Τους είχε καθισμένους απέναντί του. Αγόρια, κορίτσια. Κοντά μαλλιά, μακριά μαλλιά, βαμμένα μαλλιά, λίγα μαλλιά, κοτσίδες, σκουλαρίκια, στη μύτη, στο αυτί, στον αφαλό, παρακάτω δεν ξέρω, σταράκια, μποτάκια, τακούνια, τζιν, φούστες, μπέρμπερις, φουλάρια, κεφίγιε, τι-σερτ, πουκάμισα, χούντις…τα είχε αραδιασμένα απέναντί του σε ένα αμφιθέατρο. Αραιοκατοικημένο. Αν δεν είσαι ο Βαρουφάκης δεν μαζεύεις εύκολα πελάτες σήμερα. Αυτός, αν και στα χρόνια του, δεν ήταν.
Ντρεπόταν για τα ψέματα που έλεγε. Όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο. Κάποια στιγμή πνίγηκε για τα καλά, ήθελε ν’ ανοίξει την πόρτα, να βγει έξω και να μη ξαναγυρίσει. Δεν το ΄κανε όμως, έμεινε εκεί να τους αραδιάζει ψέματα, ένα βουνό ολόκληρο από δαύτα, ψηλό, τεράστιο και σκοτεινό. Ένα βουνό που κάθε μέρα έγερνε όλο και πιο πολύ προς τα πάνω του.
Η γνώση είναι δύναμη συνήθιζε να λέει επί χρόνια μέσα σ’ αυτή την αίθουσα, σαν άλλος Φράνσις Μπέικον των πτωχών. Η γνώση είναι δύναμη. Όχι η εξουσία, όχι η συνήθεια, όχι η μνήμη, όχι η πείρα, όχι η καταναγκαστική και εμμονική επανάληψη. Η γνώση. Μόνο η γνώση είναι δύναμη. Το ίδιο τους έλεγε και σήμερα. Αν μη τι άλλο ήταν απόλυτα συνεπής μ’ αυτό. Φρόντισε να την μελετήσει χρόνια, από τις βλεφαρίδες της μέχρι τον ιδρώτα πάνω στα χείλια της και το χνούδι χαμηλά στην κοιλιά της. Μελέτησε κάθε κεφάλαιο για τους οργασμούς της, ήξερε πού ζούσε, πώς μύριζε και πόσο κράτησε κάθε ένας από αυτούς. Διάβασε το σώμα της μέρα, νύχτα, με λάμπα, με κλειστές κουρτίνες, με ανοιχτές, με το φως της τηλεόρασης, με κεριά, με διακοπή ηλεκτρικού, σε δωμάτια χωρίς ρεύμα, σε βουνά, σε ξερονήσια, με ήλιο, με σκιά, με βροχή, με κρύο και με ζέστη, μέσα σε σλίπινγκ-μπαγκ, πάνω σε σεντόνια, έξω από τουαλέτες, πίσω στο αυτοκίνητο, με κατεβασμένες τέντες στο μπαλκόνι, το διάβασε αυτό το σώμα σελίδα σελίδα. Διάβασε τα «χύνω» της παράγραφο-παράγραφο. Τις σιωπές της γραμμή προς γραμμή. Το γέλιο και τους θυμούς της λέξη προς λέξη. Τα χάδια της και την κυταρίτιδά της γράμμα προς γράμμα. Την διάβαζε κάθε μέρα χωρίς να τη χορταίνει, με τα μάτια, το στόμα, τη γλώσσα του, τ’ αυτιά, τα χέρια, τα νύχια, την διάβαζε παντού, απ’ το σημάδι στο γόνατο μέχρι εκείνο το διαφορετικά βαμμένο νύχι στο δεξί της πόδι κι από το χανζαπλάστ μέσα απ’ τη γόβα που την χτύπαγε ως τον τρόπο που έπινε καθισμένη στα πόδια του, φορώντας μόνο ένα άσπρο φανελάκι, τον καφέ της. Έψαξε την γνώση στη γυμνή της πλάτη, στις -σχεδόν αόρατες για έναν ανίδεο- ευρυαγγείες της, στα σλιμ τσιγάρα που άφηνε πάντα μισά και στα γυαλιά που της έβγαζε προσεκτικά όταν την έπαιρνε ο ύπνος, την γύρεψε αυτή τη γνώση όπως τα σαλιγκάρια ψάχνουν τη μια και μοναδική σταγόνα νερό για να συνεχίσουν να σέρνονται ως την επόμενη. Και τη βρήκε. Μα έχασε εκείνην που κάποια μέρα, μπορεί και να ΄ταν νύχτα, έφυγε. Μερικές δεκάρα δεν δίνουν, και καλά κάνουν, για τον Φράνσις Μπέικον.
