Ποτέ δεν με ρώτησες αν συμφωνώ να πετάξεις τα σκουπίδια σου μέσα μου. Αν με ρώταγες θα σου ‘λεγα «κράτα τα εσύ», μέχρι να σε καταπιούν. Εγώ έχω τα δικά μου να διαχειριστώ, άρχισαν πια να βρωμάνε κι ελάχιστοι τολμηροί αντέχουν να με πλησιάσουν. Οι πιο πολλοί από περιέργεια, ζωντανά ψοφίμια δεν βλέπεις κάθε μέρα. Όσο νερό και σαπούνι κι αν ρίξω πάνω μου, κομμάτια να κάνω το δέρμα απ’ το τρίψιμο, αίμα να τρέχει απ’ τις κλειδώσεις μου, η μυρωδιά θα είναι εκεί. Κλειστόν. Δεν δεχόμαστε άλλα, δεν δεχόμαστε ξένα κι ας λες εσύ πως δεν είναι -για όλους-σκουπίδια.

Χτες βράδυ άκουγα ξανά «we lost some time after things that never matter», ούτε που ξέρω πώς μου ‘ρθε να ξεσκονίζω βινύλια και να καθαρίζω βελόνες, για μια στιγμή ένιωσα σαν το πρεζόνι της Shure, τόση φροντίδα και λαχτάρα για τη μικρή -σπάνια όπως καταντήσαμε- ακίδα. Τον δίσκο τον αγόρασα το καλοκαίρι του ’81 από το Βόλο, μάλλον Αύγουστος ήταν. Επιστρέφαμε από το Πήλιο, είχαμε τσακίσει τα πλευρά μας και τα γόνατά μας στα κατσάβραχα του Χορευτού, τότε όμως κόκκαλα, γόνατα, μυαλά, στομάχια άντεχαν. Δεν θυμάμαι πόσο τους πλήρωσα τους Echo, κράτησα χρήματα ίσα ίσα για μια Χένινγκερ, ένα πακέτο μάρλμπορο για κείνην και τις ρεφενέ βενζίνες του γυρισμού, σε όλη τη διαδρομή με έτρωγε το άγχος αν θα επιζήσει κανένα κατοστάρικο στην τσέπη για τα διόδια στα Μάλγαρα, τότε το «δεν πληρώνω» ήταν ακόμη αγέννητο. Το ίδιο και το «lost» και το «some time», ούτε «χάνω» ούτε «χρόνος» ξέραμε τι σημαίνει. Και να ξέραμε δηλαδή δεν μας ένοιαζε. Τα εικοσάχρονα του Liverpool ήταν -κατά πως φαίνεται- πιο υποψιασμένα από τα εικοσάχρονα της Ξάνθης (άσχετο -ίσως-μα η ομάδα φορούσε ακόμη κόκκινα τότε) αλλά δεν το ‘χω σκοπό να ντραπώ αναδρομικά και γι αυτό. Για τίποτε δεν ήθελα να ντραπώ τότε, παρά μόνο γι αυτά που δεν έκανα. Δεν θυμάμαι να ντράπηκα ούτε κι όταν -αρκετούς Αύγουστους μετά- ξέγραψα και τον ΜcCulloch, αποφασίζοντας αμετάκλητα πως “everything matters”.  To «nothing else matters» ήρθε έντεκα χρόνια αργότερα και o James Hetfield δεύτερος, καταϊδρωμένος, κοντά τριαντάρης. Εγώ όμως ήμουν μεγαλύτερος. Όταν είσαι μεγαλύτερος λες ο,τι θες, ήδη πρόλαβες και κολύμπησες λίγο μέσα σε σκουπίδια. Κλειστόν λεβέντη μου, του είπα. Μην αντιμιλάς, τα ξέρουμε αυτά, γεμάτοι είμαστε, πέτα τα αλλού.

