Στην Αϊτή η μετατροπή σε ζόμπι θεωρείται ως φόνος, αν και το θύμα παραμένει ζωντανό. Το άρθρο 246 του ποινικού κώδικα της Αϊτής δηλώνει:

Θα πρέπει επίσης να αξιολογηθεί ως απόπειρα για δολοφονία η διαδικασία που μπορεί να έχει γίνει εναντίον οποιουδήποτε ατόμου, με τη χρήση ουσιών που χωρίς να επιφέρουν στην πραγματικότητα τον θάνατο, προκαλούν ληθαργικό κόμμα λίγο ή περισσότερο παρατεταμένο. Εάν εν τω μεταξύ το άτομο θαφτεί, ο δράστης διώκεται με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας.

Ο καθηγητής Roland Littlewood των τμημάτων Ανθρωπολογίας και Ψυχιατρικής του UCL και ο Chavennes Douyon, γιατρός στην πολυκλινική Medica της πρωτεύουσας της Αϊτής, εξέτασαν τις κλινικές περιπτώσεις που αφορούσαν τρεις ανθρώπους που αναφέρθηκε ότι είχαν μετατραπεί σε ζόμπι και δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο περιοδικό «The Lancet» το 1997. Παρακάτω περιγράφουν τη συμπεριφορά ενός από τους ανθρώπους που εξέτασαν:

Ο WD είναι ένας αδύνατος άντρας σε μία κατάσταση διαρκούς κατήφειας& περνά τον περισσότερο χρόνο καθισμένος ή ξαπλωμένος σε μία χαρακτηριστική θέση, τα κάτω άκρα του γερμένα προς τα αριστερά, τα άνω άκρα προς τα δεξιά, μιλάει μετά δυσκολίας και μονολεκτικά. Δεν μπορούσε να περιγράψει την ταφή και την υποδούλωσή του, αλλά δήλωσε ότι ένιωθε ασθενής. Μπορούσε να πεισθεί να περπατήσει με κανονική στάση και βήμα, σταθερά αλλά πολύ σιγά. Τα μάτια του περιεργαζόντουσαν τον χώρο με καθαρή πρόθεση, τα χέρια του κρεμόντουσαν δίπλα στο κορμί του και απέφευγε να κοιτάξει κάποιον στα μάτια.

Tραγουδάκι. Ας χορέψουμε. Βάλε τα κόκκινα παπούτσια σου και λικνίσου στο ρυθμό τους. Όπως κτυπάγαν παλαμάκια και το ντέφι στις αρκούδες….η εσπερία παρακολουθεί εκστατική το ματωμένο φολκλόρ και τους χαλκάδες, τα φραγκοδίφραγκα πέφτουν διστακτικά, οι αρκουδιάρηδες υποκλίνονται και χαιρετούν το κοινό τους, αύριο νέο πρόγραμμα.

Comment te dire frappe ?

Καίει. Πολύ. Όσο όμως τα πόδια σου νιώθουν αυτό το κάψιμο κι όσο βρίσκεις ακόμη το δρόμο για τη θάλασσα, να περπατάς πάνω της ξυπόλητος. Ένα δισεκατομμύριο μικρά σατανάκια θα σε λογχίζουν κρυμμένα κάτω από την άμμο σα να σου λένε «βάλε κάτι ανάμεσά μας, αλλιώς δεν θα ΄χεις καλό τέλος» κι εσύ θα αδιαφορείς, τόσους και τόσους μάρτυρες έχει στη λίστα της η εκκλησία, ας κάνει χώρο και για έναν ανώνυμο χωρίς σαγιονάρες. Η ηδονή την ώρα που φτάνεις στο νερό είναι μεγαλύτερη κι από εκατό αμαρτίες μαζί. Γι αυτή την ανατριχίλα το κάνεις. Δέκα, είκοσι, τριάντα βήματα πόνου για μια ατέλειωτη στιγμή εφήμερης καύλας.

Και μετά ξανά πίσω, στην πετσέτα. Με πόδια βρεγμένα, με κεφάλι άδειο, με μάτια γεμάτα. Μπλε πίσω, μπλε πάνω, άσπρο μπρος, φως ολόγυρα, σαν σε ανάκριση. Λίγος Ιούλιος ακόμη και θα τα ομολογήσεις όλα. Όσα έκανες κι όσα δεν πρόλαβες, θα μιλήσεις, ίσως γράψεις κιόλας, ακόμη και για κείνα τα αρχαία ζεστά βράδια που -όπως λέει κι ο Hannon-  the socialists taxed away from you.

Μη σκουπιστείς. Καλύτερα ν’αφήσεις μια μια τις σταγόνες να ξεψυχήσουν πάνω σου. Μέχρι να μπεις πάλι μέσα για να παραλάβεις τις επόμενες. Όλη τη μέρα θα παλεύεις να αδειάσεις τη θάλασσα, σταγόνα σταγόνα, από το κύμα στην απλωμένη πετσέτα και πάλι πίσω. Με μόνο διάλειμμα για ένα βρεγμένο τσιγάρο, με πόδια που καίνε αλλά με βήμα σταθερό, προς τα κει που ξέρεις πως όλες σου οι παλιές αγαπημένες αμαρτίες καθαρίζονται. Για να μπορέσεις -επιτέλους- να φορτωθείς τις άλλες που περιμένουν τόσα καλοκαίρια υπομονετικά τη σειρά τους.