Mετράω  τα παγάκια και τη στάθμη στο ποτήρι. Λίγα. Χαμηλή. Πέρασαν έξη μέρες ώσπου να ξαναβάλω αλκοόλ στο στόμα (με την εξαίρεση μιας μπίρας, που χειμωνιάτικα λογίζεται ως κάτι το αναπόφευκτα και επώδυνα ουδέτερο) και ουδεμία συγκίνηση προέκυψε. Παραγνωριστήκαμε, ίσως, μα ούτε  η απομάκρυνση μας έκαμε καλό. Κανένα ρίγος, εκατέρωθεν.

Ξεφυλλίζω το manual του ορθού δρόμου στη θεματολογία του γράφειν δημοσίως. Στην αρχή μου δαγκώνουν πλευρά και συκώτι οι τύψεις επειδή δεν με βρίσκω στα περιεχόμενα, ούτε καν στις σημειώσεις. Μετά ανακουφίζομαι. Όχι επειδή καμώνομαι πως βρίσκω παράδρομους αλλά γιατί αυτός ο δρόμος όλο με πέταγε έξω, αφού δεν είχα το αντίτιμο για τα διόδια. Πάντα κάτι έλειπε.

Έχει βγει δέκα, άντε είκοσι λεπτά πριν, απ’ το μπάνιο, ρίχνοντας μια στάλα άρωμα πάνω της. Μισό μέτρο μακριά, μιλάει, σκύβει, χειρονομεί, πίνει, γελάει, θυμώνει, κατσουφιάζει, λέει ψέματα, σταυρώνει πόδια, ξύνει το γόνατο,  όλη η κίνηση -ακόμη και οι σκέψεις- μετατρέπονται σε μυρωδιά που κατατροπώνει τον αντίπαλο. Συντριπτικές ήττες άνευ αγώνα. Άνευ αντιπάλου, στην ουσία. Καμιά σωματική της ατέλεια (δεν είναι και λίγες) δεν είναι αντικίνητρο, είναι εκμαυλιστές συνειδήσεων και θρασύτατοι ψευδομάρτυρες οι κήρυκες του αψεγάδιαστου. Όταν μιλάει την κοιτάζω πάντα μέσα στα μάτια, ακόμη κι αν απευθύνεται στα ντουβάρια απέναντι. Μερικές φορές σκέφτομαι σαν κανίβαλος. Λαχταρώ να φανώ αντάξιος του John Doe. Θέλω να βγάλω το μικρότερο κόκκαλο από μέσα της (κάπου στο αυτί θυμάμαι πως ζει αυτό) και να το γλύψω. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω να το ξαναβάλω στη θέση του μετά αλλά δεν έχει σημασία, δεν θέλω να της μιλήσω. Μπουχτίσαμε από λόγια, όλοι. Προχτές διάβαζα, δεν θυμάμαι πού, ότι το μεγαλύτερο όργανο του ανθρώπινου σώματος του ενήλικα είναι το δέρμα, τίποτε πάνω μας δεν ζυγίζει τρία κιλά παρά μόνον αυτό. Δεν είναι εύκολο να φας τρία κιλά δέρμα όσο και να το λαχταράς, όσο ωραία και να μυρίζει, με απωθεί η ιδέα. Αλλά να είσαι σφουγγάρι και να τρίψεις κάθε χιλιοστό, ακόμη (ειδικά) κι εκεί που το δέρμα σβήνει, χάνεται και γίνεται σπλάχνο, μυς, λίπος, ναι. Αυτό ναι. Δεν ξέρω, ποτέ δεν κατανόησα γιατί οι άνθρωποι θεωρούν ευτελές να επανέρχονται στη ζωή σαν σφουγγάρια. Μια πιθανότητα να βρεθούν στο σωστό σώμα επάνω, στη σωστή του γωνιά (κι ας μη τη βλέπει ποτέ το φως, ο ήλιος) πάντα υπάρχει. Τώρα σκύβει για να ξύσει τον αστράγαλό της. Αποστρέφω το βλέμμα μου, διώχνω τις σκέψεις. Δεν παίζουν με τους αστραγάλους, δεν συναρμολογούνται εύκολα αυτοί. Καλύτερα σφουγγάρι, σκέτο. Απ’ αυτά τα υπομονετικά, που καθαρίζουν αγόγγυστα (ευγνωμονώντας, μάλιστα) κάθε μικρογραμμάριο από τα τρία κιλά. Σαν σκάνερ. Περιφέρεσαι στο δέρμα, διαβάζεις το μυαλό.

Αν υπήρχε παράσημο «εκτός θέματος, τόπου, χρόνου» τα χρόνια που ζούμε, με αυτά  -τα αδιανόητα, ως προχτές- που ζούμε, θα το ‘χα στο τσεπάκι. Όχι και πολύ περήφανα, όχι. Αλλά δεν έχει πια τόση σημασία.  Ο Ρωμανός σώθηκε μα ούτε για την ουσία ούτε για τον συμβολισμό είχα έστω και μια λέξη, εκατό άλλοι πήραν σειρά να πεθάνουν. «Κλείνει η καρδιολογική, δυο γιατροί φεύγουν, μένει με δυο» μου είπε στο τηλέφωνο πριν δέκα λεπτά, «με δυο γιατρούς όχι κλινική, ούτε ιατρείο κρατάς σε πόλη εξήντα χιλιάδων». Καιρός να αρχίσουμε να τρέχουμε νυχτιάτικα, με εκατόν εξήντα -και βάλε- στο κοντέρ, πενήντα και εκατό χιλιόμετρα ανατολικά και δυτικά. Για να αποκτήσουν τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά μας ένα κάποιο μπιτ στυλ, on the road.

