Πίνοντας τον καφέ -σκέτο, η ζάχαρη σκοτώνει- νωρίς το πρωί, σκεφτόντουσαν αν το μεσημέρι θα φάνε γεμιστά, μακαρόνια με κιμά ή λίγο καρπούζι με τυρί γιατί ΄παραφάγαμε χτες βράδι, τι την θέλαμε και την μπύρα;’.

Ήρθε η ώρα να ρίξουν, οι παππούδες και οι γιαγιάδες, μια βουτιά με τα εγγόνια αλλά νωρίς, πριν ο ήλιος αρχίσει να καίει άσχημα. Έχει αέρα σήμερα όμως. Και να χάσουν το μπάνιο τους τα παιδιά; Nα τα προσέχεις.

Tα πρόσεξε ο παππούς. Δυο φορές παιδιά του. Να ξεκουραστούν λίγο και τα μεγάλα παιδιά, πίσω στα τσιμέντα.

Έκανα κεφτέδες και λίγη σάλτσα μαζί με τα μακαρόνια, τα παιδιά δεν τα πολυτρώνε τα γεμιστά. Κι εσύ με μέτρο, το ουρικό πήρε την ανηφόρα. Σε μισή ώρα θα στρώσω, μη βάζεις ούζο τώρα, δεν έχεις το θεό σου, τσάμπα μιλάω.

Παράδεισος είναι εδώ, ευλογία. Σκιά, τζιτζίκια, αεράκι, μπούχτισα με τα μη σου και τη μουρμούρα, πόσα χρόνια μας έμειναν; Έχουμε παγάκια ή πάλι ξέχασες να βάλεις; Να ΄χα κι ένα τσιγάρο, δυο ρουφηξιές έστω. Παράδεισος.

 

 

’Σου μυρίζει κάτι; Τι καίγεται;’