δυάρια δηλητήριο

pigeon01

 

 

Έξη βήματα στα δεξιά του, αν αποφασίσει να τα κάνει -αφήνοντας κρασί και ανοιχτήρι στο τραπέζι- βρίσκεται η ηττημένη σάρκα αυτοπροσώπως. Και το αίμα. Χλιαρό, πλέον. Ούτε καν. Σε θερμοκρασία δωματίου, που έχει βδομάδες να αεριστεί. Αν χώσει ένα δάχτυλο μέσα σ’ αυτό το αίμα (μέσα της, ενδεχομένως) δεν θα καταλάβει διαφορά θερμοκρασίας, ούτε καν υγρασία. Εκείνη τη γνώριμη που -κάποτε- τρύπωνε στο είναι του και του ‘λιωνε τα γόνατα. Μπορεί να πάει με το μπουκάλι, σηκώνοντας τη φούστα της. Για να μη ξαναβάλει τα δάχτυλά του σε δοκιμασία να σέρνονται ξοπίσω από μνήμες σαν ανάπηροι πολέμου στα χωράφια που συναντήθηκαν με τη νάρκη τους.

Δεν θα το κάνει όμως. Έχει σφηνώσει το τιρμπουσόν και δεν θέλει να την κάνει κομμάτια. Όχι τόσο, όχι σήμερα στα γενέθλιά της.

Εκείνη βγάζει μια μια τις ρέγκες από το βάζο, τις απλώνει στο πιάτο ανάμεσα σε φέτες από αγγουράκι τουρσί και κλαράκια άνηθο. Δεν τη βλέπεις μα αυτό κάνει. Αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το θέαμα, θα νομίσεις πως έκλεψε μια γυάλα με πεθαμένα φίδια από μουσείο φυσικής ιστορίας.  Ίδια κι απαράλλαχτα μ’ αυτά τα ολοζώντανα που ζουν στο σπίτι και δηλητηριάζουν κάθε τοίχο, κάθε καρέκλα, διακόπτη, λάμπα και σεντόνι  του μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Τόσα πολλά φίδια για τόσα λίγα τετραγωνικά.

Έξη βήματα πίσω και αριστερά της παλεύει με έναν φτηνό φελλό η αήττητη -θαρρεί- σάρκα αυτοπροσώπως. Και το μυαλό του. Αν χώσει ένα φίδι μέσα στο κεφάλι του (βρίσκοντας κάποιο τρόπο να βγάλει τα μάτια του, που κόβουν το δρόμο) εκείνο θα κουρνιάσει εκεί για να ξεχειμωνιάσει. Ρουφώντας όσο δηλητήριο βρει, για να ‘χει να πορεύεται όταν ξανάρθει η άνοιξη.

Δεν θα το κάνει όμως. Θα αφήσει τα φίδια ατάιστα, μήπως και σωθεί κάποια στιγμή το απόθεμα απ’ το φαρμάκι τους.

Ανάμεσά τους, τρία βήματα μακριά απ΄τον καθένα, πάνω σε ένα -λίγο κακοραμμένο στη μια γωνιά του- πατάκι αγορασμένο έξη ευρώ και σαράντα λεπτά απ’τις ευκαιρίες του ΙΚΕΑ, ζει ένας λεκές από άγραφο στιχάκι του Peter Hammill. Kαι τρία ξεφτισμένα κρόσσια από ένα σκιαχτικό βογγητό της Diamanda Galas που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.

 

2 thoughts on “δυάρια δηλητήριο

  1. Τι τρέχει με σένα;
    Βάζεις μικροκάμερες μέσα στα κατοικημένα σπίτια μας (ημών, των εμμηνοπαυσιακών, λέω) και “κοριούς”, μέσα στα ακατοίκητα, κεφάλια μας (ημών των ιδίων, λέμε);
    Ποιος σου τά’ μαθε αυτά;
    🙂

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s