Eκεί, στο βάθος.

Μια ώρα πριν υπήρχαν φίλοι, εραστές, νταβατζήδες, γονείς, σκυλιά, πρεζόνια, παπάδες, πουτάνες, δασκάλοι, κρεβάτια, σκουπίδια, βρισίδια, θρανία, θάλαμοι, γέλια, περιστέρια, τραπέζια, σεντόνια, φαγιά, μπουκάλια, δικαστές, μαθητές, ταξί, σινεμάδες, δισκάκια, προδοσίες, θερμοκοιτίδες, φονικά, πλατείες, χαστούκια, αίματα, καφενεία, ιδρώτες, χύσια, δάκρυα, ξερατά, σειρήνες, παγκάκια, φέρετρα, πάρκα. Κι ένα ποτάμι, δίχως νερό.

Α! Και λέξεις! Ένα ολόκληρο βουνό από λέξεις.

Αυτά υπήρχαν εκεί. Μια ώρα πριν. Και όλοι κάναν σχέδια μαζί με τις λέξεις τους αλλά τους πρόλαβα και γράφω -εγώ, η ύαινα- γι αυτούς γιατί εκείνοι δεν μπορούν να πουν και να γράψουν τίποτε. Πλέον.

…..