Ένα μισάωρο ν’ αδειάσεις το μυαλό σου από τα πάντα, δίπλα στη θάλασσα, χωρίς παραπανίσια υφάσματα και κάθε λογής πανιά να κρέμονται πάνω σου. Με ανοχύρωτο σώμα παραδομένο σε θέα κοινή, με τα κουσούρια, τα σημάδια, τη φθορά, τη σκουριά του. Aν αγγίξεις άλλο δέρμα και τα δυο μαζί συνωμοτήσουν στα μουγκά και βγάλουν τα μυαλά από το κώμα έστω για πέντε λεπτά, σε καλό δρόμο είσαι.

Αυτό μου φαίνεται συμπυκνωμένη ευτυχία που μέσα της μπορείς να αραιώσεις όλα τα μη, δεν, όχι, ίσως και γιατί της μέρας, για να τα καταπιείς ευκολότερα όταν ξαναντυθείς και πάρεις το δρόμο της επιστροφής για τα τσιμέντα.