Τον περυσινό Σεπτέμβρη ο φίλος μου ήταν, ακόμη, εδώ. Παρά τις δυσκολίες και τα ήξεις-αφήξεις μαντάτα απ΄ τη δουλειά του, απόδιωχνε απ’ το μυαλό την πιθανότητα το επόμενο φθινόπωρο να χάζευε πεσμένα φύλλα, παιδιά στο δρόμο για το σχολείο τους και βρεμένα παγκάκια κάπου αλλού.

Έτσι νόμιζα. Γιατί αρνιόμουν να δω αυτό που τον έτρωγε, όπως τα Langoliers τρώγαν χωράφια, αεροδρόμια, σπίτια, τρακτέρ και ανθρώπους. Μιλούσαμε για ο,τι θες να φανταστείς (στην περίπτωση των δυο μας, καλύτερα να μη θες). Αλλά για φευγιό ποτέ δεν μιλήσαμε κι από μια μέρα και μετά που κάτι άρχισα να ψυλλιάζομαι, άρχισα να αποφεύγω να τον κοιτάζω μέσα στα μάτια. Καλά τα λέει η κολομβιάνα για τα hips αλλά και τα μάτια κακοί ψεύτες είναι.

Πίναμε τσίπουρα στο μπαλκόνι (δικό του, δικό μου, δεν έχει σημασία, ένας δρόμος που χωρούσε δυο αυτοκίνητα τα χώριζε), μετά το δεύτερο καραφάκι οι γυναίκες πιάναν τα λίγο βαρετά δικά τους (σπίτια, παιδιά, λογαριασμοί, οργασμοί) κι εμείς  ως συνήθως λοξοδρομούσαμε. Τις ξαναθυμήθηκα αυτές τις κουβέντες μας χτες βράδυ, διαβάζοντας ότι σήμερα ξεκινάει το μικρομηκάδικο φεστιβάλ στη Δράμα. Τα τελευταία εφτά χρόνια καταστρώναμε σενάρια για το ταινιάκι που θα στέλναμε, κάποια μεγάλη μέρα. Πολλά σενάρια, το ένα συναρπαστικότερο απ’ το άλλο. Ερχόταν ένα πρωί που ανακαλύπταμε ότι είχαμε χάσει την προθεσμία και λέγαμε -ανακουφισμένοι- «δεν πειράζει, αυτοί θα χάσουν, του χρόνου».

Το τελευταίο -αβάσταχτα πρωτότυπο- στόρυ ήταν για ένα ζευγάρι, άγνωστων μεταξύ τους, που εγκλωβίζονται στο τρίτο υπόγειο σε ένα πάρκινγκ την ώρα που αυτό κατεβάζει ρολά, κατά τις μιάμιση το βράδι και ως το ξημέρωμα ψάχνουν μαζί τρόπο να βγουν. Το ένα κινητό έκλεισε από μπαταρία μόλις κατέβηκε το ρολό, το άλλο δεν υπήρχε καν. Το τηλέφωνο ανάγκης ήταν σκισμένο στα τρία τελευταία νούμερα. Επί πέντε ώρες κανένα αυτοκίνητο δεν μπήκε, κανένα δεν βγήκε. Πρόσβαση σε ασανσέρ μόνο με κάρτα που πήραν μπαίνοντας, η μια είχε απομαγνητιστεί επειδή ήταν με τις ώρες πλάι στο κινητό, η άλλη κάρτα δεν βρέθηκε ποτέ. Συναγερμός υπήρχε αλλά κάτι θα βρίσκαμε για να μη μπορέσουν να τον ενεργοποιήσουν.  Άμα έχεις δει πολύ σινεμά στη ζωή σου, από λεφτά μπορεί να ξεμείνεις, από κλισέ ποτέ.

Βρήκαμε την τοποθεσία (πόσα υπόγεια πάρκινγκ να ΄χει μια πορδή πόλη), ούτε καν χρειάστηκε να κάνουμε αυτό το location scouting πωστολένε, περιγράψαμε -αχνά- την ιστορία, εκείνος -που έπιανε το χέρι του- είπε ότι θα είχε έτοιμο το storyboard πριν μπει ο Οκτώβριος, το μπάτζετ ήταν αστεία υπόθεση, θα ψάχναμε κάποια στιγμή αυτούς τους δυο ναυαγούς του υπόγειου και μετά θα ξεκινούσαμε να προλάβουμε τις προθεσμίες.

Μετά το τρίτο τσίπουρο άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια κάποιες μικρές διαφωνίες, ήσσονος -νομίζαμε- σημασίας. Εγώ, ο πιο συντηρητικός του ντουέτου των Κοέν των πολύ φτωχών, επέμενα για αγόρι-κορίτσι. Εκείνος είχε κατά νου δυο άντρες ή δυο γυναίκες. «Έτσι θα έχουμε πρόσβαση και σε LGBT φεστιβάλ, αφήνοντας δυο τρία υπονοούμενα να αιωρούνται στους διαλόγους και κάτι να υποβόσκει ανάμεσα σ’ αυτούς ή σ’ αυτές τις δυο. Μη σκέφτεσαι στενά, δες την καταξίωση έξω». Εδώ  τη  Δράμα δεν καταφέραμε επί πέντε χρόνια να πλησιάσουμε, που ήταν τρία τσιγάρα δρόμος μακριά μας (αν καπνίζαμε), ήθελε και εξαγωγή ο παπάρας.

