Κάθονται απέναντί μας την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Την ταΐζει μικρές μπουκιές. Είναι όμορφη γυναίκα, πρέπει να ήταν πολύ ωραίο κορίτσι στα νιάτα της, μισό αιώνα -και παραπάνω- πριν. Της σκουπίζει το στόμα μετά από κάθε μπουκιά. Είναι στραμμένη προς τα μένα αλλά το βλέμμα της έχει το μεγαλύτερο κενό που έχω δει ποτέ. ‘Δεν τρως’, μου λέει. ‘Δεν πεινάω πολύ’, της λέω. Της χαïδεύει το χέρι. Πιάνω, ασυναίσθητα, το δικό της, ‘έχεις τσιγάρα; τέλειωσαν τα δικά μου’.

 

Tους βρήκαμε στο πρώτο τραπεζάκι, θεωρείο σωστό, δίπλα στα αχνά φωτισμένα βράχια. Μπροστά τους έχουν κάτι μισοάδειο με πράσινα φύλλα μέσα. Κανείς τους δεν καπνίζει. Αυτή παίρνει το ζακετάκι της και το ρίχνει στους ώμους. Το πρόσωπο εκείνου φωτίζεται από την οθόνη του κινητού. Φωτογραφίζει την πανσέληνο πίσω της. Την στέλνει κάπου, στο φέισμπουκ, στο ίνσταγκραμ, σε μιαν άλλη, σε κάποιον άλλον, ίσως πουθενά. Μια ώρα αργότερα τα φύλλα μέσα στα ποτήρια δεν επιπλέουν. Δεν έχουν ανταλλάξει λέξη, εξήντα λεπτά -από την ώρα που τους είδα- με στόμα κλειστό. Σηκώνεται πρώτη εκείνη, έχει πιασμένα τα μαλλιά πίσω, μυρίζει ωραία τη στιγμή που περνάει δίπλα μου, το ζακετάκι της μυρίζει μαλακτικό, δυο βήματα πίσω της εκείνος, ρίχνει μια ματιά αν ξέμεινε κάτι πίσω στο τραπέζι, δεν βλέπει τίποτε, εγώ βλέπω αλλά δεν μου πέφτει λόγος. Το κορίτσι που καθαρίζει το τραπέζι τους μαζεύει μαζί με το φιλοδώρημα και τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, χωρίς να το ξέρει. Όταν μεγαλώσει ίσως καταλάβει γιατί κάποιες φορές είναι τόσο ασήκωτος ένας δίσκος με μόνο δυο ποτήρια πάνω του.

 

Ζητάει από τον μπαμπά του ‘δυο ευρώ ακόμη’. Εκείνος το έχει έτοιμο, ‘τελευταίο όμως, το συμφωνήσαμε, μετά ύπνο’. Το πεντάχρονο ανεβαίνει σε ένα τρενάκι που κάνει κύκλους κυνηγώντας τον εαυτό του. Ο μπαμπάς περιμένει στο παγκάκι να τελειώσουν οι έξη στροφές. Μαμά δεν βλέπω. Ίσως τρώει εκεί τριγύρω παγωτό μαζί με την κόρη της και βρεθούν μετά όλοι μαζί. Μπορεί να μην υπάρχει μαμά. Ούτε κόρη. Ούτε παγωτό. Πώς τα καταφέρνω πάντα να χώνομαι σ’ ένα τρενάκι που κάνει κύκλους μέσα στο κεφάλι μου κυνηγώντας τον εαυτό του ποτέ δεν το κατάλαβα.