Τρεις μήνες μετά, ξέχασε τη γεύση απ’ το σάλιο της. Σε έξη μήνες στέγνωσε στη μνήμη του ο ιδρώτας της. Οκτώ μήνες πέρασαν και δεν θυμόταν πώς δάγκωνε τα χείλια της λίγο πριν τελειώσει. Εννιά μήνες αργότερα χάθηκε και η αλμύρα από τα δάκρυά της. Kύλησαν δέκα μήνες και το στήθος της εξαϋλώθηκε. Όταν έκλεισε χρόνος είχε κιόλας ξεχάσει τη γεύση ανάμεσα στα πόδια της. Στους δεκατέσσερις μήνες σβήστηκε το χαμόγελό της. Στους δεκάξι ούτε που θυμόταν πως ακουγόταν το γέλιο της. Στους δεκαεφτά σίγησε η τελευταία ηχώ απ’ τα τακούνια της. Στους είκοσι πήρε δρόμο η εικόνα της γυμνής πλάτης της. Στους εικοσιδυο έφυγε και το τελευταίο βογγητό. Στους εικοσιτρείς ξεθύμανε η κολώνια γύρω απ’ τον αφαλό της. Στον δεύτερο χρόνο πάνω την κήδεψε.
(έτσι κι αλλιώς όλοι θα πτωχεύσουμε)
a/man/called/... 
Πάντως ο Δρακουμέλ έλεγε (για άλλο θέμα, όχι για γκόμενα αλλά θυληκό πράγμα πάλι) πως σε δέκα χρόνια θα το έχομε ξεχάσει. Δεν τα έλεγε σωστά;
και πού να ξέρω εγώ ; 😀
Η συγκεκριμένη πτώχευση με ταρακούνησε.
ναι, οι συγκεκριμένες είναι πιο επώδυνες από τις γενικές και αόριστες
Σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως είναι ώρα να σκεφτεί κανείς τον επαναπατρισμό του σε μια άλλη ξένη χώρα, σε ένα άλλο ξένο κορμί, σε μια άλλη ξένη γλώσσα.
Δεν έχει νόημα να επιμένουμε σε φαληρισμένες χώρες. ‘Η σε πτώματα, φίλτατε Νόρμαν.
Η μόνη Μνήμη ενδέχεται να ελλοχεύει αλλού τελικά.
Δύο χρόνια είναι πολλά.
Δε βλέπετε τη χώρα μας που την κηδεύουμε σε λιγότερο από 1,5, μετά από 30ετή ασθένεια?…
Και η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων να ήσασταν, αν βλέπατε γύρω σας τόση ξεραΐλα, αν σας έπνιγε η πτωμαΐνη, μάλλον για τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ θα την κάνατε…
Και θα αρχίζατε να αναζητάτε καινούρια θαύματα, against all odds.
Εμπρός, δρόμο!
Non?…
η πρώτη παράγραφος είναι ο ορισμός του ρεαλισμού. αν μου δείχνατε και προς τα πού είναι τα εκδοτήρια εισιτηρίων…
Κι εγώ τον ακατανόμαστο θυμήθηκα. Δεν πάω καλά. Πρέπει να κοιταχτώ.
πρέπει. σαφώς
Ίσως και ο μοναδικός εκπρόσωπος του είδους του που η όσφρηση είναι η τελευταία αίσθηση που χάνει τη μάχη με τη λήθη τόσο αργά.
πολύ θα ‘θελα να ‘ξερα ποιό είναι το “είδος” του…
ωραίο παράδειγμα δίνετε στους ..νέους, πως δήθεν γράψατε καινούργιο post. αυτό είναι η επόμενη παράγραφος του προηγούμενου. τι να πει κανείς.. μπράβο σας..
ε ναι, δεν θα ‘λεγα πως είμαι για μίμηση. μια φορά προσπάθησα να γράψω σαν τον πάσχο και πάλι απέτυχα. άμα μπλέκεται ο πολιτικός σχολιασμός με σεντόνια αυτά παθαίνει κανείς..
προσέχετε τι λέτε, ποτέ δεν ξέρετε μπορεί να σας διαβάζει και ο Πάσχος. φανταστείτε τη θέση όλων μας αν του μπει κι εκείνου η ιδέα να μπλέξει τον πολιτικό σχολιασμό με τα σεντόνια.. λυπηθείτε μας.. 🙂
@momentinthewind, κι όμως, υπάρχουν τόσοι και τόσοι που ηδονίζονται διαβάζοντάς τον
μα δεν κρατήθηκα.. είστε σίγουρος γι αυτό τώρα;
@So Far, όχι, δεν είμαι. για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι οτι όσο καλός κι αν είναι κάποιος στις κηδείες, ακόμη καλύτερος μπορεί να είναι στις εκταφές. τρεις, τέσσερις, πέντε, είκοσι φορές το χρόνο….
Το ξέρω ότι είμαι ανόητος αλλά δεν κατάλαβα τίποτα.Πού είναι το πρωτογενές πλεόνασμα;
το φάγαμε. μια φορά γίνονται αυτά.
τον ήχο, ξέχασα τον ήχο
Τρελός ο χορός του διαβόλου όσο γεμίζει η κόλαση κύριε ΚΚΜ , τρελός ..
για να σας πω τη μαύρη αλήθεια, ξέχασα και τα βήματα…
για αυτό δεν θα γράψετε ποτέ σαν τον Πάσχο..
γιατί κάνετε οικονομικοκοινωνικοπολιτική ανάλυση και ξεχνάτε ..όλα τα λεφτά
να μη σώσω. σφετεριστής εγώ δεν γίνομαι, τιμώ τις αξίες