Σε διάβασα λοιπόν, αν αυτό ήθελες. Από το δωμάτιο της μικρής, λαθραία. Σύνδεση στη δουλειά δεν έχω γιατί εδώ και δυο μήνες δεν έχω πια δουλειά, η εποχή των περικοπών δεν είναι σαν την εποχή των μουσώνων, δεν τη βλέπουμε μόνο στις ταινίες και μέσα σε βιβλία, στο ATM τη βλέπουμε, μηδέν συν μηδέν ίσον μηδέν. Στεγνά. Τώρα μη ρωτάς τι. Ο,τι βρέξει, όταν βρέξει, αν βρέξει, αλλιώς σαχάρα.
Κοντεύει χρόνος που δεν σε άκουσα, πάνω κάτω Πάσχα ήταν και πέρυσι αν θυμάμαι καλά, τα είπες πρώτα με τον άλλον, φαντάζομαι όταν τέλειωσες με τα τυπικά ρώτησες «τι κάνει η γυναίκα σου; δώσε να της πω ένα γειά» και ήρθε η σειρά μου να πούμε τα υπόλοιπα τυπικά. Έτσι πάντα ήσουνα, «με τη σειρά». Δεν μου αρέσουν τα τυπικά και οι σειρές, κοντεύω πενήντα και στις ουρές δεν με συγκινεί να στήνομαι. Ούτε οι κρυφές προσκλήσεις μέσω οθόνης μου αρέσουν, θες να πεις κάτι, πεσ’ το. Σκέφτομαι πως τόσα χρόνια μετά σαν blind date θα ήταν, σιγά μη γνωρίσει ο ένας τον άλλον. Θα είχε την πλάκα του, συγγνώμη που δεν βρίσκω άλλη λέξη, εσύ τα πας καλά μ’ αυτές, εγώ όχι.
Θυμάσαι -λες- ακόμη το στήθος μου, δεν θέλω να σου πω ψέματα πως σε θυμάται κι αυτό, έχει τα ζόρια του βλέπεις. Κάθε τρεις και λίγο φυτρώνει μια κύστη στο αριστερό, ο γιατρός λέει να μην ανησυχώ αλλά να το παρακολουθώ, χόρτασα να το βλέπω στην οθόνη του υπέρηχου, σιχάθηκα τις παρακεντήσεις, βαρέθηκα να το χαϊδεύω μόνη μου και να παρακαλάω «κάνε να μη πιάσω τίποτε σήμερα». Το δεξί είναι φρόνιμο μέχρι στιγμής αλλά ξέρεις πώς πάνε αυτά, μισό σπασμένο ίσον σπασμένο. Γάμησέ τα.
Ο άλλος είναι στον κόσμο του. Ή έτσι δείχνει. Πράγματα γνωστά, τα σπουδάσατε όλοι σας, μη στα περιγράφω. Έξω απ’ το σπίτι κύριος, μέσα απόστρατος ήρωας με παντόφλες, στομάχι, φανελάκι, τελειοποίηση ρεψίματος και βαριά τριχόπτωση. Του είπα να γίνει εβραίος, ν’ αρχίσει να φοράει κιπά για να μη ξοδεύεται με λοσιόν και βιταμίνες, μου είπε να κοιτάω την κυταρίτιδά μου. Πάτσι. Δεν ξέρω αν πηδάει καμιάν άλλη, με μένα πάντως είναι καλός ακόμη. Σκληρός εννοώ, όχι τρυφερός. Χάπια για το πρώτο σας πουλάνε, για το δεύτερο δεν πρόβλεψαν. Κανείς σας δεν θ’ αγόραζε άλλωστε.
