Η Damiet είμαι.

Τρυπήθηκα για πρώτη φορά στα δεκατέσσερα και τελευταία χτες βράδυ στα δεκαεφτά μου.

Στα παραμύθια μπορείς να κοιμάσαι εκατό χρόνια μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο περιμένοντας τον ωραίο καβαλάρη, πρίγκιπα κατά προτίμηση, να σε ξυπνήσει.

Στη ζωή σε βρίσκουν πεταμένη σαν βρώμικη πετσέτα κουζίνας πάνω σε ένα παγκάκι ή ανάμεσα σε δυο υγρούς τοίχους, να μυρίζεις κάτουρο και ξεραμένο αίμα μαζί με ρώσικη φτηνιάρικη βότκα, δεν είχα λεφτά όμως να αγοράσω τίποτε καλύτερο.

Μαλακίες μου διάβαζες.

Ούτε ωραία, ούτε κοιμωμένη.

Δεκαεφτά χρονών γριά και πεθαμένη.

Κι ο τελευταίος που θα με φιλήσει γυμνή δεν είναι καν ένας πεζός -πόσο μάλλον πρίγκιπας- αλλά ένας σπυριάρης εικοσάχρονος πολωνός που με ξεντύνει χαϊδεύοντάς με τώρα και θα με πλύνει μετά γουρλωμένος, για να με ξαποστείλει λίγο πιο περιποιημένη, λίγο πιο παγωμένη, λίγο πιο άσπρη στον άλλο κόσμο.

Εκεί που θα το βάλω γινάτι να ψάξω να βρω τους Γκριμ, μόνο και μόνο για να τους φτύσω στη μούρη ότι σαν παραμυθάδες καλοί ήταν αλλά σήμερα είναι για τα μπάζα γιατί τη ζημιά δεν την παθαίνεις από αδράχτια.

Και μετά θα τους γυρίσω περιφρονητικά την πλάτη γιατί κορόιδεψαν τόσους πολλούς καλόπιστους ανθρώπους επί τόσα πολλά χρόνια.

Κι εσένα μαζί μπαμπά.

 

 

Να ‘σουν εδώ να μου έλουζες τα μαλλιά, μια φορά ακόμη.

*