Στο νησί απέναντι, σαράντα -και βάλε – χρόνια πριν.

O πατέρας μου -δεινός ψαροφάγος- διάλεγε πάντα το ψάρι που θα τρώγαμε. Μια-δυο φορές τις δέκα μέρες που κρατούσαν οι διακοπές μας, η ίδια ιεροτελεστία. Αν τύχαινε να βρεθεί συναγρίδα ήταν ευτυχισμένος, δεν είχαμε καλές σχέσεις με ψαροκόκαλα και αυτή η άσπρη σάρκα ήταν λαχείο. Τότε τις κόβαν και φέτες, χωρίς πολλές πολλές γκρίνιες. Πήγαινε στην κουζίνα, τις επιθεωρούσε στο ψυγείο, έδειχνε «αυτήν», έμενε πλάι στη ζυγαριά για να αποφύγει τα απρόοπτα και δεν επέστρεφε στο τραπέζι παρά μόνο τη στιγμή που οι μερίδες μας ακουμπούσαν πάνω στη σχάρα και δίπλα τους περίμενε η πιατέλα με το χαρτάκι που ΄χε πάνω σημειωμένο το ζύγι. Εκείνος έτρωγε πάντα κάτι άλλο, μπορεί ένα γιουβέτσι, μια μακαρονάδα, γεμιστά πιπέρια, μπριάμ. Ο προϋπολογισμός των διακοπών άρχιζε και τέλειωνε στα παιδιά του και στη γυναίκα του. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς διάλεγε. Μάλλον να είναι ο μπαμπάς μας. Τότε δεν καταλάβαινα τι μπορεί να σημαίνει αυτό, τώρα πια -που μπήκα κι εγώ στο πετσί του ρόλου- ξέρω καλά.

Μετά τα δεκαεφτά, τα καλοκαίρια μας δεν ξανασυναντήθηκαν σε τραπέζια παρά μόνο μετρημένες φορές, εθιμικά, γρήγορα και συνήθως με το βλέμμα στο ρολόι. Έτσι γίνεται, καθένας στη ζωή του. Birds fly.

Όταν όμως τις λιγοστές και σπάνιες πια μέρες των διακοπών μας βγαίνουμε έξω, μόνοι ή με παρέες (χωρίς τα παιδιά πλέον, ήρθε αναπόφευκτα η σειρά μας), όπου κι αν καθίσω και πριν καν προλάβω να παραγγείλω, τον βλέπω σαραντάρη να μπαίνει φουριόζος στην κουζίνα για να προλάβει να διαλέξει τα καλύτερα κομμάτια για μας. Κρέας να παραγγείλουμε, συναγρίδα διαλέγει. Παράξενα πράγματα, αυτονόητα για τους μπαμπάδες.

Kι ύστερα τον βλέπω να δείχνει με καμάρι στο σερβιτόρο το τραπέζι μας. Λέγοντάς του, λάμποντας, «εκεί, σ’ αυτούς». Μόνον εγώ τον βλέπω και με βλέπουν οι άλλοι να χαμογελώ και κανείς δεν τολμάει να ρωτήσει γιατί, είναι σπάνιο σήμερα να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν έτσι, στα καλά του καθουμένου, γιατί το μυαλό τους ξαφνικά πλημμύρισε από ευτυχία.

Να ‘σαι καλά ρε μπαμπά, σ’ ευχαριστώ για όλα. Και για τα καλοκαίρια μαζί σου, που αντέχουν ακόμη.

….