Τα γεννητούρια της καντίνας στη Μαβίλη δεν τα πρόλαβα. Ξεμπέρδεψα (έτσι νόμιζα) με τη γειτονιά το ’83 και με ανέλαβε για μεταπτυχιακό το στράτευμα. Τότε τα κανονικά μεταπτυχιακά αφορούσαν λίγους, σχεδόν μονόδρομος η ξενιτειά για να τα συναντήσεις, ήταν και τα λεφτά πολλά και η προστιθέμενη αξία συζητήσιμη. Δεν το επιχείρησα.

Αν εξαιρέσεις μονοψήφιες επισκέψεις στου Λώρα (για μένα δεν ήταν παρά το ποτάδικο της γειτονιάς μου και όχι εμβληματικό trademark, ίσως δεν είχα επίγνωση της ιστορίας, έπινα μετρημένα κι όσο επέτρεπε το μηνιαίο μπάτζετ, δεν πόζαρα, κανείς δεν πόζαρε στα εικοσιλίγα του τότε) και μερικές, ελάχιστες, επιδρομές στον Μικέ όταν η υπογλυκαιμία χτυπούσε κόκκινο, δεν θυμάμαι να άνοιξα ποτέ σοβαρούς λογαριασμούς με την πλατεία.

Αντίθετα η ρότα Τσόχα-πλατεία Αγίου Θωμά και στα πέριξ στενά (όπου ήταν τα λημέρια άλλων της φυλής μου), έλιωσε κάμποσες σόλες. Γόνατα όχι, δεν χαμπαριάζουν από κακουχίες τα γόνατα σε τέτοιες ηλικίες.

Πέντε, έξη χρόνια μετά που ξανάρχισαν τα ανεβοκατέβα (με πουκάμισα, παντελόνια με τσάκιση και γραβάτες πλέον, όχι τζιν κι αμπέχωνα) ξανάρχισαν δειλά δειλά τα homage και τα προσκυνήματα στο τρίγωνο. Πεντακόσια μέτρα μακριά ήταν άλλωστε το Πρέζιντεντ, εύκολη η κατηφόρα. Η ανηφόρα γινόταν με στάσεις, μια για περιοδικά και τσιγάρα στο περίπτερο γωνία Κηφισίας και Φειδιππίδου, λίγο χάζι στις αφίσες του Άνεσις, όλα από λίγο. Τα χρόνια της χλιαρότητας είχαν ήδη ξεκινήσει.

Στο γύρισμα της δεκαετίας, τότε που τα τριάντα σηματοδοτούσαν μιαν σχεδόν καταναγκαστική «ωριμότητα», ένα βράδυ (που δεν θυμάμαι καν αν έβρεχε) από το πίσω κάθισμα ενός ταξί είδα φυτρωμένη την καντίνα. Ένα φως ανάμεσα στα -όχι και πολλά- φώτα τριγύρω. Μπορεί (κι αυτό δεν το θυμάμαι) και να κάγχασα, επειδή μαγαρίστηκε η τριγωνική ισορροπία. Που δεν ήξερα τι ακριβώς είναι αλλά κάτι σπουδαίο γεωμετρικά θα ήταν για να ‘χει τέτοιο γκράντε ονοματεπώνυμο.

Η ιστορία -η άγραφη, όχι αυτή των σπουδαίων συμβάντων- λέει ότι στήθηκα κάμποσες φορές στην ουρά, για το λάφυρο. Όχι για να αραιώσω το αλκοόλ που προηγήθηκε αλλά για να συμπυκνώσω τη μέρα που τέλειωνε. Πίσω από παιδιά δεκαοχτώ, εικοσιδυό, εικοσιπέντε χρόνων με πράσινα ντενεκεδάκια στα χέρια. Ντυμένα -πλέον- με στολές που άλλες γράφαν κλικ, κάποιες 01, άλλα πάλι χωρίς στολή. Ανυπότακτα. Πάντα όμως με Νένε στα δικά μου αόρατα ηχεία.

Όταν κάποτε ψευτομεγαλοπιάστηκα και κατηφόρισα προς το Αλέξανδρος (τόσο δίπλα που ακόμη και το τσιτσίρισμα από τα λουκάνικα ή την θυσία των κρεμμυδιών μπορούσες να ακούσεις), η καντίνα και η πλατεία δεν με ξαναείδαν. Ήταν το τεράστιο -πια- πλήθος που με φόβιζε πάνω της, ήταν το «εδώ θα είναι κι αύριο, πού θα πάει;», ήταν τα δεύτερα -άντα, ήταν κάτι άλλο; Ανεξήγητο, ίσως. Μπορεί και όχι. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο μακριά, τα ‘χουν πει και γράψει άλλοι πολύ νωρίτερα, πολύ καλύτερα.

Προχτές διάβασα (με ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι) ότι η Μαβίλη ορφάνεψε από τις ρόδες και τα μεταλλικά στηρίγματα που την κρατούσαν, μαζί με λίγα άλλα, ζωντανή στη μνήμη μου. Μια μνήμη με «απ΄όλα». Χορτάτη από ωραία ξημερώματα χαζεύοντας ανθρώπους, αυτοκίνητα, αγκαλιές,κλούβες παραδίπλα, βάζελους, έρωτες, υγρά από φιλιά παγκάκια και αναπόφευκτους λεκέδες κέτσαπ και μουστάρδας στο καλό παντελόνι. Ευτυχώς ανεξίτηλους.

