Κάθε μα κάθε μέρα εκεί γύρω στις πεντέμιση, βγάζει το καλώδιο της κεραίας από τον αποκωδικοποιητή, το σκαρτ πίσω από την τηλεόραση και τον αποκωδικοποιητή, τον αποκωδικοποιητή από το πολύπριζο. Αφήνει ωραία διπλωμένο το καλώδιο του σκαρτ πάνω στο μπράτσο του καναπέ (σαν να ήταν σεμεδάκι, μετά από σιδέρωμα) δίπλα ακριβώς στην τηλεόραση, αφήνει και τα άλλα καλώδια πεταμένα καταγής, στο πάτωμα.

Κάθεται για λίγο χαζεύοντας τη γαλάζια οθόνη με κάποιους παράξενους αριθμούς και σύμβολα να κολυμπάνε μέσα της. Πιάνει το κοντρόλ της τηλεόρασης, το αφήνει, πιάνει το κοντρόλ του αποκωδικοποιητή, το αφήνει, μπερδεύεται, απορεί, απελπίζεται. Κάθε απόγευμα η ίδια ιστορία, η εικόνα εξαφανίζεται και δίνει τη θέση της σε ένα απέραντο γαλάζιο εικοσιενιά ιντσών.

Στις πεντέμισι χτυπάει σε μας. Ποτέ κουδούνι. Μόνο πόρτα.

«Η τηλεόραση..»

«Γιατί δεν χτυπάς το κουδούνι;»

«Κουδούνι είναι αυτό; διακόπτης για το φως δεν είναι;»

Σταματήσαμε να ρωτάμε. Με το μυαλό δεν τα βάζεις.

Πάμε στο σπίτι της, δίπλα. Τα καλώδια ρημαδιό. Ξανά.

«Γιατί έβγαλες τα καλώδια;»

«Δεν τα πείραξα εγώ τα καλώδια»

«Μόνα τους βγήκαν;»

«Δεν τα έβγαλα εγώ»

Tα ξαναβάζουμε στη θέση τους. Στην αρχή ξεκινήσαμε με νουθεσίες και υπομονή. «Μη τα ξαναβγάλεις και μη μπερδεύεις τα κοντρόλ, μ΄αυτό μόνο την τηλεόραση ανοίγεις, κανάλια αλλάζεις με το άλλο, τέλος»

Έρχεται κοντά να δει, «α, εντάξει». Κατάλαβε. Με λάμψη στο βλέμμα, ένα τσαφ σπίρτου κάτω από ήλιο καταμεσήμερο καλοκαιριού δηλαδή, τέτοια θαμπή λάμψη.

Το επόμενο απόγευμα τα ίδια, ξανά. Οι νουθεσίες και η υπομονή κουράστηκαν, μας εγκατέλειψαν. Μια, δυο, τρεις, είκοσι, τριάντα, εκατό, βαρεθήκαμε, μπουχτίσαμε, θυμώσαμε. Άδικο, θα πεις. Ναι, για όλους.

«Την επόμενη φορά που θα βγάλεις τα καλώδια, δεν θα δεις τηλεόραση ξανά», ήρθε κάποια στιγμή η ώρα της απειλής. Που μας πόνεσε αλλά ξεμύτισε ακάλεστη, ξεμύτισε όμως.

«Και μήπως τώρα βλέπω; ένα κανάλι μόνο έχει, όλο γαλάζια δείχνει»

Σταματήσαμε να απαντάμε, σταματήσαμε να δείχνουμε, με το μυαλό δεν τα βάζεις. Ξαναβάζουμε μόνο σιωπηλοί καλώδια και σκαρτ στη θέση τους, κάθε απόγευμα. Και δεν απαντάμε ποτέ στο «τι είχε τελικά; τώρα γιατί παίζει;». Μουγκοί μπαίνουμε σπίτι της, μουγκοί βγαίνουμε.

Σήμερα ξαναχτύπησε την πόρτα, στις πεντέμισι. Μόλις είχαμε γυρίσει απ΄τις δουλειές, ζήτημα να μας ένιωσε δέκα λεπτά το στρώμα.

«Δεν ανοίγω» είπε η κόρη της, «τα νεύρα μου γιναν κρόσια, σερπαντίνες, αν θες πήγαινε βάλε τα καλώδια εσύ, μην πεις τίποτε, πήγαινε, βάλτα, έλα, δεν αντέχω άλλο, θα βάλω τις φωνές και θα γίνω  ρεζίλι σ’ όλη την οικοδομή»

Δεν αντέχω άλλο. Και μόλις αρχίσαμε, φαντάσου, ήθελα να της πω. Αλλά δεν ήθελα να της δώσω χαριστική βολή, το ξέρει, την δίνει και μόνη της.

Δεν πήγα. Κανείς μας δεν σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι.  Μη ρωτάς γιατί, απάντηση λογική δεν έχω. Είναι σα να συνερίζεσαι μωρό, ένα νήπιο. Ντρέπεσαι αλλά η κούραση, αυτή η μέρα της μαρμότας σε τρώει ύπουλα. Κι εκείνη, φαντάζομαι. Μόνο που δεν το καταλαβαίνει, έτσι συνεπαρμένη που είναι ξηλώνοντας καλώδια και ψάχνοντας κουμπιά στα κοντρόλ.

Στις εξήμιση πήγε η κόρη της. Σε πέντε λεπτά ξαναγύρισε.  Δεν ρώτησα τι και πως, δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Λεφτά δεν μας περισσεύουν αλλά της είπα μήπως θα ΄ταν -εδώ που φτάσαμε- καλή ιδέα να της πάρουμε μια καινούρια τηλεόραση, να μη παλεύει με δαίμονες που μεταμορφώθηκαν σε σκαρτ και καλώδια κεραίας.

«Τρελός είσαι. Να ανακαλύψει ότι δεν υπάρχουν καλώδια να βγάζει και μετά να τρέμω στη σκέψη του τι θα αρχίσει να ξηλώνει»

 

Ναι, την είχα δει την ταινιούλα με τον μπαμπά και το σπουργίτι και τον γιο στο παγκάκι. Ναι, ξέρω τι θα πει υπομονή, και τύψεις ξέρω τι είναι, ναι, το ξέρω πως με μυαλό που αποσυντίθεται δεν τα βάζεις. Ούτε όμως και με το απέραντο γαλάζιο μέσα στις εικοσιεννιά ίντσες, κάθε απόγευμα, λίγο πριν τις έξη.

 

—-