Γραμμή 4, στέκεσαι μπροστά στα σκαλιά της 12, δυο λεπτά τρελής τρεχάλας με τα πόδια να φτάνουν στους ώμους, είναι 09:29, φεύγει στις 09:31, ή παρατάς χάμω τη βαλίτσα και παίζεις με τις πιθανότητες -και την αντοχή της καρδιάς σου- ή περιμένεις το επόμενο στις 10:11 αλλά σου είπε στο τηλέφωνο «πάρε το πρώτο τρένο κι έλα, τρία χρόνια έχουμε να ειδωθούμε», το πρώτο που βρήκες μπαίνοντας λαχανιασμένος στο σταθμό είναι αυτό, όλα τα άλλα είναι επόμενα, άλλο ψέμα δεν θέλεις να της πεις, το πρώτο δεν το πήρες κι ας σου το ζήτησε, το πρώτο που σου ζήτησε τρία χρόνια μετά.
Πατάει κουμπιά στο μηχάνημα. Τα ρέστα που πέφτουν ακούγονται σαν να βρέχει, έτσι κι αλλιώς βρέχει έξω, τα παπούτσια της πήραν νερά, τα μαλλιά της στάζουν, τα μάτια της είναι κόκκινα, δεν είναι το ξενύχτι που φταίει, τα χέρια της παγωμένα, έβγαλε για ένα λεπτό τα γάντια και τα δάχτυλα τρέμουν, τρεις φορές χρειάστηκε να πατήσει ακύρωση στο Εinfache Fahrkarte, δεν πρόκειται να κοιμηθεί εκεί, θα πάρει το ICE απ’ τη γραμμή 4 στις 09:31, δεν είναι ώρα για πολλές πολλές σκέψεις στη διαδρομή, ένα ταξί για το σπίτι του, ένα γαμήσι ακόμη, μισό πακέτο τσιγάρα, ένας πόντος που έφυγε απ’ το βιαστικά φορεμένο καλσόν, τα παπούτσια μισοστέγνωσαν, «σ’ αγαπώ, πότε θα σε ξαναδώ;», «δεν ξέρω, θα δούμε», εδώ και καιρό νομίζει πως λύνει την εξίσωση σπέρματος, αγάπης και απουσίας με ένα κομμάτι χαρτί που γράφει Rückfahrkarte πάνω του. Εξίσωση με τρεις αγνώστους κι έναν ακόμη που μένει πίσω δεν λύνεται. Ειδικά όταν η καύλα δεν είναι -πια- ο άγνωστος x.
«Κάνει στάση στο Rheindorf αυτό;», μια τελευταία ερώτηση πριν βάλει το πόδι του στα σκαλιά. Δεν κάνει. Κάνει το άλλο, απ’ την γραμμή 4, στις 10:11. Πολύ αργά. Είπε ότι θα τον περιμένει στο σταθμό μέχρι τις δέκα και μισή, μετά θα πρέπει να φύγει. Ανόητοι, άμυαλοι νέοι, αν δεν πάρεις το πρώτο μη βασίζεσαι στο γρήγορο. Τις πιο πολλές φορές -συνήθως πάντα- δεν σταματά εκεί που θέλεις να πας. Μα ακόμη κι αν σταματάει, εκείνη πάντα μπορεί να φύγει πιο γρήγορα απ΄ όσο θα χρειαστείς εσύ για να φτάσεις.
«Λυπάμαι, όλα τα δρομολόγια μέχρι τις πέντε το απόγευμα έχουν ακυρωθεί. Απεργούμε». Δεν έχει first, δεν έχει fast, δεν έχει καν train. Μερικά τραγούδια ούτε που παίρνουν υπ’ όψη τους την πραγματική ζωή. Ούτε καν τους ανθρώπους, κι ας λένε πως γράφτηκαν γι αυτούς.
(είπαμε, στο τέλος όλοι θα πτωχεύσουμε)
a/man/called/... 
Εinfache Fahrkarte
αν δεν απατώμαι, einfach σημαίνει και “εύκολο”, σωστά;
ιδέα δεν έχω, το θέμα είναι να σου μείνουν λίγα ψιλά για το εισιτήριο αλλιώς τι καθόμαστε και (συ)ζητάμε τώρα….
