Χωρίς Οικογένεια

Ένας κακός και μύωπας λαθροκυνηγός σκότωσε μια νύχτα, με πανσέληνο στο Instagram, τη μαμά του Μπάμπι με μια Bennelli-Rassaello, περνώντας την για φραγκόκοτα. Της άνοιξε μια τεράστια τρύπα στο κεφάλι, ίσα με μια ομπρέλα θαλάσσης. Ο Μπάμπι είπε «δεν πειράζει, θα ζήσω με τον μπαμπά μου». Ο μπαμπάς του όμως είχε άλλα σχέδια -αφού δεν του ‘δινε χάπια ο ΕΟΠΥΥ για να γλιτώσει την κατάθλιψη- και στα σαράντα της γυναίκας του έφτιαξε μια πολύ ωραία θηλιά σταυρόκομπο και κρεμάστηκε πάρα πολύ απελπισμένος και πικραμένος από μια ροδακινιά. Ο Μπάμπι είπε «that’s life, δε γαμείς, θα ζήσω με το θείο μου». Η θεία του όμως είχε -κι αυτή- άλλα σχέδια και κάρφωσε του άντρα της ένα μαχαίρι ίσα με τριανταπέντε πόντους στο πάγκρεας γιατί είχε υπόνοιες (δικαίως) πως την απατούσε παρά φύση και κατά φύση με την οχιά τη μακαρίτισσα την αδερφή της. Ο Μπάμπι είπε με μάτι που γυάλιζε «θείτσα, τα δυο μας τώρα» και η θείτσα έπεσε στα ψυχοφάρμακα -αφού της έδινε χάπια με το ντουρβά ο ΕΟΠΥΥτζής της γειτονιάς που την γούσταρε- γιατί ήξερε κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη τι κουμάσι είναι ο Μπάμπι…

Εφιάλτης στο δρόμο με τα ροδάκινα

Ο κακός και μύωπας λαθροκυνηγός που είχε σκοτώσει εξ αμελείας τη μαμά του Μπάμπι σε μιαν άλλη ιστορία, μόλις έμαθε το φριχτό τέλος που περίμενε τη θεία του ορφανού, δεν άντεξε τις τύψεις και κρεμάστηκε -κι αυτός- από μια ροδακινιά. Δυο μέρες μετά κρεμάστηκε σε μια γειτόνισσα ροδακινιά και η αγαπημένη πιστή  του καραμπίνα Bennelli-Rassaello που ήταν αδύνατον να ζήσει χωρίς το γκαβό αφεντικό της.

Εκείνη τη χρονιά, οι παραγωγοί ροδάκινων απελπισμένοι πλέον από τα νέα αυτά παράξενα φρούτα που βρίσκαν κάθε τρεις και λίγο πάνω στα ωραία δέντρα τους, αποφάσισαν να αλλάξουν επάγγελμα και να ανοίξουν «αγοράζω χρυσό». Ο πρώτος τους πελάτης ήταν το μαλακισμένο ο Μπάμπι που κουβάλησε τα χρυσά δόντια απ’ όλο του το σόι, τα γιορντάνια της μάνας του, το συλλεκτικό ρόλεξ «Άθενς 1896» του θειού του και τον μεγαλόσταυρο της θείτσας του. Ο μπαμπάς του όχι ρολόι, όχι καδένες, όχι χρυσό, στον ήλιο μοίρα δεν είχε.

Γι’ αυτόν τον μπαμπά καμιά ιστορία δεν γράφτηκε. Ούτε συγχωνεύτηκε. Την κλείσαν πριν καν ανοίξει.

≈  ≈ ≈

Την Δευτέρα λίγο πριν τα μεσάνυχτα ήταν, σιγουρεύτηκε πια, η πρώτη φορά που άνοιγε το Word, στάθηκε αμήχανος μπροστά του άγνωστο για πόσο και κάποια στιγμή το έκλεισε χωρίς να συναντηθούν τα ακροδάχτυλά του με κανένα πλήκτρο. Αυτό έγινε τρεις, τέσσερις, μπορεί και περισσότερες φορές. Από κάπου το ξέρω αυτό, ας μη κοροιδευόμαστε με εύοσμες σκέψεις σκέφτηκε ψιθυριστά. Γρήγορα συνειδητοποίησε πως ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με μια πανάρχαιη και διόλου σπάνια φυσική διαδικασία «παραλίγο» κένωσης, όταν έχεις τη δυσάρεστη αίσθηση πως κάτι τριγυρνάει αλαφιασμένο στα σωθικά σου ψάχνοντας έξοδο μα την κρίσιμη ώρα αρνείται να σε αποχωριστεί. Αφήνοντάς σε διπλωμένο, ιδρωμένο, πελιδνό, να μετράς ανάσες σαν σε τζούφια γέννα κι όταν το πάρεις απόφαση πως τίποτε δεν θα σου κάνει τη χάρη να σου αδειάσει τη γωνιά, να ξαναπέφτεις στο άλλο πλευρό περιμένοντας τις επόμενες ωδίνες.

