Εδώ βλέπουμε δυο ανθρώπους στο ίδιο πλάνο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πριν δέκα δευτερόλεπτα ήταν στο ίδιο ακριβώς σημείο της εικόνας. Πολύ περισσότερο αν πριν δέκα λεπτά άγγιζαν ο ένας τον άλλον. Ίσως μόλις μισή ώρα πριν ξάπλωναν γυμνοί, με το πρόσωπό του μέσα στα μαλλιά της και το χέρι της στην κοιλιά του. Σαράντα λεπτά νωρίτερα ίσως αντάλλαξαν «σε χύνω». Μπορεί και να μην αντάλλαξαν τίποτε, να ήταν αυτός κουρασμένος κι αυτή θυμωμένη. Ή το αντίστροφο. Ίσως πέρασαν όλη τη νύχτα μαζί, με αλήθειες, γέλια και λίγα αναπόφευκτα ψέματα. Ενδεχομένως μόνον λίγες ώρες, με σκέτα ψέματα. Μπορεί να της είπε, φεύγοντας απ’ το δωμάτιο, «θα μου λείψεις». Μπορεί και να του απάντησε, είχε φασαρία στον δρόμο από κάτω και δεν ακούστηκε τι. Υπάρχει περίπτωση να μίλησε πρώτη λέγοντας «άργησα, πρέπει να φύγω». Τώρα δεν ξέρουμε πού πηγαίνει καθένας τους, ούτε κι αν θα ξανασυναντηθούν. Για την ακρίβεια δεν ξέρουμε αν βρέθηκαν καν κι αν γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Αλλά ανέκαθεν έβρισκα πιο ενδιαφέρουσες τις έστω ανύπαρκτες ιστορίες μέσα στις εικόνες παρά την εικόνα την ίδια.

Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα, η ιστορία θα γραφόταν διαφορετικά.