Θυμόταν κάθε λέξη, κάθε οδηγία. Κάθε εντολή, αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς. Κακό τέλος τον περίμενε αν παράκουγε.

Φαγώθηκες γαμώτο, σα πεινασμένος κάνεις. Τράβα, τράβα να δούμε τι θα καταλάβεις.

Τράβηξε, αφού πρώτα αποστήθισε όλο το manual που του ‘δωσε.

Όχι ολόκληρη. Κυτταρίτιδα δεν θέλω να φαίνεται. Το κάτω απ’ το μαγιώ δεν το βγάζω, δεν πα’ να χτυπιέσαι. Στήθος φάτσα κάρτα ούτε γι αστείο, παιδιά ήθελες, λούσου το πεσμένο τώρα. Θα μου πεις αν φαίνεται χαλαρό το μπράτσο, αν ναι δεν πατάς κλικ. Θα την δω και αν δεν μ’ αρέσει τη σβήνεις. Δυο ευκαιρίες έχεις, δεν θα παριστάνω την όρκα στην παραλία. Άμα σ’ ακούσω να λες «γύρνα από δω, τεντώσου πίσω, τα μαλλιά μπροστά», ξαπλώνω στη σεζλόνγκ και δεν έχει σεξ μέχρι να ξαναγυρίσουμε σπίτι. Εντάξει;

Tότε, τα όχι και τόσο παλιά χρόνια, οι διακοπές κρατούσαν ίσα με δέκα μέρες. Δεν συνέφερε να παριστάνεις τον Arny Freytag . Είπε «εντάξει» και πάτησε κλικ.

Το photoshop είχε εφευρεθεί προ πολλού. Θαύματα έκανες, αν ήθελες. Δεν ήθελε όμως. Καλό είναι να δίνουμε στα παλιά καλοκαίρια την αξία που τους αναλογεί, ας ήταν και φλουταρισμένα, ας ήταν και κακοεμφανισμένα στην μεταφορά απ’ το ψηφιακό. Από μεγκαπίξελ και instagram και τελειότητα και εφέ χορτάσαμε. Χαρτί και δέρμα χρειάζεσαι για πυξίδα, αλλιώς τον ιδρώτα και την αρμύρα ανάμεσα στα στήθη της δεν τα ξαναμυρίζεις.

ͽ

Σε τελική ανάλυση, αυτός θα έπρεπε -ή θα μπορούσε- να ήταν ο πατριάρχης των goths. Mπορεί τα gargoyles να μην ποζάρουν στις εικόνες του αλλά αισθησιασμός,  καλό, κακό, η φθορά της σάρκας, οι εμμονές του θανάτου είναι εκεί, μέσα στο μονόχρωμο κάδρο. Ταξιδεύουν first class με τις polaroid που τράβηξε, πάνω, κάτω, τριγυρνώντας να βρει παράθυρα.

Λατρεύουμε να κρυφοκοιτάμε σε σκοτεινά δωμάτια, σφιχτά κρατημένοι από το χερούλι της πόρτας μη τυχόν και γλιστρήσουμε μέσα. Σε πολλούς κλείνει πονηρά το μάτι μια βουτιά στην μελαγχολία που δεν είναι -όμως- τόσο βαθιά για να γίνει κατάθλιψη κι ανίατο spleen, μόνο στους καθ’ έξιν shiny happy people δεν έχει πέραση η καύλα της εκ του ασφαλούς ανατριχίλας, το ρίγος εκείνο που πάντα με σκεπάζει όταν διαβάζω τα «Κεριά» αλλά στέκομαι μόνο μισό μέτρο μακριά από το διακόπτη του ηλεκτρικού και μπορώ (έτσι κοροϊδεύομαι) να σβήσω -και να ξανανάψω- το φως όποτε θέλω.