Εμπνευσμένο!
Θα ήταν πολύ ωραίο και εξόχως αναιρετικό να πτωχεύαμε όλοι, ανεξαιρέτως. Θα χανόταν το νόημα της λέξης, κανείς δεν θα μπορούσε να θεωρείται πτωχευμένος.
εγώ πάλι εξακολουθώ να φοβάμαι οτι μερικοί πτωχοί είναι πιο πτωχοί απο άλλους. θέμα διαχείρισης του μηδέν είναι
δηλαδή όταν μια λέξη εκφράζει απόλυτα τη σημασία της στην ουσία παύει να υπάρχει, και αντιστρόφως μια λέξη που έστω και κατ’ ελάχιστον χάνει από τη σημασία της συνεχίζει να υπάρχει….
“δεν ξέρω, θα δούμε”. άντε, ερμηνεύστε το αυτό.άμα βρείτε λεξικό
Μα φυσικά, Γιώργο. Οι έννοιες για να ισχύουν θέλουν μέσα τους και λίγο από το αντίθετό τους. Δε θυμάσαι που, στο βουδισμό -αν θυμάμαι καλά- αναφέρεται ότι ο κόσμος θα εξαφανιστεί αν γίνει εξ ολοκλήρου κακός ή εξ ολοκλήρου καλός; 🙂
τι να σας πω μωρέ, τι να σας πω, μεσημεριάτικα..
υπάρχει μια έκφραση κάποιας φίλης, με εφαρμογή και μεσημεριάτικα και νυχτιάτικα και πρωινιάτικα αλλά δεν σας τη συνιστώ.μην επιμένετε
δεν επιμένω, δεν έχει και νόημα, εδώ μεσημεριάτικα, νυχτιάτικα ή πρωινιάτικα μόνο των 17.20 περνάει.. παίρνω λοιπόν το κίνητρο μου και τρέχω να το προλάβω.. promise is a promise :))
Πάει κι αυτή η μέρα. Κλείνω τον υπολογιστή. Φοράω τα αρβυλάκια που έχω από φοιτητής. Εδώ δεν έχουμε τραίνα και τα λεωφορεία δεν πάνε μακρυά. Θα πάρω το πρώτο ΚΤΕΛ και θα χαθώ κάπου μακρυά. Με τη μύτη κολλημένη στο τζάμι, ποτέ δεν ξέρεις καμιά φορά…
ποτέ δεν ξέρεις..
Riski, εγώ θέλω να εξαφανιστώ με τους κακούς. με τους άλλους δεν θα ΄χω κανέναν να παίζω
Αφήστε, ξέρω, το ίδιο πρόβλημα έχουμε.
Δεδομένου ότι ο σιδηρόδρομος εις την Πελοπόννησον κατηργήθη προσφάτως και δεδομένου,επίσης,ότι από πρωίας(ίνα μην είπω από ημερών ή και μηνών)το ηθικόν διατηρείται ακμαιότατον,προτίθεμαι,εις αντικατάστασιν της προτάσεώς σας,να μάθω μπάνιο με την μέθοδο Καρυωτάκη.
Διατελώ μετά τιμής κλπ κλπ.
θα μάθετε πρεβεζιάνικο μπάνιο one way ή με επιστροφή Επίτιμε ; είστε μαζί με τον kop -και τον island, αν δε με γελά η μνήμη μου- ο παλαιότερος και πιστότερος σχολιαστής εδώ μέσα, με τέτοιο ηθικό που επικαλείστε θα το κλείσω το μαγαζί
Μα,ούτως ή άλλως,στο τέλος όλοι θα πτωχεύσουμε.
(Ο Καρυωτάκης πάντως επέστρεψε.)
Επίτιμε με πληγώνετε, γνωρίζω το τέλος του ποιητή. αδιαφορώ όμως, δεν ήταν follower. για σας άγχομαι
Αδίκως αγωνιάτε.Το μόνο που με αγχώνει είναι μην ξημερώσει κάποια μέρα που να καταλαβαίνω λιγότερο από το 10%-το κλασσικό μου rate- ενός ποστ σας.
ελάτε τώρα με τα 10%…δεν είναι δυνατόν να μη μπήκατε ποτέ σε λάθος τρένο
εντάξει, όχι τόσο μακριά…