Μούσκεμα. Ο ανεμιστήρας πασχίζει φιλότιμα αλλά δεν καταφέρνει να τρομάξει τον ιδρώτα που εγκαταλείπει απελπισμένος κάθε πόρο μου.

Λήθαργος. Το στρώμα από κάτω μου έχει ποτίσει. Ώρες ώρες νομίζω πως ακούω κύματα. Θα χρειασθεί άλλαγμα μετά το σεντόνι. Μετά. Τώρα ακόμη και το να πνιγώ μέσα στον ιδρώτα μου φαίνεται ευλογία. Όχι σαν τους ανόητους ερασιτέχνες που πνίγηκαν, όπως λένε τα τραγουδάκια, μέσα στα δικά τους δάκρυα. Αν το κάνεις, καν’ το σωστά. Αντρίκια. Στα βαθιά.

Να παρακαλάς να γίνει το ταβάνι Αμαζόνιος και Νείλος μαζί, να κατέβει και να σε πνίξει. Και να μη κουνιέται ρούπι. Γαμώ τους πολιτικούς μηχανικούς σας γαμώ, που φτιάχνατε και σπίτια. Πολυτεχνεία σου λένε μετά.

Είμαι ξαπλωμένος πιέζοντας την καρδιά μου. Αριστερά. Δεν κάνει να τη ζορίζεις σαν ξεκουράζεσαι, λένε. Αδιαφορώ, δύναμη να γυρίσω ανάσκελα δεν έχω. Κοιτάζω το ξυπνητήρι ανοίγοντας το δεξί μου μάτι, το αριστερό είναι βουλιαγμένο σ’ αυτό που πριν κάμποση ώρα έμοιαζε μαξιλάρι.

Έξη και μισή. Άργησε σήμερα.

Πρέπει να σηκωθώ να ποτίσω τα λουλούδια. Η τριανταφυλλιά, η μεγάλη, ψυχορραγεί. Τη σώζω δεν τη σώζω. Αν όμως πεθάνω εγώ, πεθαίνει κι αυτή μαζί μου. Αν κάνω πως σηκώνομαι τώρα, πεθαίνω. Ας περιμένει, δυο απώλειες σε μια μέρα δεν μπορεί να τις διαχειριστεί μαζωμένες αυτό το μπαλκόνι.

Εφτά παρά είκοσι. Άργησε.

Τελευταία μέρα για να πληρώσω τη ΔΕΗ στο προποτζίδικο, αύριο λήγει και πρέπει να τρέχω σε γκισέδες. Γαμώ τα ρεύματά σας γαμώ. Στάλα συμπόνια δεν έχετε για την κούραση του άλλου. Μα στάλα.

Η από πάνω ξαναφόρεσε τακούνια. Την ακούω σαν σε home cinema. Όλο το ταβάνι ένα ηχείο. Πού πας με τακούνια στις εφτά το απόγεμα, Ιούλη μήνα; πού; Χτυπάει το τηλέφωνό της τώρα. Εκεί πάει. Στην άλλη άκρη της γραμμής. Χαρά στο κουράγιο της. Με τριανταπέντε βαθμούς έξω, να παριστάνεις την Αριάδνη.

Κοντεύει παρά τέταρτο. Δεν θα ΄ρθει.

Ελπίζω να μην κόψαν πάλι το νερό. Κάθε απόγευμα η ίδια ιστορία. Ένας λαβωμένος σωλήνας φταίει, λένε. Αυτοί που δεν φτιάχνουν υπερσωλήνες φταίνε. Τι είναι οι σωλήνες; άνθρωποι είναι; Γαμώ τα νερά σας γαμώ. Πείτε μας τουλάχιστον να μάθουμε να ζούμε μόνο με τα δικά μας, να πλενόμαστε μ’ αυτά, μ’ αυτά να σφουγγαρίζουμε, αυτά να πίνουμε. Να μη σκουπιζόμαστε, να στραγγιζόμαστε. Πείτε το όμως.

Ήρθε.

Αν στην Κόλαση έχουν τραγούδια στα μεγάφωνα, τη μέρα που θα με υποδέχονται, δεν θα βρουν καλύτερο καλωσόρισμα. Ας ψάχνουν και στους χειρότερους φόβους μου, ας τους κάνουν ανωκάτω, να μ’ αφήσουν να συγυρίζω αιώνες μετά. Πιο άγριο απ’ αυτό δεν θα βρουν.

Σ’ αγαπώ γιατί ‘σαι ωραία. Με προφορά σλάβικη, μόνο το ρεφρέν. Μετά μόνο ακορντεόν. Μετά πάλι ρεφρέν. Σ’ αγαπώ γιατί ‘σαι ωραία. Να τριγυρνάει κάτω, στο δρόμο, δέκα λεπτά για να διασχίσει ένα τετράγωνο-και δεν είμαστε δα στο Μανχάταν-. Κι αυτό το πηγαινέλα της φυσούνας να μπαίνει μέσα σου και να σου λέει «δεν υπάρχει σωτηρία, ακόμη κι αν μια μέρα δεν έρθω, εσύ αυτό θ’ ακούς να βγαίνει απ΄το δρόμο που βράζει».

Κάθε απόγευμα η ίδια ιστορία. Η ίδια σλάβικη προφορά. Οι ίδιες νότες. Η ίδια ζέστη. Ο ίδιος κι απαράλλαχτος Ιούλιος.

Τον Αύγουστο εξαφανίζεται. Δεν ξέρω πού πηγαίνει. Ίσως είναι καλεσμένος να παίξει στο πανηγύρι της Κόλασης αλλουνού.

—