Λίγο ακόμη. Μείνε.

Την Κυριακή μαζί ν’ ακούσουμε την μπάντα,

κατά προτίμηση αλέγρα

(συγκίνησις το σώμα σου ν’ αγγίζει, το πνεύμα ας μείνει ανέραστο).

 

Να περπατήσουμε μετά αργά στην προκυμαία,

μιας πόλης δίχως θάλασσα και λίμνη

δίπλα σε ξένους τοίχους, άγνωστες λέξεις,

χαζεύοντας μια τον ορίζοντα, μια το ρολόι

κι ας μην έφτανε ποτέ το πλοίο.

 

Ας είναι.

Με τέτοια πείρα σε αναμονές

ήδη το καταλάβαμε

(μετά από τόσα απαγορευτικά και ματαιώσεις)

πως Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και Βάρβαροι

ή ο,τι περιμένουμε

δεν ταξιδεύει, πλέον, με καράβια.

Land-locked lovers, landlub friends, walking strangers.

 

 

(Αντιποίηση, Τόμος Α)