Βλέπεις τον καφέ μπροστά σου να κρυώνει, σκέτο του ζήτησες, βαρύγλυκο σου ΄φερε. Τον λυπήθηκες, ένας μόνο να σερβίρει ογδόντα, είχε άλλους είκοσι καφέδες πάνω στο δίσκο, κάποιος ανυποψίαστος θα ‘πινε φαρμάκι ενώ ήθελε σερμπέτι. Ας τα ‘βρισκε κείνος μαζί του.

Στέκεται όρθια, μια σπιθαμή μακριά. Τέσσερα δάχτυλα, κι αν. Μιλάει με τον διπλανό καφέ. Φόρεμα ως το γόνατο, γόβες, καλσόν, μαύρα όλα. Φαρμάκι. Το πόδι της σχεδόν ακουμπάει στο δικό σου. Μυρίζει ωραία. Όχι το πόδι, ολόκληρη. Μια σπιθαμή μακριά. Τρία δάχτυλα, κι ούτε. Δυο.

Για μια στιγμή λυσσάς να κατεβάσεις το φερμουάρ της. Μετανιώνεις. Καλύτερα διακριτικά, τόσα μάτια τριγύρω, προτιμότερο να βάλεις το χέρι στο πίσω μέρος από τα γόνατά της και μετά ανάμεσα στα πόδια, εκεί χαμηλά. Που δεν μπορεί να δει κανείς. Μετανιώνεις. Με το μυαλό σου κάνεις μπαϊράμι, ερήμην φερμουάρ, ερήμην εκείνης, ερήμην ένοχος. Ισοβίτης, μέσα εσύ, έξω με αναστολή το μυαλό. Πού να το μαντρώσεις. Μαντάρα θα την κάνει την απομόνωση.

Κοιτάζεις αφηρημένα το φως που μπαίνει απ΄ την τζαμαρία απέναντι, μετράς δαχτυλιές, μια, δυο, δέκα, βαριέσαι να μετράς. Πίνεις μια γερή γουλιά καφέ πριν παγώσει, σου ‘ρχεται η γεύση απ’ το κατακάθι, ανατριχίλα. Ακούς τον απέναντι να λέει ανάβοντας τσιγάρο «άμα το αφήσεις, σε αφήνει». Δεν ξέρεις για τι μιλάει, δεν μιλάει σε σένα αλλά σε σένα το λέει.

Ένα δάχτυλο.

Ούτε καν.

…