Κάθε Κυριακή πρωί μετά την λειτουργία, ο κύριος Μπράουν περπατά -όταν δεν βρέχει- ως το πάρκο που βρίσκεται εφτάμιση τετράγωνα μακριά από το σπίτι του. Το χειμώνα ντύνεται καλά, κασκόλ όμορφα περασμένο γύρω απ΄ τον φρεσκοξυρισμένο του λαιμό, ένα καμηλό παλτό αγορασμένο στις εκπτώσεις, παπούτσια με λαστιχένια σόλα (γυαλισμένα από το βράδυ του Σαββάτου), γάντια που μοσχοβολάνε ωριμασμένη δερματίλα.

Τα γάντια τα βγάζει μόνον όταν πετάει σταφιδόψωμο στις πάπιες.

Του αρέσουν οι πάπιες του κυρίου Μπράουν. Τις ταΐζεις και δεν σε ζαλίζουν με ευχαριστίες. Ούτε σε πληγώνουν αν προτιμήσουν τα μπισκότα του διπλανού. Δεν θυμώνουν αν πετάξεις ένα κομμάτι, ή και δυο, στις χήνες. Δεν σε κοιτάζουν στα μάτια. Δεν θέλουν υποσχέσεις, δεν δίνουν υποσχέσεις. Φεύγεις, φεύγουν.

Ποτέ δεν θα σου πουν οι πάπιες «I love you, will you pay my rent?». Ποτέ δεν θα σου ζητήσουν τα ρέστα, όσο κι αν τις εξευτελίσεις.

….