Τα γεννητούρια της καντίνας στη Μαβίλη δεν τα πρόλαβα. Ξεμπέρδεψα (έτσι νόμιζα) με τη γειτονιά το ’83 και με ανέλαβε για μεταπτυχιακό το στράτευμα. Τότε τα κανονικά μεταπτυχιακά αφορούσαν λίγους, σχεδόν μονόδρομος η ξενιτειά για να τα συναντήσεις, ήταν και τα λεφτά πολλά και η προστιθέμενη αξία συζητήσιμη. Δεν το επιχείρησα.

Αν εξαιρέσεις μονοψήφιες επισκέψεις στου Λώρα (για μένα δεν ήταν παρά το ποτάδικο της γειτονιάς μου και όχι εμβληματικό trademark, ίσως δεν είχα επίγνωση της ιστορίας, έπινα μετρημένα κι όσο επέτρεπε το μηνιαίο μπάτζετ, δεν πόζαρα, κανείς δεν πόζαρε στα εικοσιλίγα του τότε) και μερικές, ελάχιστες, επιδρομές στον Μικέ όταν η υπογλυκαιμία χτυπούσε κόκκινο, δεν θυμάμαι να άνοιξα ποτέ σοβαρούς λογαριασμούς με την πλατεία.

Αντίθετα η ρότα Τσόχα-πλατεία Αγίου Θωμά και στα πέριξ στενά (όπου ήταν τα λημέρια άλλων της φυλής μου), έλιωσε κάμποσες σόλες. Γόνατα όχι, δεν χαμπαριάζουν από κακουχίες τα γόνατα σε τέτοιες ηλικίες.

Πέντε, έξη χρόνια μετά που ξανάρχισαν τα ανεβοκατέβα (με πουκάμισα, παντελόνια με τσάκιση και γραβάτες πλέον, όχι τζιν κι αμπέχωνα) ξανάρχισαν δειλά δειλά τα homage και τα προσκυνήματα στο τρίγωνο. Πεντακόσια μέτρα μακριά ήταν άλλωστε το Πρέζιντεντ, εύκολη η κατηφόρα. Η ανηφόρα γινόταν με στάσεις, μια για περιοδικά και τσιγάρα στο περίπτερο γωνία Κηφισίας και Φειδιππίδου, λίγο χάζι στις αφίσες του Άνεσις, όλα από λίγο. Τα χρόνια της χλιαρότητας είχαν ήδη ξεκινήσει.

Στο γύρισμα της δεκαετίας, τότε που τα τριάντα σηματοδοτούσαν μιαν σχεδόν καταναγκαστική «ωριμότητα», ένα βράδυ (που δεν θυμάμαι καν αν έβρεχε) από το πίσω κάθισμα ενός ταξί είδα φυτρωμένη την καντίνα. Ένα φως ανάμεσα στα -όχι και πολλά- φώτα τριγύρω. Μπορεί (κι αυτό δεν το θυμάμαι) και να κάγχασα, επειδή μαγαρίστηκε η τριγωνική ισορροπία. Που δεν ήξερα τι ακριβώς είναι αλλά κάτι σπουδαίο γεωμετρικά θα ήταν για να ‘χει τέτοιο γκράντε ονοματεπώνυμο.

Η ιστορία -η άγραφη, όχι αυτή των σπουδαίων συμβάντων- λέει ότι στήθηκα κάμποσες φορές στην ουρά, για το λάφυρο. Όχι για να αραιώσω το αλκοόλ που προηγήθηκε αλλά για να συμπυκνώσω τη μέρα που τέλειωνε. Πίσω από παιδιά δεκαοχτώ, εικοσιδυό, εικοσιπέντε χρόνων με πράσινα ντενεκεδάκια στα χέρια. Ντυμένα -πλέον- με στολές που άλλες γράφαν κλικ, κάποιες 01, άλλα πάλι χωρίς στολή. Ανυπότακτα. Πάντα όμως με Νένε στα δικά μου αόρατα ηχεία.

Όταν κάποτε ψευτομεγαλοπιάστηκα και κατηφόρισα προς το Αλέξανδρος (τόσο δίπλα που ακόμη και το τσιτσίρισμα από τα λουκάνικα ή την θυσία των κρεμμυδιών μπορούσες να ακούσεις), η καντίνα και η πλατεία δεν με ξαναείδαν. Ήταν το τεράστιο -πια- πλήθος που με φόβιζε πάνω της, ήταν το «εδώ θα είναι κι αύριο, πού θα πάει;», ήταν τα δεύτερα -άντα, ήταν κάτι άλλο; Ανεξήγητο, ίσως. Μπορεί και όχι. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο μακριά, τα ‘χουν πει και γράψει άλλοι πολύ νωρίτερα, πολύ καλύτερα.

Προχτές διάβασα (με ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι) ότι η Μαβίλη ορφάνεψε από τις ρόδες και τα μεταλλικά στηρίγματα που την κρατούσαν, μαζί με λίγα άλλα, ζωντανή στη μνήμη μου. Μια μνήμη με «απ΄όλα». Χορτάτη από ωραία ξημερώματα χαζεύοντας ανθρώπους, αυτοκίνητα, αγκαλιές,κλούβες παραδίπλα, βάζελους, έρωτες, υγρά από φιλιά παγκάκια και αναπόφευκτους λεκέδες κέτσαπ και μουστάρδας στο καλό παντελόνι. Ευτυχώς ανεξίτηλους.

 

….