Εδώ βλέπεις δυο εικόνες. Η μια είναι στενόχωρη γιατί έρχεται το καράβι που σημαίνει ότι τέλειωσε το καλοκαίρι σου αλλά μπορεί και να μην είναι αφού έρχεται το καράβι που θα σε πάει αλλού για να συνεχίσεις εκεί το καλοκαίρι σου μα μπορεί και να μη σημαίνει τίποτε αφού δεν έρχεται για σένα το καράβι, μπορεί, πάλι, να σημαίνει πάρα πολλά αν σου είπε «έρχομαι με το καράβι που φτάνει στις τέσσερις». Μετά δεν υπάρχει καράβι, κάτι που μπορεί να είναι εξαιρετικά δυσάρεστο αφού θα αργήσεις να φύγεις για να πας να τον/την βρεις αν δεν είστε ήδη μαζί ή εξαιρετικά ανακουφιστικό αφού έχεις ακόμη ώρα για τρεις-τέσσερις τελευταίες μπίρες ή μπορεί να είναι απλά αδιάφορο αφού δεν περιμένεις κανένα πλοίο και -το κυριότερο- μπορεί όλα να βαίνουν καλώς εφόσον το καράβι συνεχίζει να πλέει κάπου έξω από το κάδρο. Κάπως έτσι επανασυνειδητοποιείς ότι μια εικόνα μπορεί να είναι πάρα πολλές εικόνες ταυτόχρονα ανάλογα με το πόσα ζευγάρια μάτια την κοιτάζουν και αυτό είναι το πάρα πολύ φτηνό συμπέρασμα μιας ημέρας που το μόνο που έχεις απέναντί σου είναι μια οθόνη με αριθμούς και γράμματα που κι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απλά μια οθόνη με αριθμούς και γράμματα γιατί κάποιος άλλος μπορεί να βλέπει κάτι διαφορετικό από σένα κοιτάζοντας αριθμούς και γράμματα γιατί τα ίδια γράμματα και οι ίδιοι αριθμοί μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί για τον καθέναν μας και υποθέτω δεν τελειώνει πουθενά αυτό είτε βλέπεις άδειο ορίζοντα είτε όχι γιατι δεν ξέρεις αν όλοι βλέπουμε τον ίδιο ορίζοντα με τον ίδιο τρόπο και -ακόμη χειρότερα- αν το βλέμμα σου φτάνει μόνο μέχρι τους τοίχους γύρω σου αλλά, σκέφτομαι, υπάρχουν και ματιές που τρυπάνε τοίχους και με κάποιο τρόπο πρέπει να τελειώνει όλο αυτό γιατί αν βλέπεις θάλασσα κι ένα καράβι και δεν αδειάζει το μυαλό σου αλλά ασφυκτιά από συνωστισμό με τι, πως, γιατι, που, αλλά, ίσως, δεν, και κάθεσαι και αραδιάζεις μια στοίβα λέξεις, κάτι δεν πάει καθόλου καλά ή -αντιθέτως- μια χαρά πάει γιατί τίποτε δεν είναι μόνον αυτό που βλέπεις σε δυο εικόνες που δεν είναι δυο γιατί δεν τις βλέπεις μόνον εσύ