Στις 14 Νοεμβρίου (λίγο μετά τις μία το μεσημέρι) την ώρα που άνοιγε την χαρτοσακούλα για το δεκατιανό του, ο κύριος Μπράουν πληροφορήθηκε (άγνωστο πως, μα καλοθελητές υπάρχουν παντού) οτι κάποιος, κάπου, έγραφε ιστορίες για κείνον. Χωρίς να ζητήσει την άδειά του γι αυτό.
Έβαλε λίγο ενοχλημένος, λίγο αναστατωμένος, το μέσα στην σακούλα και την έκρυψε στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου του. Λόγω της αστικής του καταγωγής έβρισκε, ανέκαθεν, εξαιρετικά αγενές να μετράει κάποιος τις μπουκιές του. Και να λοξοκοιτάζει τι βάζει στο στόμα του.
Τέσσερις ημέρες μετά, θυμήθηκε την ξεχασμένη σακούλα και την πέταξε στον κάδο της ανακύκλωσης. Αφού πρώτα έβγαλε από μέσα το , που κατέληξε στην λεκάνη του WC, κομμάτι, κομμάτι.
Όπως είναι λογικό, ποτέ κανείς τρίτος δεν έμαθε το περιεχόμενο αυτής της σακούλας. Ήταν μια μικρή αλλά σημαδιακή νίκη του κυρίου Μπράουν, ένας κρίσιμος πόντος στον αμφίρροπο αγώνα για την διαφύλαξη της ιδιωτικότητάς του, που μόλις άρχιζε.
…
a/man/called/... 
Καμιά φορά η χαρτοσακούλα λέει περισσότερα από το περιεχόμενο. Και ο αγώνας για ιδιωτικότητα αν το καλοσκεφτεί ανήκει κι αυτός στην ιδιωτικότητα. Ω, δε θα ξεμπέρδευε τόσο εύκολα. Κι αυτό το ραδιόφωνο! Είχε βαλθεί να παίζει όλη την εβδομάδα 90s.
είναι ευλογία οτι δεν φτιάξαν -ακόμη- ραδιόφωνα που παίζουν μόνο στο mute
Παρακαλώ πρίν την ανάγνωση του σχολίου να ανατρέξετε στην παρακάτω διεύθυνση σε έτερο tab καί να επανέλθετε.
Συνήθεια του κ. Μπράουν να πετά διάφορα τελευταία, πέταξε εκείνο το παλιό του μπλόγκ που έγινε τελικά το δισκοπότηρο του διαδικτυακού μας περίγυρου, ήταν η pub που πίναμε τα ποτά μας διαβάζοντας για κείνα που πέρασαν, για κείνα που ήρθαν για κείνα που θά ρθουν..
Ξέρετε ανέκαθεν το κατέβασμα της μαρκίζας προκαλούσε θλίψη (στα 49 μάλλον θλίψη προκαλούν και τα φώτα που σβήνουν ακόμα) και ως φάνηκε η στεναχώρια τώρα ήταν πως δεν προλάβαμε να τραβήξουμε λίγες φωτογραφίες από τη μπάρα με το τριμένο ξύλο τη γωνία που καθόμαστε όσοι ήμασταν θαμώνες και λίγες ανάσες αποχαιρετισμού ρίχνοντας τις τελευταίες κλεφτές ματιές.
Εκεί μέσα βρήκα και έχασα πολλά, αλλά αφεντικό στο μαγαζί εσείς είστε και όποτε θέλατε ανοίξατε και όποτε θέλατε κλείσατε.
Τα κείμενά σας όμως δεν θα τα ξαναβρούμε και μιλώ φυσικά για εκείνα που κλειδώσατε μέσα και εξαφανίστηκαν μαζί με το ενοικιαστήριο.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για όσα μου δώσατε και όσα μου πήρατε.
δυστυχώς όλα έγιναν ερήμην του “αφεντικού”, που ξύπνησε ένα πρωί και βρήκε τα ράφια άδεια
με συγκινήσατε, ειλικρινά
not so bad, actually