Eννιά λέξεις, δανεικές, ούτε καν, κατακλεμμένες. Και η εικόνα το ίδιο. Το καράβι εχάθη (αν υποθέσουμε πως είχε δέσει, κάποτε), οι μουσικοί   -απλοί περαστικοί, μα ας είναι, ταιριάζει στην περίσταση η κούραση, η απορία, η ανία, η απελπισία τους-  σκέφτονται αν πρέπει να παίξουν. «Πρέπει». Για ποιόν; Aποχαιρετισμό ή σινιάλο, ελλείψει φάρου, για να επιστρέψει; Τι; Γιατί;

Κουραστήκαμε κι εμείς, κρύο, ζέστη, κρύο ξανά. Αλλά πάλι γράφουμε. Τι; Για ποιόν; Ούτε για αποχαιρετισμούς, ούτε για σινιάλα είμαστε.

……