Ωραίο ήταν εκείνο που έγραφες για τα εγκαύματα πάνω σου. Ωραία θα ήταν. Τότε. Τώρα δεν γίνεται, μπλούζα δεν βγάζω, ούτε φούστα. Όχι μπροστά σου. Aν θέλεις να βάλεις το χέρι σου ανάμεσα στα πόδια μου καν’το, μη διστάσεις αλλά και μη πάρεις θάρρος που θα κλείσω τα μάτια και θα δαγκώσω τα χείλια μου, έτσι δεν γίνεται πάντα; Ως εκεί όμως. Δεν ξέρω πώς είσαι εσύ σήμερα αλλά εγώ σε ντρέπομαι, λίγο. Σε κάποιον που δεν με θυμάται πώς ήμουν θα βγω γυμνή, το έκανα ήδη, αλλά «πώς έγινε έτσι, σαν μοντέλο του Ρούμπενς» σε μάτια που με ξέντυσαν -ερήμην χεριών- αμέτρητες φορές δεν θέλω να διαβάζω. Το στήθος που κόντεψε τότε να μπει μέσα σου -καλά θυμάσαι- δεν τρυπάει πια, άστο καλύτερα.
Για τα παιδιά δεν θα σου πω. Δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτά, δεν έχουν θέση τα παιδιά στην κουβέντα μας. Τα δικά σου μεγάλωσαν κι αυτά. Μη μου πεις. Άσε τα παιδιά έξω απ’ αυτό που είμαστε σήμερα. Τα παιδιά είναι άλλο, εμείς άλλο. Ούτε για τα καθημερινά θα σου πω, άστα κάτω απ’ το χαλί κι αυτά. Και πολλά σου έγραψα κι εκείνον κακώς τον έβαλα στην κουβέντα μας, πάντα σιχαινόμουνα τις παναγιωταρά, μη γίνω κι εγώ μία, ήδη συνωστιζόμαστε.
Εντάξει, σε διάβασα. Για μια τόση δα στιγμή νόμισα πως ανατρίχιασα, μάλλον ήταν η πόρτα από τα εικοσιτόσα μας που άνοιξες κι έκανε ρεύμα. Την έκλεισα και σου απάντησα μεγαλοβδομαδιάτικα αν και δεν όφειλα. Να πάω στην κουζίνα να τους φτιάξω φαγητό τώρα; Θα ήθελα πρώτα να φύγεις όμως, μη το πάρεις στραβά. Είσαι ικανός μετά από όλα όσα σου είπα να κάθεσαι να με κοιτάς όσο σκύβω να βγάλω τις κατσαρόλες και να σκέφτεσαι «τουλάχιστον ο κώλος της είναι ακόμη ψηλά, έστω και χωρίς δωδεκάποντα».
Δεν φορούσα Charlie. Ούτε White Linen. Ysatis φορούσα. Κι αν σ’ανακουφίζει αυτό, ναι, έχεις δίκιο, δεν τις κάνουν πια όπως παλιά.
a/man/called/... 
την προσωπική αλληλογραφία δεν τη σχολιάζω….
ακουσα τρεις φορες τους Montgolfier, στο τέλος είδα πως δεν ήταν μονο μουσική, ειχε κι εκείνο το κορίτσι στη θαλασσα
πήρα τη δόση μου στη νοσταλγία “οσων” ποτέ δεν πια..
πάντα θα υπάρχει ένα κορίτσι στη θάλασσα
(εκτιμώ τη διακριτικότητά σας) ))
ωραίο γράμμα. λέξη προς λέξη.
χρονιά προς χρονιά..
Είστε σκληρός.Και μη μου πείτε “όχι εγώ,η ζωή”.(Με λιώσατε.Ανοίξτε ένα παράθυρο,μια κερκόπορτα,κάτι.)
όχι εγώ, ούτε η ζωη, όφειλα να γράψω “για την αντιγραφή : KKM”
κανονίστε συνάντηση Επίτιμε, σύντομα..
Hard, too hard..
είσαι σίγουρος ; μια χαρά μου ακούγεται, πουθενά δεν φάνηκε να σπάει η φωνή της
hard, even too hard – but you’re a softie at heart..