Το βιβλίο του Μουρακάμι αγκομαχούσε ως τη μέση του μα αποδείχτηκε τελικά απροπόνητο. Αν ξεκινάς κάτι, τράβα το ως το τέλος. Δεν αρκεί το jazz σάουντρακ και η μοιραία γυναίκα, τέτοια κολπάκια ο Χάμετ, ο Κέιν, ο Τσάντλερ και τα φιλμ νουάρ τα παίζαν στα δάχτυλα. Ακόμη κι αυτή η hysteria siberiana μου φάνηκε γνώριμη. Μόνο που εμείς, οι τότε εικοσικάτι, εγώ έστω -ας μη μιλάω και για σένα- δεν ξεκινάω σα μαγεμένος ή υπνωτισμένος  για κάπου μακριά, προς τα κει που δύει ο ήλιος για να με βρουν πεθαμένο από ασιτία, δίψα, ανία ή μολυσμένο έρωτα μετά από μέρες, βδομάδες ή χρόνια. Μέσα μου βολοδέρνω, βήμα δεν κάνω αλλά λιώνω σόλες, εξαφανίζομαι, ξαναγυρνάω, ξαναχάνομαι, βλέπω κι άλλους στην ίδια διαδρομή, κάποιοι ζουν, κάποιοι δεν επιστρέφουν ποτέ, αν μυρίζεις κάτι άσχημο όσο και να πλυθείς, όση κολώνια, νερό και σαπούνι αν ρίξεις πάνω σου παρ’ το απόφαση. Δεν ήσουν απ’ τους τυχερούς, σάπισες τρέχοντας -δίκιο είχε κι ο McCulloch, δίκιο κι ο μετάλικας- ξοπίσω από things that never mattered. Με ταμπέλα «Κλειστόν» απ’ έξω, ξέμεινες να σκαλίζεις σκουπίδια και κουβέντες αλλωνών για να δεις αν σου άφησαν ποτέ κάτι πολύτιμο.

Λένε ότι ήταν η πιο ζεστή Αυγουστιάτικη μέρα εδώ και εξήντα χρόνια. Αλλά να σου πω, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά, σιγά μην υπήρχε κάποιος που καθόταν πριν εξήντα χρόνια να μετράει θερμοκρασίες αυγουστιάτικα αντί να απλώσει τις αρίδες του και να πίνει Fix κάτω από την πρώτη σκιά που θα έβρισκε στο δρόμο του. Μόνο να πανικοβάλλουν τον κόσμο ξέρουν, ο πλανήτης καίγεται, ο θεός θα μας κάψει, άλλη δουλειά δεν είχε ο θεός παρά μόνο να ασχολείται μαζί μας, εγώ ξέρω πως στην Γιαπωνία, στη Λιβύη και το Πακιστάν δουλεύει υπερωρίες, εδώ μια πορδή γειτονιά είμαστε, αν δεν κάνουμε πολλή φασαρία ούτε που θα καταλάβει ότι υπάρχουμε.

Ενας τυφλός ακορντεονίστας πάλευε με 38 υπό σκιάν να παίξει το Libertango. Και τι άλλο να ‘παιζε δηλαδή με τέτοια ζέστη; το hot stuff ή το I love hot nights ; σοβαροί να είμαστε..

 Περασμένες τέσσερις στο Λιστόν, έξη σκυλιά μπαϊλντισμένα γύρω από μια κολόνα, ένας σερβιτόρος βγήκε από το «Ευρώπη» με δυο ποτήρια νερό στα χέρια για να τα διώξει όσο πιο διακριτικά γινόταν, τρία βήματα έξω από την πόρτα του μαγαζιού το σκυλομετάνιωσε που βγήκε στους σαράντα βαθμούς, ήπιε το ένα, έριξε στο κεφάλι του το άλλο, να ρίξεις άδεια ποτήρια σε ζώα δεν γίνεται, μας έχουν που μας έχουν στη μπούκα οι ξένοι για τα δανεικά μας σκέψου τι θα μας σέρνουν μετά και για κακοποιημένα σκυλιά, ξαναμπήκε μέσα, άφησε τα ποτήρια στον πάγκο και έπεσε πάνω σε μια καρέκλα από την εποχή που ο Τόλης Βοσκόπουλος τραγουδούσε ακόμη καθιστός. Στέγνωσε σε ένα λεπτό. Βγήκε βλαστημώντας θεούς, δαίμονες, αγγέλους και τελώνια την ώρα που ένα χέρι απ’ έξω του έγνεψε «έρχεστε λίγο;».

