Αν εξαιρέσεις τους  εγχώριους ναζί  (που δεν έχουν ιδεολογία, μόνον αυτή του μίσους προς τους μη «ομοίους» τους), με όλους τους άλλους -έστω, τους περισσότερους-  που θα κατέβουν στις εκλογές μπορώ να βρω ένα, δυο, τρία κοινά σημεία. Δηλαδή, για την ακρίβεια της διατύπωσης, αυτοί υιοθετούν μια, δυο, τρεις αδιαπραγμάτευτες, έως και αρχετυπικές θέσεις μου. Μερικά συν δεν κάνουν πλην μα ούτε και ξέρεις τι θα γεννήσει η πρόσθεση.

Το πρόβλημα είναι πως με τους ίδιους έχω και μια, δυο, τρεις, πέντε διαφωνίες, από αυτές με δ αλλά -φευ- και με Δ. Συμψηφισμούς δεν δέχομαι να κάνω, ούτε και να αντιμετωπίσω σοβαρά τους μη σοβαρούς ντελάληδες του  «έλα γι αυτά που συμφωνούμε και στην πορεία θα βρούμε και τα υπόλοιπα». Υποκρισία η «πορεία». Αφού αυτοί μένουν ακίνητοι. Αν τύχει να μετακινηθούν, χάνουμε τα ένα, δυο, τρία κοινά σημεία. Τα πλην αυγατίζουν. Και φτου κι απ’ την αρχή με τα δάχτυλα ή το κομπιουτεράκι.

Το αληθινά ιλαρό στην ιστορία αυτή είναι να θεωρείς πως μετέχεις ισότιμα στις προσθαφαιρέσεις. Και ως αδύνατος στην ειδική τους sur mesure αριθμητική (ή απλά γινατσής, ίσως και φανατικός αντι-κάτι, αυτή η χώρα είναι εύφορος τόπος για τα κάθε λογής «αντί») να εξακολουθείς να γαβγίζεις δυνατότερα ακόμη κι απ΄ τα μαντρόσκυλα ράτσας που αμείβονται με σάρκα για να υπηρετούν τα αφεντικά τους. Αντί να αποδεχτείς (και να ανακουφιστείς, ευλογία είναι) το οτι για αυτούς δεν είσαι παρά ένας κατά περίπτωση χρήσιμος κοπρίτης. Όχι «δικός» τους, αφού δεν στήθηκες -κουνώντας ουρά- να σου φορέσουν κολάρο, δηλωτικό ιδιοκτησίας.

Δεν τολμώ να ισχυριστώ, προκλητικά, πως όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα στη σάρκα. Όσοι δεν απεκδύονται του δικαιώματος να βλέπουν τα στραβά (που μέχρι χτες το manual τα είχε καταχωρημένα ως ίσια) δεν έχουν καν θέση σε -έστω και άυλα- payrolls. Αλλά το να γλυκοκοιτάζεις τα κόκκαλα που σου κουνάνε πέρα δώθε και να μαλώνεις με άλλους όμορφους κοπρίτες για τη μοιρασιά, ήταν ανέκαθεν κάτι που με ξεπερνούσε.

—

(πρωτοδημοσιεύτηκε στο http://www.thegreekcloud.com/ )