Όρθιος τώρα απέναντι σε εκατό ζευγάρια ανυποψίαστα μάτια αραδιάζει ψέματα. Ένα βουνό ψέματα, για τη δύναμη της γνώσης, όταν αυτή η δύναμη, αυτό το «τα ξέρω όλα πια επάνω σου» είναι εδώ και καιρό η κόλασή του.
a/man/called/... 
Πολύ καλό!
Τι κόλαση κι αυτό το ποστ όμως.
απιστευτο ποστ ,απιστευτος τιτλος,καλο σας απογευμα εκει στις 5 κ 20 αν και εδω εχει σκοτεινιασει για τα καλα:)
deep
Αυτό δεν είναι γνώση.Όσο κι αν προσπαθεί μια απλή γνωριμία είναι.
επιμένω για το βλαίμα.. Περί βλαίματος πρόκειται!
Αυτό το σύνδρομο της στοκχόλμης θα μας καταπιεί όλους μας μια μέρα…
Αυτό δεν ήταν γνώση. Παντελής (και ίσως ηθελημένη) άγνοια ήταν…
Κι εφόσον στη ζωή τίποτε δεν γίνεται τυχαία, θα έπρεπε να προετοιμαζόταν από καιρό για τα ενδεχόμενα.
Από χθες το βράδυ που το διάβασα μου έχει κολλήσει ότι κάποιο από τα παιδιά απέναντι, κάτι έχει καταλάβει…
what a trustful tour operator…
Kαλημέρα σας 🙂
Ο ήρωάς σας δηλαδή, απορρίπτει, λέτε, ολοκληρωτικά το ενδεχόμενο η κόλαση να έχει κι αυτή τη δύναμή της;
oneinchman, Δύτη, passer by , kkoolook, επίτιμε , rodia, toast , Theorema , τσαλ , χαζό παιδί, Riski, ζητώ απ’ όλους σας συγγνώμη που δεν απάντησα αλλά σήμερα ήταν μια αλλιώτικη μέρα
Για καλό ελπίζω (ελπίζουμε)
Εσύ νά’σαι καλά. 🙂
Αν μπορούμε να βοηθήσουμε.
Θλιβερό πόστ στην ομορφιά του…σκέφτομαι ότι η γνώση ίσως έχει διάφορα πρόσωπα. Εκείνος ίσως να είχε δει μόνο το ένα. Η αγάπη βέβαια, αν με ρωτήσετε, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να “γνωρίζει” τίποτα. Αλλά όλοι έχουμε στη ζωή μας αιματηρές αλήθειες η αληθινά ψαίματα να μας βασανίζουν. (πω-πω τι μου κάνατε…..και να φανταστείτε ότι είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος !)
Have a nice day !
