Στις τελευταίες στιγμές στον «Εραστή της κομμώτριας», ο Αντουάν πατάει το play στο κασετόφωνο και χορεύει -σχεδόν- λυτρωτικά. Λίγο άγαρμπα μα δονείται από ψυχής, λάμποντας ολόκληρος. Δυο λεπτά μετά πατάει ξαφνικά το stop και ξαναχώνεται μέσα στο σταυρόλεξο μπροστά του. Με το κεφάλι χαμηλά.

«Η κομμώτρια έρχεται»,  λέει στον πελάτη που -έτοιμος, λουσμένος, ντυμένος- περιμένει μάταια.

Κάπως έτσι κι εμείς. Play, stop, play, stop, μουδιασμένοι, ανίκανοι, ανήμποροι  να διαχειριστούμε την -κάθε- απώλεια, καταπίνοντας δυο δυο τα ψέμματα-παυσίπονο . Πέντε λεπτά αλλεγκρίας, μια ώρα βυθισμένοι σε γρίφους, αιχμάλωτοι ενός βασανιστικού pause. Περιμένοντας την κομμώτρια που δεν θα ανοίξει ποτέ την πόρτα.

 

 

(καλά, όχι εσύ)

 

….