άκουσα κανα-δυο “κρακ” μέσα μου όσην ώρα μου μίλαγε , λέτε ;
Θα είμαι συνοπτικός (μπροστά σε τέτοιο γ-ρ-ά-μ-μ-α, τι άλλο να κάνεις;)
1. δεν κομίζω γλαύκαν εις Αθήνας, αν παρατηρήσω ότι οι γυναίκες τα λένε (και τα γράφουν) πολύ καλύτερα. (πάρα πολύ καλύτερα).
2. οι αδελφοί μονγκολφιέρι συνέβαλλαν τα μάλα στην επιτυχία του εγχειρήματος.
3. έχετε ακόμη ελπίδες (ξέρετε εσείς)
4. unfair play, αυτή η αναφορά στα χάπια. δεν ισχύει η τελευταία πρόταση. (ελπίζω Αυτή να διαβάζει κ-α-ι τα σχόλια).
1.ναι
2.ναι
3.δεν
4.fair enough
(ούτε καν το ποστ)
ελπίζω να μη σας κούρασα
Όου φακ, μόλις ήρθα από του Επίτιμου και η καρδιά μου είναι λιώμα…
Βαλτοί εἰστε όλοι σήμερα, που είμαι και στα παράξενά μου;…
(καλά, ρητορική η ερώτηση, ξέρω…)
όταν θα είστε κάθε μέρα στα παράξενά σας θα με θυμηθείτε
(καλά, αποπροσανατολιστική η απάντηση, ξέρω..)
Πειράζει που σας ξεχνάω κάθε μέρα;…
κάθε άλλο, επιβεβαιώνει τη διακριτική μου παρουσία στα ελληνικά γράμματα 😉
Ούτε ξέρω πόσες ώρες είναι ανοιχτό το ποστ αυτό και περιμένει να το διαβάσω. Τελικά το διάβασα και ήταν ακριβώς όπως φοβήθηκα την πρώτη φορά που το ξεκίνησα και το παράτησα στην τρίτη παράγραφο: Ανελέητος ξυλοδαρμός σαν. Δεν λέω ότι φταίει η Ντέμπι, οι διεστραμμένοι μου συνειρμοί φταίνε, αλλά διαβάζοντάς το μου ήρθε στο μυαλό η Lilly του The Grifters.
(Το σκεφτόμουν καιρό, τώρα κατέληξα, δεν ξαναβγάζω ποτέ ρούχο.)
εμένα διαβάζοντάς το μου ήρθε στο μυαλό η άνοιξη του 1985, μετά ήρθε το Τσερνομπίλ και αποφάσισα να μην αγγίξω την ντέμπι γιατί φοβόμουν τη ραδιενέργεια, εικοσιπέντε χρόνια μετά έμαθα να φοβάμαι πολύ περισσότερο το “άστο για αύριο”
(εδώ βγάζουμε τα μέσα μας έξω, τα ρούχα μας μάραναν…) ))
”Σκληρός εννοώ, όχι τρυφερός. Χάπια για το πρώτο σας πουλάνε, για το δεύτερο δεν πρόβλεψαν. Κανείς σας δεν θ’ αγόραζε άλλωστε.” απαπά λετρεύω Ντέμπυ, reality bites and Debby 2!
ντέμπι rulez ! μπορεί το στήθος της να μαλάκωσε αλλά το στόμα της ακόμη ξυράφι είναι..
έχεις βαλθεί να μας ξεκάνεις εσύ…
την ξέρεις τη ντέμπι αφού…
μην ανοιγετε πορτες ανοιξιατικα προς θεου,ειδικα εκει γυρω στις 5 και 20 πιανει ψυχρα
δε φταίω εγώ, ρίξτε ένα ζακετάκι στα μάτια σας
4 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σας…
toast, το χρειαζόμουν αυτό , ευχαριστώ