O Nanni Moretti κάνει βόλτα με τη βέσπα του στην Ostia. Ανάμεσα σε παράγκες, σκουπίδια, κακάσχημα εξοχικά -πάω στοίχημα αυθαίρετα όλα- , σκισμένες και ξεθωριασμένες τέντες, πάνω σε μια άσφαλτο μισοσκεπασμένη με χώμα, ανάμεσα στον Τίβερη και την Τυρρηνική Θάλασσα. Κάνει μια στάση δίπλα στην αλάνα -κάτι σαν ξεζουμισμένη λιμνοθάλασσα- όπου βρήκαν σκοτωμένο τον Παζολίνι. Κατεβαίνει από την βέσπα. Κοιτάζει, πίσω από ένα συρματόπλεγμα, προς ένα χαμηλό, κακοφτιαγμένο, φθαρμένο τσιμεντένιο κάτι. Ανεβαίνει στην βέσπα και φεύγει.

O Κιθ Τζάρετ έπαιξε στο Oper Köln στις 24 Ιανουαρίου 1975, το βινύλιο κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Το τσακισμένο σώμα του Παζολίνι βρέθηκε στις 2 Νοέμβριου 1975. Ο Μoretti ήταν 22 χρονών. Εγώ 15. Ήταν 40 όταν ανέβηκε στην βέσπα. Ήμουν 33. Πρώτη φορά Ρώμη πήγα στα 36, δεν ανέβηκα σε βέσπα. Ακολούθησαν άλλες δυο φορές, καμία βέσπα, κρίμα και νόμιζα ότι η ζωή μπορεί να είναι και σινεμά. Αγόρασα το Koeln Concert φοιτητής, στα 20. Πρώτη φορά Κολωνία στα 30 μου, πρώτο τσιγάρο σε παγκάκι απέναντι απ’ το Oper Köln στα 32. Ακολούθησαν άλλες δεκαπέντε, ίσως και παραπάνω. Mε ήλιο, με κρύο, με βροχή, με χιονόνερο, με γραβάτα, χωρίς, με τσιγάρο, χωρίς, δεν έλειψα ούτε μια φορά, πέντε λεπτά, δέκα, δεν έλειψα πάντως. Kαθένας με τα ημερολόγιά του.

Χτες βράδι είδα/πήγα την βόλτα στην Όστια για έκτη, έβδομη φορά. Ξανάνιωσα εκείνη την ανεπαίσθητη, αλλά μονίμως παρούσα, ενόχληση όσην ώρα (πέντε λεπτά, πάνω-κάτω) το Koeln Concert ακουγόταν σε περισσότερες στροφές απ’ όσες όταν ηχογραφήθηκε. Σαν να ήθελε ο Moretti να χωρέσει την μουσική μέσα στην βόλτα κι όχι την βόλτα μέσα στους ήχους. Περίπου όπως γίνεται και με την ζωή μας, σκέφτηκα μετά. Πάντα κάτι θα περισσεύει ή δεν θα αρκεί. Χρειάστηκαν 29 χρόνια για να το διαπιστώσω χτες βράδι.