Μεσημέρια Κυριακής. Τρώει χωρίς να μιλάει, όλο και πιο συχνά. Μερικές φορές θαρρείς ότι το κάνει από υποχρέωση. Δυο χρόνια πριν δεν έβλεπες την πλάτη της καρέκλας στην κορυφή, την «καρέκλα του». Τώρα το περίγραμμά του χάνεται μέσα στην ίδια καρέκλα. Στέλνει λίγα κιλά του κάπου αλλού, μακριά, κάθε χρόνο, για να συνηθίσουμε στην απουσία τους. Μέχρι να συνηθίσουμε στην εικόνα της άδειας καρέκλας και στο φευγιό του. Τα σιχαίνομαι αυτά τα κυριακάτικα μεσημέρια, αυτές τις πρόβες του αποχαιρετισμού. Τα σιχαίνομαι και μετράω μια μια τις ώρες μέχρι το στρωμένο τραπέζι, την επόμενη Κυριακή. Για όσο υπάρχουν Κυριακές μαζί του.

Φέτος το καλοκαίρι δεν κατορθώσαμε να βρούμε δωμάτιο με θέα θάλασσα. Δεν ήταν δύσκολο όμως. Μια μέρα λείψαμε όλη κι όλη από το σπίτι. Εκείνη τη μέρα οδήγησα πεντακόσια χιλιόμετρα, μπήκα μέσα της με κατεβασμένα τα στόρια, μετά βγήκαμε στην άδεια πόλη για μπίρες, κάπνισε εφτά τσιγάρα, είπαμε πέντε κουβέντες, ξαναγυρίσαμε στο δωμάτιο, ανάψαμε το κλιματιστικό, σκεπάστηκα -ο μισός- με το σεντόνι. Στις τέσσερις το πρωί την βρήκα στην κουζίνα να καπνίζει. Την ρώτησα αν είναι καλά. Έγνεψε κάτι σαν «ναι». Δεν την πίστεψα, μα δεν ήταν δύσκολο. Μάθαμε από καιρό να σκεπαζόμαστε ο ένας με τα ψέμματα του άλλου χωρίς να ρωτάμε πολλά.

Στο σπίτι του Στέλιου, ακούμε δισκάκια, μισόν αιώνα πριν. Λιγότερο ήταν. Μα αν μου ΄λεγες πως πέρασαν εκατό χρόνια, καμιά έκπληξη δεν θα ‘βλεπες χαραγμένη στο πρόσωπό μου. Μπορεί και να σε πίστευα.

Ripples never come back.

«Δεν τραγουδάει σαν τον Gabriel. Ποτέ δεν θα ‘ναι ξανά οι ίδιοι»

Ούτε κι εμείς. Bγήκαμε σε μιαν ακτή χωρίς να το καταλάβουμε, πέρασαν μέρες και νύχτες περιμένοντας το επόμενο κύμα για να μας ξαναπάρει μέσα. Κι όταν ήρθε μας βρήκε εκατό, διακόσια μέτρα μακριά, σε μια γωνιά που συρθήκαμε για να ΄μαστε σίγουροι πως θα μείνουμε για πάντα εκεί. Αφού μετά από τόσο καιρό στεγνοί, φοβηθήκαμε το έξω.

Όχι.

Όχι, τι ;

Δεν μου θυμίζει τίποτε αυτό το μέρος. Πάντα με φόβιζαν τα ύψη και τα σκοτεινά νερά. Ποτέ δεν ήμουν εγώ εκεί μαζί σου.

Ήμουν εγώ όμως. Αυτό σου ‘λεγα πάντα. «Δεν είσαι δω». Και συ χαμογέλαγες. Και γω δεν μπορούσα να μεταφράσω. Κάτι παραπάνω ήξερες, τελικά..

♫

εικόνες : Peter Schmidt

Πριν όχι πολλά χρόνια, στα ηχεία -οποιαδήποτε, φτηνά ή ακριβά, κάθε ώρα, σε κάθε λογής διαδρομές- είχαν κάνει κατάληψη οι Marconi Union. Το ξαναθυμήθηκα χτες -με έναν αδιόρατο αυτοοικτιρμό- την ώρα που απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο του αόρατου συνοδηγού (για να απολαύσω τις τελευταίες τζούρες ενός πολύ ανταριασμένου φθινόπωρου) χυνόταν προς τα έξω ερτζιανός Πασχάλης Τερζής. Φεγγάρι χλωμό, ένα χλιαρό μεσημέρι, πάνω σ’ έναν δρόμο όπου το μόνο σημάδι ζωής ήταν τα αυτοκίνητα με βουλγάρικες πινακίδες. Οι Σέρβοι, με τα άπαντα του ΙΚΕΑ μέσα στα τετρακίνητά τους, είχαν προλάβει να στρίψουν στην προηγούμενη έξοδο, πριν προλάβουν να διασταυρωθούν με τις τούρκικες νταλίκες.

Το χέρι μου ήταν πολύ κουρασμένο για να αλλάξει συχνότητα. Μείναμε εγώ, ο δρόμος, οι βαλκάνιοι και ο Τερζής. Και μερικές ασυνάρτητες σκέψεις που αν ήταν λόχος θα είχαν αποδεκατιστεί πριν καν ακουστεί το πρώτο «μπαμ». Κάποια στιγμή διάβασα αφηρημένος εκατόν εξήντα χιλιόμετρα στο ταχύμετρο και πόνεσε η ψυχή μου, τόσα ευρώ πεταμένα…

Εβδομήντα χιλιόμετρα πριν φτάσω σπίτι, με συνέλαβα με κάποια κρυφή ανακούφιση να σκέφτομαι ότι ευτυχώς μετά από κάποια ηλικία η φθορά του σοβά στο πετσί μας αποτρέπει τους άλλους από το να αποπειραθούν να τρυπώσουν μέσα, περιμένοντας να βρουν κάποιας αμφίβολης αξίας και χρησιμότητας παγκάκια για να περάσουν την ώρα τους ή να ξαποστάσουν για λίγο, ή για πολύ. Ελπίζω όμως αν βρουν πόρτα ή χαραμάδα, έστω κι αν δεν βρουν ούτε γωνιά που να μη μοιάζει ρημαδιό και αγνώριστη απ΄ τις σκόνες, τα σκουπίδια και τη σκουριά, τα ηχειάκια  να παίζουν ακόμη -ας είναι και ψιθυριστά- κάτι που θα θυμίζει, αμυδρά έστω, το Sleepless. Έτσι, για το γινάτι.

♫