Λοιπόν έφυγε. Πολύ ήσυχα φέτος. Σαν κλέφτης, σχεδόν. Να έφυγε πικραμένο νομίζοντας πως δεν του ‘δωσα σημασία δεν θέλω να το πιστέψω, στ’ ορκίζομαι πως ήθελα και τα δυο μου χέρια και τα δυο μου πόδια και το μυαλό μου το ίδιο να του δώσω. Αν μπορούσα. Τα είχα όμως δώσει ενέχυρο αλλού, τρόπο να τα πάρω έγκαιρα πίσω δεν βρήκα.
Δώσαμε, εκατέρωθεν, τις καθιερωμένες υποσχέσεις στα πεταχτά, καταλήξαμε σε ένα -όλο κι πιο αμήχανο όσο μεγαλώνω- να βρεθούμε του χρόνου, στην εξώπορτα του είπα μη χάνεσαι, τέτοια νεορεαλιστικά…αυτό θα ‘ρθει, εγώ δεν έκανα συμβόλαιο να είμαι εδώ, πού να βρεις πρόθυμο Μεφιστοφελή σήμερα. Εκτός κι αν έρθει η συντέλεια του κόσμου και φύγουμε όλοι μαζί, άνθρωποι και καλοκαίρια. Μετά σκασίλα μου.
Τώρα πίσω στο κρεβάτι του φτηνόπωρου. Μέχρι πέρυσι αγχωτικά οικείο, σα να μυρίζεις πατάτες με κρέας στο φούρνο μια Κυριακή με βροχή, σα να τελειώνεις για χιλιοστή φορά μέσα στο ίδιο σώμα, φέτος προκρούστειο. Ο,τι δικό σου περισσεύει, κουβέντες, ανάσες, ώρες, γέλια, νύχτες, σαββατοκύριακα, βόλτες, λίγο παραπανίσιο αλκοόλ, ένα τσιγάρο, ακόμη κι ανθρώπους που αγαπάς, θα στα κόβει. Στα δυο, στα τρία, στα τέσσερα, δεν ξέρω να σου πω. Πρώτη φορά θα ξαπλώσω σε τέτοιο κρεβάτι.
Χτες βράδι στο μπαλκόνι -εκείνο που δεν σάλπαρε ποτέ γιατί τελικά δεν είχε σταγόνα καύσιμο μέσα του, υποθηκευμένo κι αυτό- άκουγα μια γνώριμη φωνή να λέει σ’ ένα τραγουδάκι, ανάμεσα στ’ άλλα, «I can‘t read my own note. I made a note and I can’t read it». Και σκέφτηκα τι διάολο, σε λίγο καιρό που θα αποκαλυφθούμε όλοι και κανείς δεν θα κρύβεται πίσω από δανεικά ονόματα, θα τα αποκηρύξω όλα, και ποστ και φέισμπουκ και τραγούδια και λέξεις και όλα, μα όλα. Θα ξαναγίνω ένας κανονικός άνθρωπος. Μπας και βιώσω καμιάν απώλεια βουβός. Χωρίς να κόβω κομματάκια της μοιράζοντας τα σαν αντίδωρα δεξιά κι αριστερά για να την κάνω -τάχα μου- σπουδαία. Καμιά τέτοια απώλεια δεν είναι σπουδαία. Τον χρόνο που ξόδεψα άσκοπα ψευτοπενθώ, πετώντας μαύρα σκουπιδάκια σε μια άσπρη οθόνη. Όχι αυτό που έφυγε.
Άντε Robin, ριχ΄ το. Ο,τι προλάβουμε, πριν ξεθωριάσουν όλα…
http://www.youtube.com/watch?v=qngc–zwGxY
a/man/called/... 
Κανένας χρόνος δεν ξοδεύτηκε άσκοπα. Ειδικά όταν πετάς σκουπιδάκια μαύρα στην οθόνη. Και εμείς που μαζεύουμε τα σκουπιδάκια σας από την οθόνη τί θα κάνουμε; Δεν μας σκέφτεστε εμάς; Και δεν το λέω προσωπικά για εσάς. Για κάποιους που θέλουν σώνει και καλά να ξέρουν ποιος γράφει τί πίσω από μία γαμημένη οθόνη.
δεν υπάρχουν κοντορεβιθούληδες σήμερα ))
Αν και δεν είμαι fun του καλοκαιριού, αλλά αισιόδοξη, μπορώ να σας πω ότι το ωραίο είναι “κάτι που θυμίζει Αύγουστο να ξεπετιέται μέσα στο φθινόπωρο”
εγώ αυτά τα “να το , πετιέται!” πολύ τα φοβάμαι. ως και μάτι μπορούν να σου βγάλουν αν σκύψεις με λαχτάρα πάνω τους
ωραίο κείμενο – ταίριαξε καλά κι ο Robin Guthrie
επαναδιατυπώνω : ωραίος Robin – ταίριαξε και το κείμενο
Απλή, φιλική συμβουλή : Ότι μας χαλάει το κόβουμε. Ότι δεν μπορούμε να κόψουμε, δεν το αφήνουμε να μας χαλάει.