υ.γ: Ελπίζω να είναι καλύτερη η μέρα σήμερα 🙂
πάνω απ’τη γνώση η σκέψη
πάνω απ΄τη σκέψη η συνείδηση
πάνω απ΄τη συνείδηση η αγάπη
καλημέρα
oneinchman , καλά, αυτό πάτε να το πείτε σε κείνον ))
Δύτα , όταν τη ζούσε ανάμεσα στα πόδια της δεν ήταν άσχημα όμως
a passer by , τον τίτλο μου τον χάρισε μια φίλη, μη σας πω οτι ήταν και αφορμή -ετούτη η ωραία ορθογραφία- για την ιστορία
kkoolookk , μπα, αν το καλοσκεφείτε στα ρηχά κολυμπούσε τόσο καιρό
selitsanos , αγαπημένε Επίτιμε το στέμμα των Κυνικών-Ρεαλιστών δεν μπορεί να σας το στερήσει κανείς, προσπάθησα να το σφετεριστώ αρκετές φορές και έφαγα τα μούτρα μου 🙂
rodia , βλαίμα που ζαιματάει , ναι
Τoast, με βάλατε σε σκέψεις…μήπως ισχύει (και) το ακριβώς αντίθετο στην περίπτωση του χαροκαμένου μας ;
Theorema , σιγά μη καθόταν να διαβάζει και το παρακάτω..είπαμε μελετηρός αλλά όχι και σπασικλάκι
τσαλαπετεινός , τα δεκαεννιάχρονα και τα εικοσάχρονα πολλά μπορούν να καταλάβουν, αυτό όχι
χαζό παιδί , να μου το θυμηθείτε για να μη λέτε μετά οτι δεν σας προειδοποίησα, κάποια μέρα θα σας αφήσω άφραγκους σε ένα ποστ στη μέση του πουθενά και θα πρέπει να βρείτε τρόπο να επιστρέψετε
Riski , απο τη μια πλευρά έχετε δίκιο, ο καμμένος φωτιά δεν φοβάται αλλά έχει και ο μαζοχισμός τα όριά του
Θα γυρίσουμε όλοι μαζί ποδαράτο με άδειες τσέπες και σφυρίζοντας χαρούμενα όπως κάνουμε πάντα επιστρέφοντας από τα πιο ωραία ταξίδια. tour operator είπαμε όχι τρόλευ. Με ταξιδευτές έχετε να κάνετε κύριε ούτε με τουρίστες ούτε με επιβάτες.
May 5, 2011 at 10:27:00
φαπ !
Φοβερό!Πώς το κάνετε;!Σας γράδει στις 17.20 και του απαντάτε στις 10,27!
Φοβερό!Πώς το κάνετε;!Σας γράφει στις 17.20 και του απαντάτε στις 10,27!
Εμ , δεν θα το ‘λεγα και θλιβερό. Μια χαρά πέρασε. Οι σημερινές αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές, το γράφουν και τα ψιλά γράμματα απο πίσω..
χ.κ , δεν συνειδητοποίησα οτι όλo αυτό το διάβασμα μπορεί και να σήμαινε αγάπη. Γιατί να μην ήταν απλά εξάρτηση ; εθισμός ; γιατί η σημερινή του κόλαση να μην είναι παρά ένα “θέλω πίσω το παιχνίδι μου” ;
(όταν αρχίζω και μιλάω σαν τη Μαντά ή τη Δημουλίδου ας με χαστουκίσει κάποιος για να συνέλθω)
φαπ..
θα με κάνετε να μιλήσω κι εγώ στον ίδιο τόνο λοιπόν!
τι σημαίνει “θέλω πίσω το παιχνίδι μου”;
τι τον έκανε να την παρακολουθεί με τέτοια προσήλωση;
(η απάντηση στην εικόνα της προμετωπίδας σας)
χ.κ. , είμαστε πολύ κτητικά όντα οι άντρες. Πολύ. Αυτό σπάνια ως ποτέ μεταφράζεται σε κάτι τόσο ιδανικό όπως η αγάπη (χωρίς εισαγωγικά). Είπαμε να ευλογούμε τα γένια μας αλλά μας τέλειωσαν τα λιβάνια..
