Πριν τα ντουβάρια στο σπίτι αρχίσουν να σφιχταγκαλιάζονται, παίρνω τους δρόμους. Μπορώ, ακόμη, να κυκλοφορώ  χωρίς να χρειάζεται να έχω πρόχειρα κέρματα στην τσέπη για διόδια πεζοδρομίων. Άλλο αν τα χρυσοπληρώσαμε. Και συνεχίζουμε να τα πληρώνουμε, χωμένα μέσα σε Διαύγειες και ποιότητες ζωής που ραγίσαν ελλείψει κονδυλίων. Ωραίες λέξεις. Μπορώ να φτιάξω καλύτερες, χωρίς -όμως- να τις χρεώσω σε κανέναν.

Δέκα βήματα μακριά απ΄την εξώπορτα το φαρμακείο της γειτονιάς. Σηκώνω το δεξί χέρι, χαιρετάω το χαμογελαστό κορίτσι με την άσπρη ποδιά, μέσα. Κάνει το ίδιο, κρατώντας στο χέρι της ένα κουτί με συμμετοχή 25%. Κάνει κρύο. Φοράω γάντια. Για ένα δευτερόλεπτο νιώθω Tommie Smith. Εκείνη δεν είμαι βέβαιος αν παριστάνει τον John Carlos. Αμφιβάλλω αν τον ξέρει, αν άκουσε ποτέ κάτι γι αυτόν. Μάλλον όχι, αν κρίνω από το ότι δεν σήκωσε το αριστερό. Βάζω γρήγορα το χέρι στην τσέπη, διώχνω τις σκέψεις. Δεν σε στέλνουν σε βάθρο. Το πολύ πολύ να σε στείλουν σε Ladose ή Xanax.

Μετά, πενήντα μέτρα πιο κάτω, το κομμωτήριο. Το ‘χω χωνέψει πως η Mathilde δεν ζει πια εδώ. Eίναι ωραία γυναίκα η κομμώτρια, απ’ αυτές που ζεματάνε, μα έχει κι αυτή τα ζόρια της. Παλιά, κάθε Σάββατο, ουρά στην αναμονή ανάμεσα σε κλεισμένα από μέρες ραντεβού, απ’ τις εννιά το πρωί ως τις έξη και τις εφτά το απόγευμα. Τώρα ο χρόνος έχει συσταλεί. Η ουρά κόπηκε απ’ τη ρίζα. Τα ραντεβού δεν γεμίζουν πια ούτε μισό ποστ-ιτ. Με αχτένιστη ψυχή δεν σε μάραναν και δέκα αχτένιστες τρίχες. Αν και η σχωρεμένη η γιαγιά μου -που δεν πέρασε ποτέ κατώφλι κομμωτήριου- συνήθιζε να λέει «αφού οι άντρες είστε τόσο τρίχες, πίσω από τρίχες σέρνεστε». Τότε δεν υπήρχαν καράβια, μάλλον. Όμως όσο άδειες και να είναι οι πολυθρόνες και οι καρέκλες, πάλι περισσότερο κόσμο θα δεις εκεί μέσα απ’ ότι στο γαλατάδικο διαγώνια. Εκεί μπαίνει ο κόσμος, παίρνει ενάμιση πράγμα στο χέρι και φεύγει σχεδόν σαν κυνηγημένος. Είτε από ντροπή για το δίευρο που κουβαλάνε, είτε από πίκρα για τη σοκολάτα που έμεινε στο ράφι «άσε, θα ξανάρθω το απόγευμα, να δω και τι άλλο μου λείπει», είτε από φόβο μη τυχόν και τους πιάσει κάποιος άλλος τη θέση στο πεζοδρόμιο και χάσουν τη σειρά τους πάνω στον μακρύ, ίσιο, ίδιο κι απαράλλακτο μονόδρομο για το σπίτι. Εκεί που, αν είναι τυχεροί, κάτι θα καίει. Μάτι στην κουζίνα, ξυλόσομπα, κλιματιστικό, κανένα αερόθερμο. Κι ένα πιτσιρίκι που περίμενε κατιτίς αλλά δεν θα ρωτήσει «δεν έφερες;» αφού έμαθε να ρωτάει όλο και πιο λίγα γι αυτά τα μονόμπαντα και στριφνά μαθηματικά της αφαίρεσης. Γιατί νομίζεις δηλαδή ότι τις λένε μπίτερ τις σοκολάτες, ακόμη και τις γάλακτος;

Κοιτάζω ψηλά, προς τους τρίτους και τους τέταρτους όροφους, ξαναδιώχνω τις σκέψεις πριν γίνουν μαγκάλια. Ο ουρανός ανάμεσα στα τσιμέντα είναι καθαρός, έχει ήλιο. Με δόντια, μα όλα έχουν δόντια πλέον. Και δεν τα δείχνουν μόνο, δοκιμάζουν σάρκα κιόλας. Στο καθαριστήριο απέναντι βλέπω καθαρά τα σημάδια απ΄τη δαγκωνιά. Σάββατο λίγο πριν τις δώδεκα και κλειστό,  φώτα σβηστά, ψυχή. Μόνο κρεμάστρες με ρούχα μέσα σε σακκούλες, μακριά απ’ τα αφεντικά τους. Παρατημένα εκεί μήνες. Δεν είναι παιδιά, θα πεις, πανιά είναι. Ναι αλλά μ΄αυτά πέρασες φουρτούνες και χαρές και συμπληγάδες και σκύλες και χάρυβδες και γάμους και βαφτίσια, μ΄αυτά τα πανιά. 80% βισκόζη, 20% βαμβάκι. 100% απώλεια.

Ξαναβγάζω το χέρι απ’ την τσέπη. Το φέρνω στο αυτί. «Ναι, για κει πάω τώρα. Όχι, δεν το ξέχασα». Ψέμα. Πιάνω άλλη γνώριμη ρότα στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε κλειστά μαγαζιά και ανοιχτές πληγές, πέντε λεπτά δρόμος μέχρι το ασανσέρ και το κουμπί που γράφει τρίτος όροφος. «Έτοιμες είναι;». Μ΄αρέσουν οι μικροβιολόγες που σε κοιτάζουν με χαμογελαστά μάτια χωρίς να λένε τίποτε. Το πιο καθαρό, βουβό και φλύαρο μαζί «όλα εντάξει, όλα μια χαρά» σ’ όλο το γαλαξία. Τους αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους που σου δίνουν ανάσες με 15% συμμετοχή. Ειδικά όταν ξεχνάνε να κλείσουν δυο κουμπιά στο άσπρο στενό πουκάμισο κάτω απ΄την άσπρη, 100% αυστηρή ποδιά τους.

Είναι φορές που -ντρέπομαι, μα θα το πω- νομίζω πως αυτά τα ορφανά  κουμπιά είναι τα ψιχουλάκια, για να βρω το άλλο 49% που λείπει..

♫