Ποτέ δεν την είχε δει. Του είπε «θα σε πάω εγώ». Λίγο πριν φτάσουν, αυτός, ο πολυταξιδεμένος του ψιθύρισε πως ούτε κι εκείνος την είχε αντικρίσει ποτέ. Μόνο από εικόνες, σε γυαλί, σε χαρτί, κι από καλοφτιαγμένες προτάσεις (που δεν μυρίζαν αφρούς κι αλάτι, όσο επιδέξιος κι αν ήταν ο τεχνίτης τους) «ήξερε» πώς είναι η θάλασσα.
Με το που φτάσαν απέναντί της, δεν ανταλλάξαν λέξη. Ούτε καν μια ματιά. Αυτή η σιωπή τους ήταν αντάξια εκατό βιβλίων και χίλιων τραγουδιών, μαζί.
…..
a/man/called/... 
Reblogged this on Φιν-οιστρίνι.
”Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την έχουμε γνωρίσει ακόμα…”
σωστά αλλά επειδή με αγχώνει προτιμώ να σκέφτομαι οτι τις ιστορίες τις φτιάχνεις για να μπεις μέσα τους, γι αυτό και τις ράβεις στο νούμερό σου
Ο καθείς και τα…μέτρα του.Πού είναι το θέμα;
Μου θύμισε την ιστορία του πατέρα μου , όταν πρωτοείδε θάλασσα στα 20 του.
Reblogged this on Manolis.