Ο τυφλός ακορντεονίστας νόμισε πως το γυναικείο χέρι έγνεψε σε κείνον και πλησίασε, αν και τυφλός. Σχεδόν άγγιξε το τραπέζι της, αν και τυφλός. Έκοψε μαχαίρι το Libertango και ξεκίνησε μια πιο γρήγορη σαχλαμάρα του Gardel που ποτέ δεν ηχογραφήθηκε αλλά σε μια ιστορία εν μέσω καύσωνα όλα επιτρέπονται. Εκείνη δεν του ‘δωσε ιδιαίτερη σημασία.

Καθισμένη δυο τραπέζια παραδίπλα από την πόρτα , “εκείνη” ήταν ο τύπος της γυναίκας που απευθυνόταν στους πάντες στον πληθυντικό και αγνοούσε τη σημειολογία του όρθιου Βοσκόπουλου. Όχι κατ’ ανάγκη κακό, αφού μπορούσε να σου πει απ΄ έξω και ανακατωτά το πώς άρχιζε και πως τέλειωνε κάθε κείμενο του Αρανίτση, αρχής γενομένης από τις εκθέσεις για το «πώς πέρασα το καλοκαίρι» που έγραφε στο δημοτικό. Θα ήθελα να ‘μουν σε μια γωνιά να έβλεπα τα μούτρα της δασκάλας του όταν διάβαζε τον μικρό Ευγένιο. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτός το θέμα μας -δεν είμαι και πολύ σίγουρος βέβαια- , την ώρα που ο σερβιτόρος έριχνε την ιδρωμένη σκιά του στο τραπέζι της εκείνη άναβε το έβδομο μάρλμπορο λάιτς βλέποντας με τρόμο την μπαταρία του λαπτοπ να δείχνει «ανεφοδιασμός ή θάνατος». Παρήγγειλε ένα βέρτζιν μοχίτο, θα ήθελα να γράψω πως παρήγγειλε έναν κρύο καφέ αλλά μοχίτο παρήγγειλε «με μπόλικο λάιμ. Και καφέ ζάχαρη. Και μέντα, όχι δυόσμο. Και τα παγάκια τριμμένα. Σε ποτήρι ψηλό, παρακαλώ». Μια παραγγελία δέκα δευτερολέπτων κράτησε μισόν αιώνα. Ο σερβιτόρος εξαφανίστηκε μέσα στην «Ευρώπη» σέρνοντας ξοπίσω του θεούς, δαίμονες, αγγέλους και τελώνια. Και ένα σκυλί που ζαλισμένο από τη ζέστη λάθεψε στο δρόμο και ξεστράτισε.

Ο τυφλός ακορντεονίστας ένιωσε την οργή να τον πνίγει. Τόση αδιαφορία ποτέ ξανά. Έχωσε τον Gardel στην τσέπη με τα αζήτητα και έπιασε την «Κόκκινη Γραμμή» της Νατάσας. Αν δεν έπιανε κι αυτό, δεν είχε μεροκάματο σήμερα. Ή μάλλον είχε, αλλά εκείνη δεν το ήξερε ακόμη.

