Ή φεύγει ή έρχεται, αξεδιάλυτο. Πιστεύω ότι φεύγει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι κοιτάζει κάποιαν, κάποιον, κάτι. Ίσως ένα σπίτι, ένα πάρκο, ένα παγκάκι, μια εξώπορτα, μια γωνιά του δρόμου, ένα παράθυρο, ένα σκυλί, ένα παιδί, αυτήν, αυτόν, όλα μυστήρια. Αν ήμασταν μέσα, δίπλα του, θα ξέραμε. Ενδεχομένως. Γιατί οι άνθρωποι ανεξάρτητα από το πού έχουν στραμμένο το βλέμμα τους, βλέπουν και με το μυαλό τους και εκεί μέσα καλό είναι να μην μπαίνεις. Ούτε απ’ έξω να περνάς μη σου πω. Τα μυαλά των ανθρώπων συχνά θυμίζουν αχούρια. Άνω-κάτω. Χωρίς πολύ φως, ίσως και καθόλου. Μυρίζουν κλεισούρα, καμιά φορά και άσχημη υγρασία, αν σκέφτεσαι πολύ χωρίς να μιλάς. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μη μιλάς, όμως. Τα παράθυρα τα ανοίγεις -ακόμη κι αν έχει ψόφο έξω- για να μπει φρέσκος καθαρός αέρας στο σπίτι, δεν μου φαίνεται πολύ λογικό να κρατάς κλειδωμένο το μυαλό. Μα δεν έχει σημασία τι μου φαίνεται εμένα λογικό, δεν θα κάνω κουμάντα στα μυαλά των άλλων.

Το αριστερό του χέρι είναι -κάπως- μετέωρο. Θέλει να πιαστεί ή σηκώνεται για να χαιρετήσει. Μερικές φορές ταυτόσημα, χαιρετάς για να πιαστείς από ένα χέρι που χαιρετάει κι αυτό, κάπου εκεί πίσω που δεν βλέπουμε. Γι αυτό πιστεύω πως φεύγει, όταν έρχεσαι δεν σε περιμένει κανείς από πίσω, μπροστά σου είναι. Αγκαλιές ανάποδα δεν υπάρχουν. Έτσι νομίζω, δεν είμαι βέβαιος. Δεν πιστεύω οτι φεύγει για να πάει κάπου όπου τον περιμένουν, τότε το φευγιό σε ξανανιώνει. Το βλέμμα του δεν δείχνει χαρά και λαχτάρα. Τα χείλια του είναι μια ευθεία γραμμή. Όταν έρχεσαι τα μάτια φωτίζονται, οι ευθείες πεθαίνουν. Τις φοβάμαι, λίγο, τις σκιές και τις ευθείες στα πρόσωπα των ανθρώπων. Flatliner έξω, flatliner και μέσα.

Ίσως θέλει να πει κάτι. Ίσως και να είπε ήδη. Όσοι κάθονται κοντά του ίσως να πίστεψαν ότι είναι τρελός, αφού -για αυτούς- μιλάει μόνος του. Το κάνω κι εγώ κάποιες φορές. Προσέχω να μην έχω άλλους δίπλα, δεν θέλω να δίνω δικαιώματα. Από μέσα μου λέω πολλά, έλεγα μάλλον, νομίζω διορθώθηκα. Δεν βοηθάει αυτό, οι πολλές σκέψεις ανοίγουν τρύπες όπου βρουν. Δεν κλείνουν όλες. Θες να πεθάνεις από σκέψεις που δεν έγιναν λέξεις; Δεν θες.

Eίτε φεύγει είτε έρχεται αν μάθει (θέλει δουλειά αυτό) να σκέφτεται κάτι όμορφο και να χαμογελάει, πήρε σωστό δρόμο. Κι ας τον κοιτάζουν περίεργα οι διπλανοί όταν χαμογελάει μόνος του, στα καλά του καθουμένου. Don’t give a flying fuck. Κανείς δεν ευτύχησε με ευθείες γραμμές στο στόμα.

—–

(φωτογραφία από το «Belfast» του Kenneth Branagh)