Όσο κι αν αγαπάς αυτό που κάνεις, το «δουλεύω για να ζω, δεν ζω για να δουλεύω» είναι το ελάχιστο χρέος απέναντι στον εαυτό σου και σε κείνους που σε αγαπούν. Ακόμη -πολύ περισσότερο μάλιστα- κι αν σε λένε Steve Jobs. Στην άλλη – ποια ; – ζωή δεν θα έχεις μαζί το iPhone για να τηλεφωνήσεις, να στείλεις μήνυμα ή mail λέγοντάς τους «σ’ αγαπώ, μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο».
Αν δεν το δαγκώσεις το μήλο, αν δεν το πας ως το τέλος, αν δεν τρέξουν τα ζουμιά πάνω σου, είναι άχρηστο. Αυτό μου έμαθε, άθελά του, ο Steve Jobs. Και αυτό -που δεν χρειάζεται να το πληρώσεις για να το αποκτήσεις- του το χρωστάω.
Advertisements
Καταιγισμός σκέψεων και εικόνων.
Με ένα μήλο θεωρητικά μάθαμε την αμαρτία του να ζούμε.
Αν δεν τρέξουν τα ζουμιά πάνω σου, είναι άχρηστο – και το μήλο και το φανελάκι…
Όλα τα παράγωγα και σύνθετα – δόκιμα και μή – της ροής…
Τα Σέβη μου
σκέψεις κ εικόνες μέσα απο οθόνες. πίξελς ατελείωτα. τα ζουμιά αληθινά.
Ξεκίνησε απ’ τη Χιονάτη,πέρασε στον Alan Turing και κληροδοτήθηκε τέλος στον Steve Jobs.Κάτι σαν το παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι του Καββαδία.
ξεχάσατε του Αδάμ. κανείς δεν έμαθε ποτέ τι έκρυβε κάτω απ’το λαρύγγι του για να μη το δει και το αρπάξει η άλλη….
τι αφελής ράτσα είμεθα ..
RIP.
Να δω τον επικήδειο για το τέλος μας
ελπίζω αυτός που θα μείνει τελευταίος εκτός απ’ το να κλείσει την πόρτα να βρει και όρεξη να γράψει δυο γραμμές για ολους εμάς τους διάφανους
Αυτό το “σ’ αγαπώ, μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο” με χτύπησε στο δόξα πατρί…
Ίσως επειδή όσο και να έχω δεν μου φτάνει.
ποτέ δεν περισσεύει. είστε σε καλό δρόμο
το ίδιο σκεφτήκαμε μοίρη. μηλαράκι;
αυτό μου ξέφυγε. δεν είμαι καλός στις πρωτότυπες σκέψεις, ομολογώ ))