Το τσιγάρο κόντευε να φτάσει στη μέση, μοχίτο δεν εμφανίστηκε στον ορίζοντα παρά μόνο ένα μήνυμα στο κινητό της «τη μπέμπελη θα βγάλεις εκεί έξω που τριγυρνάς», κατέβασε λίγο τα γυαλιά της για να δει αν είχε μέιλ, τίποτε δεν είχε , η σύνδεση του ευγενούς (ή ευγενικού; δεν ξέρω) χορηγού Λιστόν γαμιόταν η σκύλα, σαν να μην έφτανε αυτό η μπαταρία είπε «θάνατος» γιατί αυτή ποτέ δεν είπε «ανεφοδιασμός», γύρισε για μια στιγμή να δει στο εσωτερικό της «Ευρώπης» κι αυτό ήταν το μοιραίο λάθος της, η μυωπία της δεν την βοήθησε αλλά την βοήθησε ο σερβιτόρος που εμφανίστηκε πίσω από την πλάτη της λέγοντας πως το σκυλί που μπήκε απρόσκλητο στο μαγαζί τους έσπασε όλα τα ψηλά ποτήρια και τότε εκείνη αποφάσισε σαν έτοιμη από καιρό : «φέρτε μου ένα μυστικό αλλά να είναι καλά παγωμένο, αν σας βρίσκεται και μια φέτα λεμόνι ακόμη καλύτερα, σε όποιο ποτήρι βολεύει εσάς». Ο σερβιτόρος ξαναχάθηκε μέσα στο μαγαζί, από πίσω του έτρεχε να τον προφτάσει η γνωστή παρέα, μη τα ξαναλέμε, θεοί, δαίμονες, σκυλιά, τελώνια κλπ…ησυχία δεν θα βρισκε αυτό το μεσημέρι που έβραζε το έξω αλλά και το μέσα του με όσους παλαβούς αφήνουν τον κλιματισμό στα σπίτια τους ψάχνοντας να πιούν μυστικά on the rocks ανάμεσα σε πλακόστρωτα και κολόνες που βράζουν.

Ο τυφλός ακορντεονίστας, ήδη τρία στενά πιο πέρα περιεργαζόταν το -ακριβό του φάνηκε με την πρώτη ματιά- Sony Ericsson. Tι Piazzola, τι Gardel και ποια Θεοδωρίδου, καμιά τέχνη με μικρό ή κεφαλαίο τ  δεν μετράει μπρος στην αφηρημάδα μιας γυναίκας.

To λαπτοπ ξεψύχησε πριν φτάσει το μέιλ που περίμενε, το μυστικό που ήρθε στο τραπέζι της ήταν καλοφτιαγμένο αλλά όχι όσο κρύο θα ‘θελε, το κινητό της το χαιρόταν κάποιος με χρυσό δόντι που δεν έμοιαζε του Τζακ Σπάροου κι εκείνη -απτόητη από την τραγική απώλεια- άναψε το όγδοο τσιγάρο περήφανη για τον εαυτό της που μπόρεσε να διαχειριστεί τόσες αναποδιές μαζεμένες ένα μεσημέρι που καίει το μέτωπό σου αλλά το βράδυ δεν αντέχεις στο σκοτάδι. Όχι χωρίς την οθόνη να σε φωτίζει από απέναντι…

(«20 Ιστορίες για βλόγερς» , εντελώς ανέκδοτο)

Το πρώτο μέρος με τις ταινίες ξεπούλησε, συνταγή δοκιμασμένη δεν την αλλάζεις.

Δέκα ταινίες με υπέροχα παιδάκια που σε κάνουν να πατήσεις pause κατουρημένος απ’ την τρομάρα, τρέχοντας να αγοράσεις προφυλακτικά. Δες και μάθε για να μη πάθεις.

Poltergeist – Αυτή η ταινία ήταν πολύ διδακτική. Και προφητική. Στα λέω γρήγορα : αν δεις το καμάρι σου να κάθεται με τις ώρες σαν το χάνο απέναντι από φωτεινή οθόνη μεγάλο κακό θα σε βρει. Στην καλύτερη περίπτωση θα το ρουφήξει η οθόνη και μεγάλες πόρτες θα διαβείς τρέχοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο για να το βρεις, δεμένος με σκοινιά και αλυσίδες γιατί θα φυσάνε είκοσι μποφόρ μέσα στο τριάρι σου, τι Κατρίνα και αηδίες. Στην χειρότερη μακρύ δρόμο θα κάνεις, ψάχνοντας να βρεις Νοσοκομείο με τμήμα απεξάρτησης για να το χώσεις μέσα με τη βία, το φυτό. Σε κάθε περίπτωση πικρό καφέ θα πιείς. Φαρμάκι.

