Η σχετικότητα της γύμνιας και οι εποχές της ενταφιασμένης αθωότητας, σκέφτομαι με μια δόση πίκρας γιατί η κατάσταση των πραγμάτων βρίσκει πάντα (σχεδόν πάντα) τον τρόπο να θριαμβεύει, αγκαζέ με το χρόνο. Αυτός ο κύκλος, που πασχίζει να κλείσει την ουρά του, που μουλάρωσε να σου αποδείξει πως τίποτε δεν είναι γραμμικό, όπως σε βόλευε όταν το σχεδίασες.

 

Το «μαμά δεν φοράω βρακάκι» των τριών, πέντε, έξη χρόνων. Σπάνια «μπαμπά», το βλέπουν, το νιώθουν τα παιδιά και ανάλογα στοχεύουν, οι μπαμπάδες είναι απασχολημένοι με άλλα, φτηνά, που τους εμποδίζουν να χαρούν με την ψυχή τους αυτή την πολύτιμη γύμνια που πολύ αργότερα ίσως εκτιμήσουν μέσα από φωτογραφίες ή μικρές ταινιούλες, «παιδιά – καλοκαίρι 1996».

 

Μετά έρχεται το «δεν φοράω τίποτε από κάτω» την ώρα που σε κοιτάζει βαθιά, πάρα πολύ βαθιά μέσα στα μάτια κι ας σου ΄χει γυρίσει την πλάτη. Το νιώθουν κι εκείνες και ανάλογα στοχεύουν, οι μπαμπάδες έχουν πεθάνει και δώσαν -προσωρινά- τη θέση τους σε άντρες, που παραμερίζουν τα άλλα, τα φτηνά, που θέλουν να τους εμποδίσουν να χαρούν με ψυχή και σώμα αυτή την πολύτιμη γύμνια, που πολύ αργότερα ίσως ξαναθυμηθούν, χωρίς φωτογραφίες και φιλμάκια, δίχως πειστήρια, αποδείξεις, μάρτυρες και σίγουρα δίχως τύψεις.

 

Μ’ εκείνο το «κοίτα, δεν φοράω εσώρουχο», που συνοδεύεται από ένα αφηρημένο, απροσδιόριστο, ελάχιστα ντροπαλό (θα το ΄λεγες και παιχνιδιάρικο)  χαμόγελο και μια απόπειρα των ογδονταπεντάχρονων χεριών, σακατεμένων απ’ τα αρθριτικά, να σηκώσουν το ελαφρύ καλοκαιρινό ρούχο, παλεύοντας να σου αποδείξουν πως δεν λένε ψέματα, ότι μπορούν και θυμούνται ακόμη, ότι το μυαλό τους δεν απέδρασε μέσα απ’ το ανταριασμένο κεφάλι τους, μ’ αυτό είναι που δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.

 

 

♪