Η πιο ανέμπνευστη μαρκίζα ποστ έβερ, μέχρι την επόμενη. Αλλά πέρασαν οι καιροί που κωλοσφιγγόμουν για να γεννήσω λέξεις. Κι αν κάποια στιγμή νιώθω, φευγαλέα, να κοιλοπονώ κρυφοκοιτάζοντας το πληκτρολόγιο, καταλήγει ανεμογκάστρι. Όταν δεν αφήνω τίποτε να μπει, τίποτε θα βγει. Fair.

 

Αν καταφέρω να γράψω κάτι που θα γεννηθεί από τα τίποτε, θα είναι μια μεγάλη στιγμή για την λογοτεχνία, μια ανάμεσα σε μερικές δεκάδες εκατομμύρια στιγμές τίποτε ακόμη. Ούτε εδώ πρωτοτυπία.

 

Αν όμως, θέλω να γράψω μια ιστορία όλο ψέμματα. Από το πρώτο γράμμα μέχρι το κλείσιμο και το save. Είμαι διατεθειμένος να την πιστέψω. Kι αν υπάρχουν κηλίδες αλήθειας, που θα μου ‘χουν ξεφύγει, μπορώ να τις εξαφανίσω μια προς μία στη διόρθωση. Το ίδιο, έχω ακούσει, παίζεται και με ζωές. Σχεδόν απίστευτο μου φαίνεται.

 

Με πέταξε έξω το wordpress. Έψαχνα, την ώρα που μετρούσα τα ξεψυχισμένα παγάκια στον καφέ, να βρω τους κωδικούς. Κουτσά-στραβά κάτι γίνεται μ’ αυτό. Για άλλα που σε κλειδώνουν απ’ έξω, πιο σοβαρά από τα κλιπιτκλίπ των CapsLk, Ctrl και Delete, δεν έσωσα πουθενά κωδικούς και το πληρώνω ήδη. Fair.

 

Πάει καιρός που δεν διαβάζω. Παλεύω αλλά μάταια. Δύσκολα τελειώνω ένα κεφάλαιο, τις πιο πολλές φορές είμαι αποκαμωμένος ήδη με μια σελίδα. Δεν νομίζω οτι ντρέπομαι γι αυτό. Υπάρχουν πολλά στην επετηρίδα ντροπής για να με γαμήσουν καλύτερα.

 

Ευτυχώς υπάρχει η μουσική. Δεν πολυβγαίνουμε πια μαζί αλλά όταν ξυπνούν οι κάβλες, όποια μέρα και ώρα, ποτέ δεν μου λέει όχι. Σε κανέναν, μα αυτό δεν με αφορά ούτε και με πληγώνει.

 

Με πληγώνει να μη βλέπω τα παιδιά μου να γελάνε φωναχτά. Με σκοτώνει. Τα στεγνά άνυδρα χαμόγελα σοδομίσαν την χαρά. Αυτή θέλει δάκρυα από γέλια για να ανθίσει και να θεριέψει. Χαρά μονάχα μέσα σε γλάστρα δεν αντέχεται.

 

Ελπίζω κάποια στιγμή να αρχίσει το καλοκαίρι πριν τελειώσει.