Μary Poppins – Ποιος γονιός που δεν είχε καρδιά μενίρ (σ.σ. πιο σκληρό από πέτρα) είδε αυτή την αγία γυναίκα και δεν πέθανε από ντροπή για την ανεπάρκειά του; Ως και η Αγια Τερέζα μοιάζει Μέρκελ μπροστά της. Χίλιες φορές καλύτερα να με έβαζαν να λέω απνευστί «Supercalifragilisticexpialidocious» μέχρι να βγω στη σύνταξη -αν δεν πέθαινα στο ενδιάμεσο από πνευμονικό οίδημα- παρά να έχω μέσα στο σπίτι αυτά τα δυο κωλοπαιδαράκια που ούτε κρεβάτι στρώνουν, ούτε πιάτα μαζεύουν απ’ το τραπέζι, ούτε βρακί θυμούνται ν΄αλλάξουν μέχρι να πετρώσει το σκατό επάνω τους. Αυτά δεν χρειαζόταν νταντά. Τον Αμίν Νταντά γύρευε ο κώλος τους.

E.T. – Χίλιες φορές να τα πεις τα σκασμένα «δεν απαντάτε στο κουδούνι της πόρτας όταν είστε μόνα στο σπίτι» , «δεν ανοίγετε ποτέ την πόρτα σε κανέναν άγνωστο», «δεν βάζετε κανέναν που δεν σκουπίζει καλά στην εξώπορτα τα πόδια του στο δωμάτιό σας» , το χαβά τους αυτά. Και σε τελική ανάλυση δηλαδή τι κακό έκαναν τα βλαμμένα ; Επειδή μπάσαν στο σπίτι ένα παιδάκι που ήταν λίγο διαφορετικό από τα άλλα και είχε μια μούρη σαν χελώνα μετά από εγκεφαλικό, ένα λαιμό σαν μπουρί , χέρια νούμερο 54 και φωσφόριζε η καρδιά του; σάμπως εξωγήινα δεν είναι και τα δικά μας ;

Finding Nemo – Tα «Omen» , «Orphan» και τα συναφή δήθεν κοψοχολίστικα είναι η Χάιντι μπρος σ’ αυτό το Έπος του Τρόμου. Αντί να τον αφήσει τον Μάρλιν να σαλιαρίζει με τη Ντόρυ σε καμιά σκοτεινή γωνιά στον ύφαλο, σηκώνεται το ξεψάρωτο κωλόψαρο και τραβάει στην Αστραλία και τρέχει κι ο μπαμπάς του ξοπίσω του περνώντας απ’ τη σκύλα και τη χάρυβδη και χαρχαρίες και τσούχτρες και μπόμπες βυθού και έχει και την Ντόρυ από πάνω να του τα σπάει μιλώντας φαλαινέζικα και μη τα πολυλογώ, 100 λεπτά ταινία για να ζήσουν στο τέλος αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα όσο σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που δεν γεννηθήκαμε ψάρια κλόουν αλλά γίναμε στην πορεία μπαμπάδες. Ένα και το αυτό, με τέτοιες συνθήκες. Μια απορία μόνο : αν ο Μάρλιν ήταν χήρος, έχει καλώς. Αν όμως ο Νέμο είχε μαμά που δεν ίδρωσε το λέπι της χάνοντας το βλαστάρι της, τότε είναι πολύ μεγάλη μουλάρα. Και καργιόλα μαζί.

Rosemary’s Baby – Αν μόλις έχει γεννήσει η γυναίκα σου και στο κρεβατάκι αντί να κοιμάται μωρό κοιμάται ο Σατανάς αυτοπροσώπως (ή έστω ένα σατανάκι, μη το κάνουμε θέμα, μπορεί ο Μεγάλος να είχε δουλειά και να εξουσιοδότησε άλλον), μη μου σπας και τα νεύρα από πάνω ρωτώντας «ε και τι σχέση έχει αυτό με το ποστάκι σου;». Σατανάκι είπα ανόητε, όχι σαγανάκι.