Από μια διαστροφή της ιστορίας, θα μπορούσε να ήταν ένας αληθινά σπουδαίος blogger (τις παλιές καλές μέρες των μπλογκς), να ΄χει μια παρτ τάιμ στήλη στη LIFO (πρόταγκον και AV θα τον έβρισκαν πολύ μαλθακό & παραιτημένο) και βαριά τραυματισμένη κάρτα Εθνοcash Plus. Ή να δει ένα, δυο βιβλιαράκια του να εκδίδονται, στη διασταύρωση Μαντά, Χρονά και Χωμενίδη (αλοίμονο αν λαθέψεις στη στροφή). Ευτυχώς έζησε σε άλλες εποχές, λιγότερο ανεκτικές και ανοιχτές αλλά με αληθινούς ανθρώπους τριγύρω του, μακριά από δηθενιές, friends, unfriend, λάικ, εθελοντική χολή και δημοσιοσχεσίτες που γλείφουν ο,τι γυμνό βρουν για ξεροκόμματα. Θα ‘ταν κρίμα μια τέτοια μορφή να κινείται σα χαμένη -κι όχι κρυμμένη πια- ανάμεσα μεσάνυχτα και χάραμα, σε δρόμους, δώματα, παράθυρα και τοίχους μιας χώρας που αποδέχεται το κάθε διαφορετικό μόνον όταν έχει κάτι χειροπιαστό να καρπωθεί από τούτο.

Όσα κέρδισαν το σώμα του, τα μάτια του κι ο νους του, μας τα επέστρεψε γενναιόδωρα σε ψυχικά αναβολικά κι ας φοβόταν την τυραννία του φωτός. Να μη βρεθεί κανείς λιγόψυχος και πει πως κάναμε λάθος στην παραγγελία ή την πληρώσαμε ακριβά . Αυτά που ζητήσαμε, αυτά που είχαμε ανάγκη, αυτά -και παραπάνω- μας έδωκε.

(29/4/2008, γερασμένο & φτιασιδωμένο πλέον) 

ↄ

 

 

Γαλαντόμος ήλιος έξω, το μέσα μου μυρίζει σαν φρεσκοσιδερωμένο, διπλωμένο φανελάκι. Το τσίπουρο σήμερα έχει γεύση από καλοκαιρινά σεντόνια. Δε χορταίνει η ψυχή μου να κυλιέται πάνω του.

 

Ποιός να το ‘λεγε ότι θα ‘ρχόταν κάποτε μέρες που θα λιμπιζόμουν είδη προικός..

 

 

♫

 

Μπερδεύω Rhone, Kαρδαμύλη, αστέρια, μεσάνυχτα, κουβέντες που τις ρουφάει ο θόρυβος απ΄τις ράγες, το ποτάμι ή το κύμα, δεκαοχτώ χρόνια μετά. Είναι να μη μπερδεύεις;  Στο βάθος δεν ακούγεται το Goldberg Variation Number 25 του Bach, τίποτε δεν ακούγεται. Mόνο ο αναπτήρας και η κάφτρα. H Julie φορά κάτι-σαν-κορσέ κάτω απ’ το μπλε φόρεμα, ντάλα καλοκαίρι. Φάρδυνε. Το μέσα της στένεψε.

O άλλος απλά μεγάλωσε αλλά η επιλεκτική αδικία των ρυτίδων είναι απέθαντη.

Sunset, sunrise, midnight. Σαν vampire story. Μα αληθινή.

Σε κοιτάζω την ώρα που ρίχνεις το αβγό μέσα στον κιμά, φάρδυνες κι εσύ. Σε ρωτάω αν θυμάσαι κάτι, έστω μια σκηνή απ΄τη Βιέννη, εκεί που τους πρωτοείδαμε μαζί.

Σκουπίζεις με το μανίκι μια σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπο, που ‘βαλε στόχο να πέσει πάνω στο μουσκεμένο ψωμί. Aπαντάς χωρίς καν να γυρίσεις να με δεις -δεν σε αδικώ, στένεψε πια το βλέμμα σου- too 1995, it means nothing to me.

Μπορεί να λες ψέμματα. Μπορεί και όχι.

 

——

(προσεχώς στόρυ)

——