Kαταλαβαίνεις ποιοι παραδίπλα σου λιώνουν ως το μεδούλι από πάθος και καύλα -άσε τον έρωτα, άσε τις αγάπες, αυτά είναι complicated issues, δεν καταπιάνεσαι μαζί τους όταν φοράς μπανιερά-.

Καταλαβαίνεις ποιοι έρχονται για τελευταία φορά μαζί. Για τους μπροστά και δεξιά μου, σήμερα είναι H Τελευταία.

Καταλαβαίνεις ποιοι θα ξανάρθουν μεν μαζί αλλά το  mind the gap  όταν περνάς ανάμεσα από τις ξαπλώστρες τους για να βουτήξεις, ακούγεται τόσο καθαρά και με τέτοιο αξάν που κάνει το λονδρέζικο ξαδερφάκι του να νιώθει μπασκλασαρία.

Επανασυνειδητοποιείς πόσο προβλέψιμοι, αστείοι και σαφλαμάδες είμαστε τα αρσενικά. Ο,τι αλλότριο κινείται τριγύρω, μας σέρνει. Πανεύκολο, δεν είμαστε δα και πλεούμενα περιωπής.

Τόσες μέρες, τόσες ώρες, δεν είδα ούτε μια γυναίκα μα ούτε μια -ακόμη και δεκαοκτάχρονα, ειδικά αυτά- χωρίς εμφανείς ατέλειες. Γι αυτό και επιστρέφω σ’ αυτή την ακτή, οι Photoshop beaches δεν με συναρπάζουν.

Υπάρχουν παιδιά που κοιτάζονται στα μάτια -κι ας φοράνε μαύρα γυαλιά, τους βλέπω- και πηδιούνται εκεί δίπλα μας κι ας μη μιλάνε, ας μη βογκάνε, ας μην αγγίζονται. Αγόρι με κορίτσι, αγόρι και αγόρι, δυο κορίτσια. Η τέλεια ομορφιά, παπάρα Σορεντίνο.

Τα μαγιώ σλιπ -και ο,τι άλλο φοριέται σαν δεύτερο δέρμα- είναι για σώματα Φελπς, Μπιόντι, Σπιτς. Ή για το σπίτι, σε βρακί. Δίπλα στο κύμα ματώνουν τα μάτια.

Χαίρομαι σαν βλέπω παντρεμένες γυναίκες να ανάβουν το τσιγάρο, να παίρνουν μια τζούρα χορταστική και μετά να το δίνουν σ’ αυτόν που είναι μαζί τους. Υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Χαμογελάω κάτω από τα μαύρα μου γυαλιά όταν βλέπω κάποιους της κλάσης μου να μη παραδίδονται στον χρόνο. Ένα χτυπηματάκι στον κώλο της όταν ξεκινάνε να βουτήξουν παρέα, ένα φιλί -πεταχτό, έστω- στη βρεμένη γραμμή ανάμεσα στα στήθια της, είμαστε αλμπάνηδες οι αρχαίοι παντρεμένοι αλλά κάπου κάπου ξαναθυμόμαστε την παλιά μας τέχνη. Εν δήμω, έχει άλλη χάρη αυτό. Τα εν οίκω χλόμιασαν και θέλουν ξεπόρτισμα για να τα δει ο ήλιος, που και που.

Άντρες με ανοιχτά ποδάρια και μαγιώ ρεμάλι Reiser. Aυτή η Μάστιγα, η ενδέκατη πληγή του Φαραώ.

Δεν θα πω το Ψέμα, η πολλή -και περισσότερη από πολλή- παραπανίσια σάρκα πάνω στο σώμα δεν το κάνει ελκυστικότερο. Ειδικά σαν το αντικρίζεις σχεδόν γυμνό, ή τυλιγμένο σε άσχημα πανιά. Δεν παύει όμως να είναι μια σάρκα που πάλλεται και ζητάει να την ανατριχιάσεις, με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που ανατρίχιαζε δεκαπέντε και είκοσι κιλά πριν.

‘Σκόνη κι αλάτι: ψόφα καλοκαίρι’ γράφει ο άλλος. Περιττή προτροπή. Αυτό πρόλαβε να αυτοκτονήσει με τον πρώτο ορυμαγδό που ξεχύθηκε   από τα ηχεία που ατενίζουν ξεδιάντροπα τη θάλασσα. Έκτοτε περιφέρεται απέθαντο ανάμεσα στον ιδρώτα και στη γύμνια μας.

Όσοι κι όσες έρχονται ως εδώ μόνο για να ποζάρουν (σελφιτζήδες και σελφιτζούδες πριν καν εφευρεθούν τα σμαρτφόουνς), έχουν την απεριόριστη σιχαμάρα μου. Χωρίς ελαφρυντικά.

Για τα παιδάκια που χώνονται ολόκληρα μέσα στις τζαμποσακούλες για να βγάλουν μπάλες, νερομπίστολα, καραβάκια, κουβαδάκια, παπάκια, απόχες, μπρατσάκια, σωσίβια, τζουγκράνες, φουσκωτούς χαρχαρίες και την ψυχή της μάνας τους, δεν έχω λέξη. Συμπόνια για τους τζαμποκουβαλητές μόνο.

Καταραμένες πωλήτριες μαγιώ. Πόσον κόσμο πήρατε στον  “μια χαρά στρώνει πάνω σας”  λαιμό σας για να ξεμπερδεύετε μιαν ώρα αρχύτερα. Καταραμένες.