Κάποιος πρέπει -επιτέλους- να γράψει έναν ύμνο για κείνες τις γυναίκες που αντικρίζουν αποκαρδιωμένες το σώμα τους, ντυμένο ή γυμνό, στον καθρέφτη. Στο μπάνιο, στην κρεβατοκάμαρα, στο είδωλο που επιστρέφει μια φλύαρη και κακότροπη βιτρίνα στο δρόμο, μέσα σ’ ένα δοκιμαστήριο γεμάτο με πόνο, ρουφήγματα, θυμό και ενίοτε δάκρυα. Για κείνες τις γυναίκες που γυρίζοντας στο σπίτι πασχίζουν να πετάξουν από πάνω τους ένα ρούχο που μπήκε με χίλια ζόρια και βάσανα -ένα ρούχο που πέρυσι το καλοκαίρι ήδη στέναζε απ’ το στριμωξίδι με τις κούρμπες τους- και δε λέει να βγει όταν κολλεγιάσει με τον ιδρώτα. Για κείνες τις γυναίκες που πάψαν πια να ψάχνουν ατέλειες πάνω τους, αφού μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, χάσαν για πάντα το λογαριασμό. Για κείνες τις γυναίκες που αρπάζουν το ψαλίδι και κομματιάζουν με λύσσα το ύφασμα που αρνείται να ξεκολλήσει απ΄ το δέρμα τους, εξοφλώντας μια και καλή τα χρέη τους με τα αρχαία πανιά που αγοράστηκαν -κάποτε- με περισσή λαχτάρα. Για κείνες τις γυναίκες που ύστερα στέκουν απέναντι απ’ τον καθρέφτη θριαμβεύτριες μέσα στην ήττα τους, με τα κουρέλια του μολυσμένου από απελπισία χιτώνα μισά πάνω τους, μισά στο πάτωμα, μούσκεμα στον ιδρώτα, στο λαιμό, στο στήθος, στις μασχάλες, ανάμεσα στα μπούτια, σε κάθε πόρο στα μαλλιά. Για κείνες τις γυναίκες που μπαίνουν μετά στο μπάνιο, ρίχνοντας μανιασμένα νερό σε κάθε γωνιά του κορμιού τους, θαρρείς κι αυτό είναι ικανό να λιώσει την παραπανίσια, παρείσακτη σάρκα και να τη στείλει στο σιφόνι κι από κει στη λήθη.

 

Κάποιος επιτέλους πρέπει να γράψει έναν Ύμνο γι’ αυτή τη γυναίκα. Με τα χέρια του, μα δίχως χαρτί, δίχως στυλό, χωρίς πληκτρολόγιο. Με τα χέρια και τα δάχτυλά του. Kαι μετά να φωνάξει στόμα, γλώσσα, το είναι του ολόκληρο, να την αποθεώσουν κι αυτά μαζί.

 

 

 

♫

(ο Πάνος Θεοδωρίδης -που δεν είναι απλά “κάποιος”- είναι εκτός  υμνητικού συναγωνισμού)