Κάποτε έβγαινε που και που απ΄το λιμάνι. Όχι για μακριά, μη φανταστείς πλόες άξιους περιγραφής. Την άγκυρα όμως τη σήκωνε, αν ήσουν τυχερός άκουγες το αεράκι να χτυπάει τις τέντες, ξεπήδαγε μια υποψία μουσικής απ’ τα μεγάφωνα, τα ξεθωριασμένα κάγκελα μοιάζαν ξύλο ανθεκτικό στο αλάτι, πέρναγε ένα σμάρι πουλιά από πάνω, ρούμι υπήρχε, τα τηγάνια μπαίναν -όταν ο μάγειρας είχε κέφια- πάνω στη φωτιά, φτιαχνόταν κουτσά στραβά ένα παραμύθι.

Και το ’γραφα. Ήμουν τόσο φαντασμένος, τόσο εθισμένος με τις λέξεις που -θαρρούσα ότι- έβγαζαν μπαλκόνια στα ανοιχτά. Αυτά τα ‘ταξίδια στις βεράντες’, πρώτη θέση κατάστρωμα, τότε που βρισκόμασταν ακόμη με ανθρώπους σαν και μας. Παραμυθιασμένους, και παθιασμένους, με ιστορίες που ουδέποτε απέπλευσαν.

Τώρα με φωτάκια αναμμένα μια στις τόσες, σαπίζει ακίνητο στα ρηχά. Κάθε σούρουπο μας χαζεύουν γλάροι, την ώρα που βιάζονται -πετώντας διαγώνια, νοτιοανατολικά- να πιάσουν δουλειά σε μιαν άλλη ιστορία.

….