Όσο για το κείμενο: welcome back Mr K.K. Moiris! Υπέροχο!! Αυτό το “ψευτοπενθώ” μου το ψιθύρισε, πως μια χαρά κανονικός άνθρωπος είστε. Απλά έχετε το επιπλέον προσόν να πενθείτε όμορφα.
Α, και Κοντορεβιθούληδες νομίζω υπάρχουν ακόμα άπειροι. Απλά κάπου περιπλανώνται χαμένοι. Είναι πολλά τα ψίχουλα στις μέρες μας 😉
“κανονικός άνθρωπος” ανέκαθεν, για το “κοινωνικός” έχω κάποιες ενστάσεις
Μετά από αυτό το κείμενο, και ή επειδή κάπως συνέπεσε η σκέψη μας, ή επειδή και ο πληθυντικός ευγενείας έχει ημερομηνία λήξης, αποφάσισα αυθαίρετα να σου μιλάω στον ενικό. Ελπίζω να είσαι σύμφωνος, κανονικέ άνθρωπε 🙂
υ.γ.: όσο είσαι κανονικός δεν χρειάζεται να είσαι και κοινωνικός: nobody’s perfect 😉
Ομολογίσατε τελικά…
Μπορεί όχι τον Ιούλιο αλλά ελάτε τώρα, μεταξύ μας…
Το φως του Αυγούστου είναι χειρότερο…
Τα σέβη μου απίθανε Κ.Κ.Μοιρη…
Ένας ρακοσυλέκτης….. 🙂
σας παρακαλώ φωτίστε με λίγο. με κάθε πιθανό κ απίθανο τρόπο.
Ουδείς βασιλικότερος του βασιλέως……… 🙂
«Παραγγελιά»: μιλείστε μας με αισθαντικότητα σε ένα επόμενο ποστ..
επιτρέψτε στον «ποιητή»,
στον ανοιχτό στο μυστήριο εαυτό σας να εκφραστεί…
ίσως έτσι και τα σκουπιδάκια πάνω στην οθόνη, να πάρουν χρώμα, και…
Να στε καλά!!
μη μου ζητάτε να φορέσω ρούχο που είναι τριάντα νούμερα μεγαλύτερο. θα γελάσουμε καλά αλλά πάλι δεν θα είμαστε οι τελευταίοι
αυτό το κανονικός άνθρωπος, το βίωμα των απωλειών κτλ δεν πιάνει. είναι παγίδα. μετά δεν ξέρεις πως να κάνεις ρισταρτ.
plug off, plug & play, σίγουρα πράματα..
Τουλάχιστον θα ισοφαρίσουμε το κομμένο κρεβάτι με τους ακέραιους ξανά δρόμους, πέντε μήνες σχεδόν με πεζοδρόμια άδεια από κάθε ίχνος καλσόν είναι πολύς καιρός 🙂
δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο χαίρομαι κάθε φορά που διαπιστώνω πως δεν είμαι ο μόνος εμμονικός εδώ μέσα
Μ , ο πληθυντικός μου δεν είναι ευγενείας. Μετά απο τόσα χρόνια στο κουρμπέτι όμως, συνειδητοποίησα πως όταν απευθύνομαι σε κάποιον στον πληθυντικό δεν πληγώνω τους πεντέξη άλλους που κρύβει εντός του.
Καταλαβαίνω…ελπίζω να μου συγχωρεθεί η αυθαιρεσία. Θα επανέλθω αμέσως στην τάξη 🙂 Καλή σας μέρα αγαπητέ!
αυθαιρετείστε κατά βούληση.δεν θα βάλουμε και μεζούρα στους ενικούς
Πολύ διπλωματικοί αυτοί οι “πολλοί ενικοί” 🙂 Έτσι όλοι είμαστε ικανοποιημένοι…είστε σοφός.
Πού να χωρέσει το “δικό” μου “εγώ”;
Σαν έρωτας, ήρθε κι έφυγε. (το “σαν” κάτι θέλει να κρύψει, μα πως και πού να κρυφτεί; Το λεν και οι παροιμίες. )
Δε γερνά ο αύγουστος, οι μήνες και οι εποχές. Δεν είναι χρόνος, γέρο … Είναι νιότη, πού ‘ρχεται και ξανάρχεται.
Είναι εσύ κι εγώ. Αειθαλείς ως το θάνατο.
είστε ποιητής κύριε.-