Άλματα η ιατρική επιστήμη, λέει.

Κολοκύθια.

Μια μέρα μπαίνει ένα πράμα σαν βρεμένη πατσαβούρα στο στομάχι σου και ούτε αξονική, ούτε μαγνητική, ούτε ακτίνες, ούτε γαστροσκόπηση το βρίσκουν. Με το που καταλαβαίνει η πατσαβούρα ότι έρχεται να την αναζητήσει άλλος εισβολέας  -τι θράσος, να σκέφτεται έτσι ο ένας εισβολέας για τον άλλον-  φεύγει απ΄ το στομάχι και τρέχει να τρυπώσει στο κεφάλι, στα πλευρά, στα πνευμόνια, στα γόνατα, στα μάτια, σε όποια κύστη βρει πρόχειρη. Δεν είναι παρείσακτος πλέον αλλά ένοικος. Αφεντικό. Έραψε το ενοικιοστάσιο στα μέτρα του. Σαράντα ειδικότητες να επιστρατεύσεις, σε εκατό μηχανήματα να μπεις, ανάθεμά με κι αν βγάλουν άκρη. Κρυφτό, κανονικό. Πώς να βρουν κάτι ανύπαρκτο; άυλο;

Κι έχεις και τους shrinks να αποφαίνονται «δεν είναι τίποτε, έχεις έναν άνθρωπο κολλημένο πάνω σου».

Μιλώντας στην πατσαβούρα.

Αλμπάνηδες.

….