….

Ασχολήθηκα πολύ παλιά με θεμελιώδη ερωτήματα ή  αμφιβολίες, βαθιά υπαρξιακά. Οι απορίες μου -ή όχι και τόσο απορίες, αφού πρόλαβαν να τις διατυπώσουν οι προφήτες και οι μικροί θεοί μου- ήταν ξεκάθαρες, κάποιες με ονοματεπώνυμο  και όλες με ζόρικες συγχορδίες ή ρεφρενάκια:

Where’s Bill Grundy now? Who do you love? Why can’t we live together? Who are the brain police? Why does my heart feel so bad? Why can’t I be you? Where’s Captain Kirk? Why don’t you do right? Ηow could I be such a fool? Where have all the good times gone? Why does it hurt when I pee? Why go? Whatever happened to all the fun in the world?

Όσο κι αν τα διάφορα -τάχα μου ανακουφιστικά- I know where Syd Barrett lives  έδιναν κάποιες ανάσες κάλπικων generic απαντήσεων κατά καιρούς, τα ερωτηματικά ενηλικιωνόντουσαν και αυθαδιάζαν. Κάποια σπιτώθηκαν για τα καλά, κάποια απεβίωσαν, κάποια συνταξιοδοτήθηκαν, κάποια μετανάστευσαν.  Προϊόντος του χρόνου, ούτε πίκρες, ούτε απώλειες, ούτε λαχτάρες (ωραίες, άσχημες, λαχτάρες πάντως), ούτε τίτλοι και μεγαλεία, ούτε μουχλιασμένοι έρωτες, μήτε ακόμη και καλοί -κάποτε- φίλοι καταφέραν να επιβιώσουν, βγήκαν απ΄τη γραμμή, χαθήκαν μέσα στο ανώνυμο πλήθος, μπουχτισμένα όλα, όλοι, απ΄το ένα-δύο-ένα-δυό και την (ανώφελη, εν τέλει) στοίχιση σκέψεων, συναισθημάτων, λογικής. Μια φορά τα έβαζες στη σειρά, δέκα χάλαγαν. Σκορποχώρι όλα. Μπουλούκι. Ποτέ δεν υπήρξα σούπερμαν διμοιρίτης, μια -ίσως-αμφιλεγόμενη αρετή. Ίσως και ανάθεμα, δεν είμαι ακόμη σίγουρος.

….

(χαοτικό & αφιερωμένο σ’ όσους κατά καιρούς παρελάσαμε μπουλουκηδόν παρέα, πίνοντας άτακτα, χορεύοντας χαοτικά, βάζοντας λάθος/σωστά κλειδιά σε λάθος/σωστά σπίτια, πατώντας λάθος/σωστά κουδούνια, σε εξώπορτες λάθος/σωστών ανθρώπων, τη λάθος/σωστή μέρα, τη λάθος/σωστή ώρα και στο τέλος βγάζαμε -με δική μας μέθοδο- σωστό/λάθος αποτέλεσμα, διαφορετικό κάθε φορά αλλά πάντα σωστό/λάθος, μέχρι που ανακαλύψαμε ότι το λάθος θα είχε πιο πολλή πλάκα και στρωθήκαμε -έστω καθυστερημένα- να τελειοποιήσουμε την μέθοδο των αλάνθαστων πάνσωστων λαθών, ελπίζω κάτι να καταφέραμε, no regrets)

Στον ώμο των υπέροχων στερεότυπων και των εικόνων που σε μεγάλωσαν (δεν λέω «σε σημάδεψαν»,  μερικά πετσιά παραείναι αφιλόξενα για πυρωμένα σίδερα μνήμης) δεν είναι να στηρίζεσαι. Μετέωρος θα βρεθείς, παρηγοριά -αν ψάχνεις- καμία.

Πρώτη φορά στη Ρώμη, μεσήλικας πλέον. Τριάντα -πάνω κάτω- χρόνια μετά που την είδα (εκστασιασμένος,  σεληνιασμένος σχεδόν από την ζέουσα σάρκα της) να καλεί τον Μαρτσέλο να βρέξει τα ωραία του Marini. Φτάσαμε μεσημέρι, είπα θα πάω να προσκυνήσω αργά το βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, μια, δυο το πρωί. Να αποφύγω το αλαλάζον πλήθος και την καταναγκαστική καρτ ποστάλ.

Πήγα περασμένες μια. Ελάχιστοι στα στενά τριγύρω, έντεκα στα δέκα μαγαζάκια είχαν ήδη κλείσει, καναδυό ζευγάρια που με προσπέρασαν ήταν ακόμη -χαρά στο κουράγιο τους- αγκαλιασμένα, ένας παραπατούσε μιλώντας στο πουθενά, μια γηραιά κυρία καθόταν σε ένα τραπέζι ψαχουλεύοντας την τσάντα της. Έξη συνάντησα, άντε να ‘ταν εφτά, ορφανό άσπρο γατάκι (αν απορείς) δεν αντάμωσα. Μέχρι να πάρω τη στροφή γι αυτό -ένα απ’ αυτά- που μου είχα τάξει πριν από αιώνες και επιτέλους αξιωνόμουν ν’ αντικρίσω.