(μη μου απαντήσετε τώρα σαν τη Ζυράνα Ζατέλη) ))
Σελιτσάνος , μιλάτε κι εσείς μάστερ οφ μπιζάρ ; στέλνετε μήνυμα στις 17:20 και το “γράδει” το γράφετε μια με φ και μια με δ, at the same time !!
@ Eπίτιμε (σας απαντώ εδώ γιατί πάλι σκ..ά τα έχει κάνει τα σχόλια) απλά όταν στην κουβέντα ενδιαμέσως μπουν λένες και χρυσηίδες, ακόμα κι χρόνος χάνει και τη σειρά και τη σημασία του.
Καλή σας μέρα
επιβεβαιώνετε την παροιμία, για χαζό παιδί σοφά ομιλείτε
σπανιότατα in deed
να σας απαντήσω ως Dante για την Βεατρίκη
ως Lacan για το petit object a
ως Μιχαήλ για την άρση του πρωπατορικού αμαρτήματος
ως Ibsen (ποτέ δεν είχες παρά αυτό που έχασες)
αλλά είναι νωρίς ακόμα
ας πιούμε τον καφέ μας ήσυχα παρέα με τη βροχή
χ.κ. , διαλέγω βροχή, χωρίς τρίτο καφέ άλλωστε είναι πολύ επικίνδυνο να πιάνω στα χέρια μου τον Ίψεν και δεν μου ‘φταιξε και σε κάτι ο άνθρωπος..
(καλά, δεν θα σας προκαλέσω άλλη φορά, έχετε πλούσιο ρεπερτόριο βλέπω) ))
Ω, μα ζητώ ταπεινά συγνώμη 🙂 Χάθηκα στη “μετάφραση”….διόλου περίεργο. Διάβασα το πόστ ως γυναίκα, μα φευ! έχει γραφτεί απο άντρα 🙂 Το ξαναδιάβασα λοιπόν άλλη μία και τώρα καταλαβαίνω ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που κατάλαβα πριν. (Αλήθεια πως το κάνετε αυτό? ε? Ε?). Η γνώση δεν είναι δύναμη. Είναι κόλαση. Όταν γνωρίζεις τα πάντα και δεν μένει τίποτα πια να ανακαλύψεις, είναι κόλαση. Αυτό το θέλω πίσω το παιχνίδι μου, όπως το έπαιζα στην αρχή με το πάθος και το μυστήριο… (by the way…καθόλου η δική μου οπτική) αλλά υπέεεεεεροχο ποστ anyway 🙂
Εμ , προς τι η “συγγνώμη” ; εγώ ξεχνάω τι ξεκίνησα να γράφω όσο προχωράει το ποστ, εσείς τη μετάφρασή σας μέμφεστε ;
χαριτολογώντας πάντα…:-)
πραγματικά υπέροχο
χάρηκα για τη γνωριμία
(μπόρα ήταν και πέρασε)
πάω για τον δεύτερο καφέ
χ
“χάρηκα για τη γνωριμία” (μπόρα ήταν και πέρασε)
άψογη, I mean it ! 🙂
για κάποιον άλλο Κ τότε
έναν αέρα film noire τον οφείλουμε στα ποστ σας
(και μην νομίζετε, καμμιά φορά με το κατάλληλο φως επανέρχονται…)
ΖΖ
Κ.Κ.Μ. πληζζζ γράψε κάτι γι αυτό: “θέλω πίσω το παιχνίδι μου”
(με μπόλικη κόλαση μέσα)
αυτό είναι στην κατηγορία petit hell, θα δούμε…..
Η γνώση είναι οπωσδήποτε επίπονη.Μπορεί να μας τελειώνει αλλά τέλος δεν έχει.
Aνδρομέδα, μα τέλειωσε. Έφυγε. Μην ακούτε τα διάφορα it ain’t over till it’s over. Over !