Στο δρόμο για την φυσούνα ένα ουράνιο τόξο εμφανίστηκε πίσω από το αεροπλάνο. Σα να ξαπλώσαν γυμνοί στον ίδιο καμβά ο Μπέικον κι ο Πόλοκ και να γεννήσαν έναν fake Rothko. Δεν είναι σοβαρές σκέψεις αυτές για μεγάλο άνθρωπο αλλά μυαλό είναι αυτό, μπορεί να παιδιαρίζει ελεύθερα όσο δεν φωνάζει ή δεν υπαγορεύει. Εδώ και καιρό σιωπά. Ούτε με τη γλώσσα ούτε με τα χέρια τα πάει καλά.

Στη θέση δίπλα μου κάθισε ένα όμορφο κορίτσι. Ιδέα δεν έχω πού πήγαινε, για πόσο, γιατί, σε ποιόν. Κουβέντα δεν ανταλλάξαμε πέντε ώρες. Δεν έβαλε τίποτε στο στόμα της. Μπορεί να έτρωγε, κι αυτή, το μυαλό της. Μου ‘χουν πει ότι χορταίνεις κι έτσι. Αν κρίνω από το ότι όλο και συχνότερα δεν σκέφτομαι τίποτε απολύτως, ίσως και να έχουν δίκιο. Η ιδέα, όμως, ενός κρανίου άδειου δεν παύει να με τρομάζει. Η αντήχηση από σκέψεις που έφυγαν πρέπει να ‘ναι πολύ επώδυνη.

Είχε αναταράξεις, πολλή ώρα, κρατούσα το ποτήρι με το κρασί για να μη γίνει μούσκεμα το παντελόνι και το πάτωμα. «It’s normal» μου είπε χαμογελώντας η κοπέλα με την στολή, χωρίς καν να την κοιτάξω, χωρίς να της μιλήσω. Η ιδέα ότι μπαίνουν στο μυαλό σου απρόσκλητοι και διαβάζουν ό,τι θέλουν είναι ακόμη πιο τρομαχτική.

Την ώρα που μου είπε, κρατώντας το διαβατήριο στα χέρια του, «look at the screen please», μόνο τότε φοβήθηκα λίγο. Κι αν ξύπναγε το μαλακισμένο και αποφάσιζε να φλυαρήσει; Eυτυχώς οι μηχανές και οι οθόνες δεν έχουν σόφτγουερ που ανοίγει κουβέντα με μυαλά. Ελπίζω. Με άφησε και πέρασα, πάντως.

Δεν ξέρω ποιος τα έγραψε αυτά. Δεν είχα σκοπό. Εύχομαι να μην αυτονομήθηκε.