Hide and Seek – Εντάξει, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο είναι ο Κακός αλλά η σπαστικιά η κόρη του που όλη τη μέρα μιλάει με έναν Τσάρλι και τον ζωγραφίζει κιόλας και παίζει μαζί του χωρίς να μας τον συστήσει ποτέ και μας σπάει και τα νεύρα από πάνω με τα «I have a new friend και I have a new friend» είναι Πιο Κακιά. Σε τελική ανάλυση τρελός γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Εξ αιτίας τους.

The Exorcist – Τι γιατί; Αν έχεις κορίτσι που κατεβαίνει ανάσκελα σαν αράχνη τις σκάλες, γαμωσταυρίζει σαν την Κανέλλη, έχει δόντια σαν του Shane MacGowan, κατουράει όρθιο, κάνει ξαπλωμένη τραμπολίνο στο κρεβάτι, έχει ρουλεμάν στο σβέρκο, χρώμα σαν τον Κέρμιτ και τον Hulk μαζί  και μισεί το παπαδαριό, μην περιμένεις να την καλοπαντρέψεις κιόλας. Η Ανθούλα του Καραβάκου είναι Μόνικα Μπελούτσι μπροστά της.

The Sixth Sense – «I see dead people» και «I see dead people» και «I see dead people», κι ο άλλος ο παπάρας να τρέχει πίσω απ’ τον πιτσιρικά για να τους δει κι αυτός μπας και χάσει η βενετιά βελόνι, τους είδε τους αποθαμένους και χόρτασε και θα ‘θελα να ‘ξερα τι κατάλαβε στο τέλος που είδε μια τρύπα νααααααααα -με το συμπάθιο- από την κοιλιά ως την πλάτη του αλλά έτσι είναι μ’ αυτά τα τσογλάνια, ούτε να πεθάνεις με την ησυχία σου σ΄αφήνουν.

Taken – Έχεις βγει στην σύνταξη (σε πολιτισμένη χώρα που δεν βάζουν χέρι στις συντάξεις), είσαι δυο μέτρα άντρακλας, ο Θεός σε φώτισε και χώρισες νωρίς, έχεις ένα τσούρμο κολλητούς για να κάνετε σάχλες παρέα, ετοιμάζεις barbecue, κρυώνεις τις μπίρες, στρώνεις το κρεβάτι για την μάχη που έπεται και εκεί που αρχίζει να επιδρά το μπλε χαπάκι σε παίρνει η ηλίθια η κόρη σου τηλέφωνο για να σου πει ότι πήγε στο Παρίσι και την έχουν απαγάγει Αλβανοί σωματέμποροι για να την εκπαιδεύσουν ως γιουσουφάκι ή κάτι τέτοιο ελαφριά ντυμένο τέλος πάντων, αν ήσουν άτεκνος τώρα θα ρευόσουν τις μπίρες και θα λέρωνες το στεφάνι της λεκάνης κατουρώντας ελικοειδώς αντί να τρέχεις στη Μονμάρτρη να πλακώνεσαι στις μπούφλες με τους Κοσοβάρους αλλά μη δίνεις σημασία, αυτά ούτε στις ταινίες γίνονται.

Birth – Καλά, το ξέρουμε πως όλοι, κουτσοί, στραβοί, λεπροί, θέλουν να παντρευτούν την Κίντμαν αλλά όσο υπάρχουν δεκάχρονα σαν κι αυτό το βλαμμένο που ντε και καλά είναι η μετεμψύχωση του μακαρίτη του άντρα της και Κύριος οίδε τι kinky έχει βάλει στο βρωμερό κι αρρωστημένο μυαλό του, άσπρη μέρα δεν θα δούμε οπότε καλό είναι να βάλουμε φρένο στην παραγωγή δεκάχρονων όσο ακόμη υπάρχουν Νικόλ στον κόσμο αυτό. Tελεία.