Στα νιάτα μου, εκεί γύρω στα εικοσιλίγα, σκεφτόμουν τα πρώτα -ήντα με τρόμο, απέχθεια, φόβο. Έλεγα πως δεν με αφορούν όμως, μιας και δεν πρόκειται να γνωριστούμε από κοντά εγώ κι αυτά. Όποιος έσπερνε Bauhaus, Leonard Cohen, Εyeless in Gaza και Birthday Party, αυτά τα μυαλά θέριζε. Στις σπάνιες φωτεινές στιγμές μου,  παρηγοριόμουν κι αλάφραινα το μέσα μου με την ιδέα πως αν από μια σπάνια εύνοια της τύχης το κοντέρ δείξει πενήντα, θα φροντίσω τουλάχιστον να ‘χω το σουράτι του Paul Weller, αν όχι του Jimbo,  και να ντύνομαι σαν τον Brian Ferry.

Μέσα από “μια σειρά ευτυχή γεγονότα”, το κοντέρ έφτασε και ξεπέρασε. Όλο και πιο συχνά όμως, βλέπω στον καθρέφτη το είδωλο κάποιου που  ώρες ώρες είναι ντυμένος σαν γερμανός κλειδούχος των DB. Και δεν μοιάζει του Jim αλλά περισσότερο του Van.

Το λες και εκδίκηση του χρόνου αυτό, επειδή τότε δεν πίστεψα πως παρότι τον χλεύαζα θα με περιμάζευε και θα μ΄ έφερνε μαζί του ως εδώ.

….