1

To πρωί της μέρας που έπεσε το πρώτο χιόνι της χρονιάς, άνοιξα μια σελίδα και έγραψα το πρώτο πράγμα που εκείνη την ώρα μου ‘ρθε, άγνωστο γιατί, στο μυαλό:

Πριν αλλάξει την πρώτη του πάνα ο Johnny Marr, ο Wilko Johnson άλλαζε προφυλακτικό.

Το βρήκα τόσο στέρεα δομημένο -και πρόστυχα υπoσχόμενο- ως πρόλογο, που αποφάσισα να χτισω επάνω του ένα μυθιστόρημα. Διήγημα, έστω. Ένα μήνα, τρεις μέρες και καμία λέξη μετά, ακόμη σκέφτομαι τι άραγε να κουβάλαγε πάνω στους εύθραυστους ώμους του εκείνο το χιόνι που έλιωσε λίγες ώρες αργότερα. Τις δεκατέσσερις λέξεις τις κρατάω ακόμη παγωμένες.

2

Το καλοκαίρι που ο Tiesto έπαιζε μπρος στο πιο ετερόκλητο κοινό της καριέρας του, πέρασα εικοσιεννιά νύχτες πάνω σε σεντόνια που μύριζαν betadin, οινόπνευμα και μεταχειρισμένο ιδρώτα. Δέκα φορές μου ορκίστηκα ότι αν βγω θα αλλάξω. Εικοσιεννιά φορές μου έδωσα υποσχέσεις ότι θα γίνω ένας άλλος. Έντεκα φορές έθαψα ζωντανούς τους όρκους, τριάντα φορές κατάπια ωμές τις υποσχέσεις. Πίστευα, ήλπιζα, ότι τα σωληνάκια στα χέρια θα με κάναν καλύτερο άνθρωπο. Από τότε έπαψα να πιστεύω ακόμη και στα σωληνάκια που καταλήγουν σε βελόνες. Σιγά σιγά, μια προς μια,  όλες οι σταθερές μου αποδημούν δίχως ν’ αφήσουν έστω ένα σημείωμα.

3

Τα απογεύματα, τώρα που μεγαλώσαν λίγο οι μέρες, συνηθίζω να κοιτάζω αφηρημένα προς το μεγάλο παράθυρο της κουζίνας. Ο τοίχος της απέναντι οικοδομής είναι βαμμένος στο χρώμα της άμμου. Αυτής στην έρημο, όχι της θάλασσας. Στην ευθεία του βλέμματός μου δεν υπάρχει παράθυρο, μπαλκόνι, μπαλκονόπορτα, τίποτε που να μαγαρίζει την θαυμαστή αυτή μονοχρωμία. Λίγο μετά τις πεντέμισι μεταμορφώνομαι, κάποιες στιγμές, σε Port Moresby. Δεν πιστεύω ότι η Kit μπορεί να με δει πίσω από τον τοίχο.

4

Try harder,  she said. Hard is enough,  της είπε. Δεν θα ξοδεύουμε τα comperative και τα superlative για ένα γαμήσι χωρίς υποψία έστω και ελλιποβαρούς έρωτα.

─