Στο τέταρτο τσίπουρο λύγισα, παραλίγο να συγκατένευα. «Υπό έναν όρο: δεν θα τους βάλεις να φιλιούνται με γλώσσα, πιο κλισέ απ’ τον φλώρο δεν θα γίνουμε, νταξ;». Με κοίταξε λοξά, ούτε ονόματα  χρειαζόταν να πούμε μεταξύ μας. «Εντάξει μαλάκα, νίκησες. Θα βάλω γυναίκες στο σενάριο. Η μια θα είναι ντυμένη σαν την Tura Satana στο Φάστερ Πούσικατ, η άλλη φτυστή η Leia Organa. Και δεν θα ανταλλάξουν ούτε μισή κουβέντα. Μόνο με τα μάτια θα συνεννοούνται. Και με τυχαία αγγίγματα, στα μπράτσα και στα γόνατα. Να πάρεις κανένα πονηρό πουκαμισάκι για τα βραβεία, όχι με ριγέ και σιελάκια. Και χιπστερογυαλιά να πάρεις, εγώ βρήκα στο παζάρι, τα είχε ανάμεσα στα βρακιά και στις ΚΕΜ». Εκεί αυτός, γινάτι.

Για πολύ καλή της τύχη η συμπαθής πόλη της Δράμας δεν είδε τι σπάνιες ράτσες γυναικών κυκλοφορούν μονάχες τους ξημερώματα στην μικρή μας πόλη και δεν πλάνταξε στο κλάμα, απ’ τη ζήλια για τη μεινστριμίλα και τη μετριότητα που κατατρώει τα σωθικά της. Η Δράμα γλίτωσε γιατί με το που τον πήρα τηλέφωνο -ένα απόγευμα Παρασκευής- να του πω ότι αν αργήσουμε κι άλλο ψάχνοντας κομμωτήριο για αυτήν που διαλέξαμε ως Leia, θα πάμε για το διαγωνιστικό του 2015, μου ξεστόμισε τα νέα. «Τα μαθαίνεις πρώτος, ούτε στη μάνα μου, ούτε στην αδερφή μου τα είπα, μόνο στους τρεις μέσα στο σπίτι». Δεν μίλησα, τι να πεις. Κανένα χαζοκλισέ θα έλεγα, άσε που δεν είμαι καλός στα ψέματα «αν είναι για καλό, τι να κάνεις πια εδώ» ή «κάτι θα βρεθεί ώσπου να φύγεις και θα το ακυρώσεις το εισιτήριο». Γιατί έχει το κακό συνήθειο, κι αυτός, να με κοιτάει στα μάτια όταν μιλάω και ξέρει να μεταφράζει καλά, ο αλήτης o σκηνοθέτης.

 

Πέρυσι τέτοιες μέρες, μπορεί και λίγο αργότερα, τον βοήθησα να τσουβαλιάσουμε τα ξύλα και να τα κατεβάσουμε στην αποθήκη, στο υπόγειο. Εκείνος θα ΄φευγε αλλά οι άλλοι τρεις θα μέναν πίσω, δεν αφήνεις γυναικόπαιδα να παλεύουν μονάχοι τους με κοτζάμ χειμώνα. Κοντά τέσσερις ώρες ντανιάζαμε και δεν είπαμε λέξη. Μόνο νερό πίναμε. Και στα διαλείμματα χαζεύαμε, πολύ διακριτικά, κάποιες ωραίες μαμάδες εκεί στα σύνορα των δεύτερων -άντα που κατηφορίζαν προς το κέντρο της πόλης και μας κοιτούσαν με οίκτο μέσα από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά τους. Σε μερικές περιπτώσεις, το λέω με καμάρι, σκανάρουμε αλήθειες και κάτω από μαύρα γυαλιά.

Μου είχε πει την προηγούμενη (όταν έμαθα ότι θα του φέρναν τα ξύλα και τον πήρα τηλέφωνο να ρωτήσω τι ώρα να κατέβω, εκείνος κιχ δεν έβγαλε, όλα μόνος του ήθελε να τα κάνει) «ούτε να το διανοηθείς, με τα ζόρια που τραβάς με τη μέση σου». Του απάντησα «να πας να γαμηθείς, που θα με πεις και μεσήλικα».

Αυτό με τρώει, ακόμη. Να πας να γαμηθείς, του είπα. Όχι να μπει σε ένα αεροπλάνο και να πάει στου διαόλου τη μάνα. Και να περνάει η μια Δράμα μετά την άλλη χωρίς εμάς, το ημιφωτισμένο -3, το συνωστισμένο σουτιέν της Tura και την κουπ της Leia μέσα…

 

….