O ήλιος το καλοκαίρι, ειδικά σ’ αυτόν τον τόπο, είναι ίδιος για όλους. Ακόμη και με κλειστά μάτια. Ειδικά με κλειστά μάτια. Ένα ζεστό φιλόξενο σκοτάδι, με αναλαμπές φωτός από μακριά, σαν ένα μεγάλο «δεν είσαι μόνος».

Κάποιες φορές έχει μουσική. Είτε αυτή ακούγεται σαν το P των Labradford, είτε σαν το πατ πατ πατ της ομπρέλας κόντρα στο μελτέμι, σαν το κύμα λίγα μέτρα μακριά (κανένα δεν είναι όμοιο με το προηγούμενο ή με το επόμενο μα όλα είναι ίδια, δεν υπάρχει γενετιστής που θα μπορούσε να το καταφέρει αυτό), είτε σαν ένα κινητό που χτυπάει ερήμην των αφεντικών του που είναι χωμένοι στο μπλε, είτε σαν το άνοιγμα της μπύρας, είτε σαν αυτήν που ακούγεται όταν χαϊδεύεις (ή χάιδευες, κάποτε) το γόνατό της.

Είτε σαν την αίσθηση στην κοιλιά (που του έχει παραδοθεί γυμνή) όπως -έτσι λένε τα βιβλία, τα τραγούδια, η μνήμη- στον έρωτα.