Ήλιος και παγωνιά, στη διαδρομή για τη δουλειά το πρωί σκεφτόμουν -το τολμώ κάποιες φορές, ο απερίσκεπτος- ότι η δημόσια εκδήλωση ευαισθησίας, έργω ή λόγω, είναι πλέον αποκηρυγμένη απ’ όλους. Σαν τον σατανά. Απεταξάμην. Δεν μιλάω γι αυτήν που έχει αποδέκτες πολλούς αλλά για κείνη που στοχεύει σε έναν, σε δυο, σε μετρημένους. Που σημαδεύει μάτια, στόματα, μαλλιά, πόδια. Οι άνθρωποι φοβούνται να αφήσουν το καλό να μπει μέσα τους. Διστάζουν να δώσουν μια γωνιά σε σκέψεις που δεν έχουν δεσμούς με τρομαχτικούς αριθμούς. Πιο σωστά : φοβόμαστε, διστάζουμε. Δεν είναι πρέπον τέτοιες εποχές να δείχνεις κατώτερος των περιστάσεων. Oύτε ν’ ανοίγεις την πόρτα, έστω για πέντε λεπτά τη μέρα, να τρυπώσει στο μυαλό σου ο,τιδήποτε άλλο πέρα από οργή, αγανάκτηση, λύσσα, κακία, πίκρα, πόνο, φόβο, πανικό, άγχος, τυφλό θυμό και μια λίστα από αμέτρητες απώλειες.
Δεν είδα κανέναν να τολμάει να ξεστομίσει ή να γράψει “κουράστηκα, πάρε με μια αγκαλιά να ξεχαστώ λίγο, έστω λίγο”. Και οι αγκαλιές, ανεξάρτητα απ’ τα χέρια που τις φιλοξενούν, ορφανές κι αυτές. Μπορεί να φταίνε οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι, μπορεί κι εγώ, σίγουρα εγώ. Τα χέρια μας κολλημένα πάνω στα πλευρά μας, δεν ανοίγουν, δεν απλώνονται, δεν σφίγγουν, δεν νιώθουν. Πτωχευτική παράλυση. Μη κουράζεσαι, σε καμιά ιατρική βιβλιογραφία δεν θα τη βρεις, ζούμε σε καιρούς που θα γράψουμε για καινούριες παραλυσίες, απ’ την αρχή, απ΄το α.
Σήμερα οι άνθρωποι που αγαπούν κι αυτοί που ποθούν, διστάζουν να βάλουν τον άλλον να γείρει στο στήθος τους. Διστάζουν να ζητήσουν να γείρουν αυτοί. Μη σου πω και τριστάζουν. Όπως tristesse.
a/man/called/... 
υπάρχουν αγκαλιές από απόσταση που ζεσταίνουν το φιλοκάρδι
ο άγριος νικόλαος των σπηλαίων το έχει πει όμορφα σ’έναν ύμνο του.
bonjour
Ναι διστάζουμε.Και πολλές φορές στρέφουμε την οργή μας και την απάθειά μας εκεί που θά ‘πρεπε ν’ αγκαλιάσουμε.Κι επίσης δεν βρίσκω τίποτε έξυπνο να πω γι αυτό.Ακόμη κι οι εξυπνάδες μαράγκιασαν.
Χθες βράδυ πήρα ένα μπουκάλι κονιάκ και ήρθα και στρογγυλοκάθισα εδώ για κάμποση ώρα, έλεγα αφού λείπει τόσο καιρό ο κυρ κκ μοίρης θα φυλάω εγώ το σπιτάκι του. Τι μεγάλη χαρά είναι η σημερινή, τι κι αν έχουμε παραλύσει έξω, είναι ωραία εδώ..
Έχω να πω πως υπάρχει ένας blogger που γυρνάει από blog σε blog με ένα μουκάλι κονιάκ και λέει πως “φυλάει το σπίτι” και άμα δει κανένα τον πλακώνει στις αγκαλιές. Μέχρι και το άβατάρ του αγκαλίτσες έχει. Άμα δε φιλοτιμηθεί να γράψει και τίποτα στο δικό του “σπιτάκι” γίνεται… αγκαλικό προσκήνυμα…
Εγώ λοιπόν για να σπάσει ο κύκλος του δισταγμού, θα ήθελα να με αγκαλιάσετε νοερά (εκτός αν νομίζετε ότι θα παρεξηγηθούμε), σαν ένα φίλο απ’ τα παλιά που ήρθε πίσω κουρέλι…
Εντάξει… εντάξει… και εγώ δέχομαι και δίνω αγκαλιές, διατίθεμαι…. όχι όμως από αυτόν εδώ μέσα που βρωμάει κονιάκ…
Άσε μας ρε Κατσαμάκη, μόνο οι μίζεροι άνθρωποι δεν θέλουν αγκαλιές! Εμείς θα αγκαλιαζόμαστε όπου και όσο μας αρέσει κι ας μας παρεξηγούν, σκασίλα μας. Όλα τα κουρέλια μαζί και ο ψωριάρης (εσύ δηλαδή) χώρια!
Επιφανειακά κάπως έτσι είναι. Για κοιτάξτε καλύτερα όμως…στα κρυφά, ακόμα αγκαλιαζόμαστε. Μη σας πω και πιο σφιχτά 🙂
υ.γ.: βγήκατε μαζί με τον ήλιο, ε?
Επιτρέψτε μου να εκφράσω μια μικρή διαφωνία για την έλλειψη έκφρασης ευαισθησίας, εκτός κι αν πρέπει να νιώσω πολύ τυχερός που έχω ανθρώπους γύρω μου που αγκαλιάζονται ακόμα, όπως παλιά, ίσως και πιο σφιχτά τώρα, γιατί καταλαβαίνουν ότι μόνο μέσα στις αγκαλιές θα βρουν τις απαντήσεις που ψάχνουν.
Παρότι νιώθω κι εγώ κάτι από αυτή την βαρύτητα που κρατά τα χέρια στα πλευρά, λογίζομαι από τους τυχερούς. Ξεκολλάνε και βρίσκουν ανταπόκριση! Μα κι αυτή η μικρή, άυλη από δυο-τρια ευλόγια -εδώ, καλή ώρα…- είναι όαση.
Κουράστηκα, πάρε με μια αγκαλιά να ξεχαστώ λίγο, έστω λίγο…
διαφωνώ! ναι, εσύ φταίς. (όχι προσωπικά εσύ), (δε σε ξέρω). αλλά μπορεί να σαι σαν αυτούς τους μαλάκες (φίλους, οικογένεια, ..) που πάντα τους ξαφνίαζω, γιατί δεν ζητάς μια αγκαλία για να ξεκουραστείς, απλά αγκαλίαζεις.
σίγουρα φταίνε και οι γύρω σου. εμένα με το καιρό έχουν εκπαιδευτεί έρχονται από μόνοι τους.
κάποτε παίζανε το ΄ποιός έχει πιο κολλημένα χέρια’, εγώ είχα από πάντα προτίμηση στο κρυφτό.