Κάπου εδώ, στο τέλειωμα, μου είπε να απιθώσω δέκα λέξεις της Λούξεμπουργκ κι άλλες δέκα του Bakhtin για να είναι εντυπωσιακός (και καθόλου απολογητικός) ο επίλογος. Με τρόμαξε. Ακόμη ένας λόγος για να μη κάνουμε χωριό, το manual κι εγώ.

…

Δεν ξημέρωσε στάλα σήμερα. Υγρασία, σαπίλα, νερό, λάσπη, στρατιές από μαύρα και γκρι πανωφόρια, κακώς ο Φίντσερ έτρεχε να φιλμάρει αλλού, απ’ όλα τα καλούδια είχαμε να τον τρατάρουμε στα μέρη μας. Με λίγη προσπάθεια θα άλλαζε και τον τίτλο σε Eight, Nine. Ten ενδεχομένως. Για ερασιτέχνες και δευτεράντζες αμαρτωλούς τα εφτά. Εδώ παλεύουμε φιλότιμα να αγγίξουμε το διψήφιο.

Νωρίς στην λαϊκή για ψάρια. Κοιταζόμαστε λοξά στα μάτια με δυο λαβράκια. «Μη τα κοιτάς, πρώτο πράμα, δέκα το κιλό, στα καθαρίζω και φεύγεις». Ρωτάω, αφελώς, αν είναι καλλιέργειας, «ε ναι αγορίνα μου, δεκατέσσερα τα αλανιάρικα». «Δεν έχουν και μεγάλη διαφορά» τολμάω να ξεστομίσω. Ένας παππούς που ψώνιζε χτεσινή σαρδέλα δυο κάσες παραδίπλα, δεν άντεξε «σιγά τη διαφορά;  κοντά ενάμιση χιλιάρικο το κιλό; να σε πω εγώ τι πέρναμε με ενάμιση χιλιάρικο; θες να σε πω;». Τελικά πήρα μισό κιλό γάβρο κι έφυγα άρον άρον, δεν είχα καμιά διάθεση να ακούω ιστορίες με χιλιάρικα στις εννιά παρά το πρωί. Καλύτερα να ψωνίζεις σιωπηλά, δείχνοντας, μόνο. Και απορώ, ύπνο δεν έχουν τα γερόντια; Ή καλό στασίδι θα πιάνουν ή σειρά στη λαϊκή; Βρέξει, χιονίσει;

Την ώρα που ξεπάρκαρα απ’ το μανάβικο μου χτύπησε το τζάμι ένα βαριά βαριά δεκάχρονο με ένα μωρό στο χέρι. «Μια ντραχμή θείο». Είχα ήδη ανεβάσει πίεση απ’ τον παππού. Άνοιξα παράθυρο, «δικό σου είναι», «ντικόμ», «γιατί λες ψέματα;», «αλήθεια, ντικόμ», κέρματα δεν είχα, γάβρο δεν θα έδινα, έκλεισα παράθυρο κι έφυγα. Ή οι γυναικολόγοι μας λένε μαλακίες ή κακώς ανοίγω κουβέντα με δεκάχρονα αφού χαλιέμαι μετά. Δεν θα σου πω ψέματα ότι έκανα τον κύκλο (αφού στο μεταξύ πλήρωσα ψωμιά και είχα ρέστα) για να τις ξαναβρώ, άρχισε να ξαναβρέχει πάρα πολύ και μαζί με τις βρώμικες λαμαρίνες ξέπλυνα και τις τύψεις μου.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως η πόλη είναι στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Περίπου με τον ίδιο τρόπο που ήταν ρυμοτομημένη η Δρέσδη όταν έβγαινε ο Φεβρουάριος του 1945. Βλέπω τα τσουρούτικα φώτα και κάτι λυσσασμένο δαγκώνει την ψυχή μου. Όλα εκεί βρίσκουν λίγη ψίχα να δαγκώσουν, δεν θα μείνουν πολλά πράματα στο τέλος. Φοβάμαι.

Δυο μέρες στους δρόμους, δεν νοιάστηκα να μάθω  τι έγινε στον κόσμο. Το λες και ευλογία. Περιμένοντας στην ουρά για να πάρω αυτά τα λατρεμένα χλωμά έμενταλ (ξαπλωμένα βαμπίστικα, φιλήδονα σχεδόν, κάτω από τα σκληρά άσπρα φώτα των ψυγείων), παίζω με την οθόνη, διαβάζω για τον Κουμανταρέα. Τα πιο σκληρά, τα πιο ρεαλιστικά βιβλία γράφονται ερήμην του συγγραφέα τους. Πενήντα μέτρα απ΄την παλιά μου φοιτητογειτονιά, τριανταπέντε χρόνια πριν. Τότε που θυμάμαι κι εγώ τι γλυκιά ζωή αγοράζαμε με ενάμιση χιλιάρικο, παπού.

Αφήνω σακούλες στον πάγκο, αδειάζω, τακτοποιώ. Σκοτάδι έξω, βρέχει δίχως οίκτο, σκοτάδι μέσα. Δεν ανάβω φως, γινάτι, όχι φως στις έντεκα το πρωί. Βάζω μούζικα και νερό να βράζει.

Δεν είναι τόσο το γαμημένο το πιεσόμετρο που πείσμωσε κάθε δυο και τρεις  να μου κολλάει δυο «εκτός προδιαγραφών» αριθμούς και την ταυτότητα με την ημερομηνία γέννησης στα μούτρα. Είναι που ανατριχιάζω πλέον από καύλα με το τσικ τσικ των καλοριφέρ που παίρνουν μπρος και όχι με το τσικ τσικ του Al Jackson,Jr και του Steve Cropper. Από melting pot σε recycle bin, τόσο γρήγορα.

….