Σταγόνα νερό. Μόνο ξηρασία και ατέλειωτες σκαλωσιές. Φωτισμένες από τρεις προβολείς απέναντί τους. Κι ένας παλαβός που φωτογράφιζε τις σκιές τους, μπας και του αποκαλύψουν κάτι. Τίποτε.

Ούτε να καμωθείς πως βρέχεις τα σκαρπίνια σου σ’ αφήνουν οι μπάσταρδοι. Αδύνατον να κάνεις δέκα βήματα για να αγγίξεις, να χαϊδέψεις εκείνο το υγρό στήθος που ανήκει -όχι αόριστος, ισόβια μόνο- σ’ όλη την ανθρωπότητα. Ως και τα όνειρα και τις φαντασιώσεις μας, άνυδρα τα κάναν.

….

Gentlemen do take polaroids

….

Το ξεστόλισμα ολοκληρώθηκε λίγο πριν τις δώδεκα. Άσχημη γύμνια, σκέφτηκα βλέποντας την κρυάδα του τοίχου σαν έγινε τρία κομμάτια το δέντρο. Τα ήδη πακεταρισμένα φωτάκια αφήναν ως χτες βράδι μια υπόνοια πως υπάρχει ζωή σ’ εκείνη τη γωνιά του σπιτιού, όπως κάνουν τα λαμπάκια στα σωσίβια, στο διάδρομο προσγείωσης, στην εξώπορτα ενός σπιτιού μόνου μέσα στην ερημιά. Ως τις δωδεκάμισι οι τελευταίες κούτες είχαν στοιβαχτεί στο πατάρι. Χωρίς λογίδρια και μπάντες να συνοδεύουν την εκφορά τους, όλα τέλειωσαν σιωπηλά ακριβώς όπως και στο στόλισμα. Εδώ και χρόνια μόνον ησυχία συνοδεύει το τελετουργικό. Ποτέ κανένα ηχείο δεν τόλμησε να ψελλίσει οτιδήποτε. Να στολίσουμε να ξεμπερδεύουμε. Να ξεστολίσουμε να τελειώνουμε. Δεν είναι να απορείς που απορούμε γιατί επιμένουμε -ακόμη- να ανεβοκατεβάζουμε κούτες στο πατάρι.

Πριν καν καταπιώ την πέμπτη μπουκιά, δεν κατέβαιναν εύκολα οι προηγούμενες,  είπα «φάτε εσείς, σε δέκα λεπτά επιστρέφω».

Τα ορφανά από ήλιο μεσημέρια της Κυριακής, είναι θλιβερό το κέντρο της πόλης. Το ίδιο και η εικόνα των ανθρώπων όταν τους βλέπεις μέσα από το αυτοκίνητο. Περπατάνε σαν σελιδοδείκτες ανάμεσα σε κλειστά, μισάνοιχτα και ερημωμένα μαγαζιά, ντυμένοι στα μαύρα, στα γκρι, στα μπλε, στα καφέ, στα σκονισμένα μαύρα, σ’ όλες τις αποχρώσεις του scuro. Αν ο στρειδάκης ζούσε μέσα σ΄αυτό το βιβλίο, θα καταλάβαινε τι θα πει αργός και βασανιστικός θάνατος. Μόνο με μελαγχολικό δεν αξιώνεσαι μπεστ σέλερ σήμερα.

Επέστρεψα σε ένα τέταρτο. Η ζωντοχήρα του τελευταίου ορόφου που με είδε -βγαίνοντας απ΄το ασανσέρ- φορτωμένο με ένα κουτί γλυκά και μια πρόχειρα τυλιγμένη ανθοδέσμη με τέσσερα σωμόν και τρία κίτρινα τριαντάφυλλα, σίγουρα θα αναρωτήθηκε τι και ποιος γιορτάζει, σ΄αυτό το σπίτι ή σε άλλο. Από καιρό περιορίσαμε όμως, σαν άτυπη συμφωνία, τις περιττές κουβέντες και τις ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες. Είπε μόνο ένα «ωραία λουλούδια», χαμογέλασε και παραμέρισε για να μπω. Ακόμη σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν -και τι- απάντησα.

Με ένα δεκάρικο μπορείς να χρωματίσεις μια gloomy Sunday για να μη φαίνονται οι μαύροι κύκλοι στα μάτια της. Με ένα τάληρο ακόμη, την γλυκαίνεις κιόλας. Μετά μπορείς να μπεις βαθιά μέσα της χωρίς να σε απωθεί. Κι ώσπου να ξαναντυθεί και να φύγει, με ένα ποτήρι απ’ το σωστό μπουκάλι, ή μ’ ένα γέλιο που ξεφυτρώνει απ’ το πουθενά, μπορείς ως και να τη συμπαθήσεις.

—