Αυτό το «κάτι» όλο και περίσσευε, εδώ και καιρό.

Στην αρχή ήταν στριμωγμένο σε μια γωνιά. Λούφαζε. Μόλις πήγαινε να δείξει δόντια, έβγαζε εκείνος τα δικά του, του ‘δειχνε τον δρόμο για έξω, σερνόταν ως εκεί απρόθυμα, φεύγοντας το «κάτι» έκανε μια τελευταία αδέξια προσπάθεια να του πει «θα μεγαλώσω και θα σου δείξω ‘γω ποιος κάνει κουμάντο δω μέσα», δεν του ‘δινε σημασία. Ποντίκι είσαι, έλεγε. Έχω ράμματα για τη γούνα σου.

Το ένα έφερε το άλλο. Δύσκολες εποχές. Bitter θα τις πεις, sour θα τις πεις, τέτοιας ράτσας. Τα τριξίματα, τα χρατς χρουτς και τα ροκανίσματα μέσα του πλήθαιναν. Τα ΄νιωθε να τον μασουλάνε και να κόβουν μικρά μικρά κομμάτια απ’ το μυαλό του, το στομάχι του, την καρδιά του, τα πνευμόνια του, μα ποντίκια είστε, έλεγε, θα απιθώσω κάπου εδώ έξω ένα κομμάτι τυρί και θα βγείτε τρέχοντας σα λιμασμένα για να το συναντήσετε. Μετά θα μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχος, δίχως θορύβους και δόντια να τριγυρνάνε ψάχνοντας αίμα στη νύχτα μου.

Ως τα χτες έβρισκε τυρί. Άνοιγε το Word, χυμούσαν αυτά στο άδειο λευκό, το γέμιζαν, τα ‘κλεινε μέσα, τα έστελνε μετά καταπάνω σε άλλους ανυποψίαστους. Για να μπορέσει να κλείσει μάτι. Ως τα χτες.

Τώρα το λευκό απέναντί του έμενε απάτητο. Ούτε ένας τόσο δα λεκές, ένα γράμμα, μια τελεία πάνω του. Τσάμπα η φάκα, τσάμπα το τυρί. Πάγωσε στη σκέψη ότι αυτό το «κάτι» μέσα του δεν ήταν πια ποντίκια, για να βρίσκει τρόπο να τα ξεφορτώνεται, να αδειάζει, να ανακουφίζεται, να παίρνει ανάσες. Μαγικός αυλός μόνο στα παραμύθια υπήρχε. Μέσα του μεγάλωσε ένα τέρας, πιο μεγάλο απ΄αυτόν. Σαν τριάντα γεφύρια ψηλό, σαν δέκα υπερσιβηρικούς μακρύ. Αν έκανε πως βγαίνει, θα τον έσκιζε σε χίλια κομμάτια. Κι αποφάσισε να κάνει ησυχία, να βγάλει μόνος του ένα προς ένα όλα τα δόντια του για να του δείξει ότι εκείνο πια κάνει κουμάντο κει μέσα και να του χαμογελά φαφούτικα μπας και τον λυπηθεί και τον αφήσει να κοιμηθεί ένα βράδι χωρίς να διπλώνεται απ΄τον πόνο των λέξεων που γίναν σκέψεις κι αρνιόταν να τον αποχωριστούν για να πάνε να τρομάξουν κι άλλους τις νύχτες. Θαρρείς κι οι άλλοι μπορούσαν να κλείσουν μάτι, πολεμώντας με τα δικά τους τέρατα.

Αποκοιμήθηκε πλάι στην οθόνη. Τον βρήκε στις πέντε το πρωί δυο κάτια, τσαλακωμένο, με το κεφάλι ένα ίσο με το ξύλο, χυμένο στην καρέκλα. «Σήκω, πήγαινε στο κρεβάτι» του είπε, «κάθε βράδι η ίδια ιστορία, μαξιλάρι δεν ξέρεις τι θα πει».

Πέρασε από δίπλα της, σύρθηκε ως το στρώμα.

Πριν πάει να ξαπλώσει κι εκείνη, πρόλαβε και διάβασε στην οθόνη :

Αν βγεις ένα βράδι που δεν φυσάει πολύ, αργά, μετά τις τρεις τα ξημερώματα στο μπαλκόνι, θα ακούσεις τα χριτς χρατς από παντού ολόγυρα.  Ποτέ δεν σταματάνε.

