Ένα απόγευμα μετά από δώδεκα, μπορεί και δεκατρία χρόνια (ίσως και κάπου κει ανάμεσα) του είπε ‘τέλος’, αν και τον ήθελε -έτσι έλεγε- όσο κανέναν και τίποτε άλλο στον κόσμο.

«Ούτε μια φορά, ούτε μισή, δεν είπες το όνομά μου μετά το ‘χύνω’»

Aυτά ήταν και τα τελευταία της λόγια, τα τελευταία που ακούστηκαν στο δωμάτιο, την ώρα που ανέβαζε το φερμουάρ απ’ το φόρεμά της. Δεν ξανάκουσε ποτέ τίποτε από και για αυτήν.

Φεύγοντας, μισή ώρα μετά, ήθελε να βάλει ένα μπλου τραγουδάκι που ταίριαζε με την περίσταση αλλά θυμήθηκε ότι είχε έρθει με ταξί για να μη τον δει κανείς.

…..