–

Ήθελα να βγάλω πλυμένα-άπλυτα στη φόρα σήμερα. Όλα τα παρτάλια στο μεϊντάνι, που ‘λεγε η γιαγιά μου. Έτσι, για τους αργόσχολους ιστορικούς του μέλλοντος όταν εξαντλήσουν κάθε τι άλλο ασόβαρο και καταπιαστούν με τα λιμά για να σκοτώσουν την ώρα τους, εν είδει πασατέμπο. Μα σκέφτηκα ότι κανέναν δεν νοιάζουν τα νούμερα, ούτε πόσοι μπήκαν εδώ μέσα, ούτε πόσοι διάβασαν, ούτε ποια διάβασαν, ούτε πότε. Ιούλιο, μεσάνυχτα, καταμεσήμερο, ανήμερα Χριστούγεννα, ποια σημασία έχει;  Kαι εγκατέλειψα την κρυφοματαιόδοξη σκέψη αμέσως. Οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα, ουδέποτε ήταν. Ούτε ξεφόρτωμα χύμα στην πλάστιγγα, μήτε τσουβάλιασμα τους αξίζει.

Η ιστορία ξεκίνησε Μάρτιο του 2011. Μετακομίζοντας από μια μεζονέτα που νοίκιαζα, σε μια γκαρσονιέρα που πήρα με δάνειο. Με μισή καρδιά, ομολογώ. Στο πέρα καθημερινά επισκέψεις, το σπίτι στιγμή δεν έμενε άδειο, καθάριζες αποτσίγαρα και σε τρία λεπτά βουνό οι νέες στάχτες. Εδώ στην αρχή φορούσα τα καλά μου κι άναβα τσιγάρο, περιμένοντας μπας και ακούσω θόρυβο στην εξώπορτα. Μάταια. Τα τασάκια πεντακάθαρα. Αεροδρόμια οι καναπέδες. Ανέγγιχτα τα ποτήρια.Πονούσε η ψυχή μου με τόση παστράδα.

Κάποια σημαδιακή στιγμή -Απρίλιος του 2011- χτύπησε το κουδούνι και μου κόπηκαν τα γόνατα. Ο μικρός θεούλης μου (1) στεκόταν μπροστά μου. Αυτοπροσώπως. Με κεράσματα στο χέρι. Μετά ήρθαν ένας ένας κι άλλοι Μικροί Ήρωες (2) στους οποίους όχι μόνο βλέμμα δεν κατόρθωνα ως τότε να σηκώνω μα ούτε και λέξη να απιθώσω στα κατώφλια τους. Και κατάλαβα πως ακόμη και με ένα παλιοπαντέλονο κι ένα μπλουζάκι να ΄σαι ντυμένος, αν ο άλλος βολεύεται να διαβάζει το παραμύθι του (που είναι ολωνών μας) στον -φτηνό, στενό μα και ευρύχωρο- καναπέ σου, θα ‘ρθει. Τα υπόλοιπα είναι μια συνηθισμένη -και πολυπαιγμένη- ιστορία. Όπως ότι κάποια ωραία μέρα του Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς είπα αυλαία, χωρίς καλά καλά να ξέρω τι ακριβώς έκανα πάνω στη σκηνή (ή μέσα στη γκαρσονιέρα, εν προκειμένω) άξιο τέτοιας μεγαλόσχημης δήλωσης. Πρακτικά δεν έκανα τίποτε περισσότερο απ’ το να βλέπω τις λέξεις να περνούν. Άλλες καθόντουσαν για λίγο, άλλες αδιαφορούσαν για την ύπαρξή μου επιδεικτικά, άλλες έμεναν. Οι πιο κουρασμένες. Αλλά μ’ αυτές τα πήγα καλά. Τις μεταχειρισμένες, τις δεύτερες, τις παρακατιανές. Ήταν, και είναι ως τα σήμερα, καλή παρέα τις ώρες που το ταβάνι γλυκοκοιτάζει το πάτωμα ή τα ουφ σκαλίζουν τα σωθικά για ν’ ανοίξουν τρύπα να δουν τι γίνεται στον έξω κόσμο.

Παρά τις απιστίες μου, σε ντουβάρια φτηνά και ακριβά, μερικές δεν με εγκατέλειψαν. Ξέρουν ότι ακόμη κι όταν κάνω μέρες να φανώ στο σπίτι, εκεί ξαναγυρνάω. Ακόμη κι όταν εξαφανίζομαι χωρίς να τους πω κουβέντα, πάλι θα βρουν παρέα για να ανταλλάξουν δυο ματιές, η γκαρσονιέρα πια σπάνια ως ποτέ μένει άδεια από ευγενικούς ανθρώπους που τα αφήνουν όλα τακτοποιημένα όταν σβήνουν το φως και φεύγουν. Γιατί επιμένουν αυτές οι λέξεις να μένουν μέσα, περιμένοντας ν’ ακούσουν κλειδί στην πόρτα, δεν το ‘χω καταλάβει ακόμη. Προκοπή με μένα δεν θα δουν, το γνωρίζουν. Μα κακός μαζί τους δεν θα γίνω ποτέ, κι αυτό το ξέρουν. Έτσι θα συμβιώνουμε μαζί, χλιαρά, ήσυχα, ήρεμα, ως το τέλος.

♫

(All characters appearing in this post -1 & 2-  are flesh & blood. Any resemblance to real persons, living, dead or living dead, is not coincidental at all)