1,2,3,4, you haunt me

~ kapa

Μέσα σε έξη ντουβάρια, στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου. Τέσσερα ολόγυρα, ένα πάνω, ένα κάτω. Όσο περιμένεις με τις εξετάσεις στα χέρια, είσαι χωμένος μέσα σ΄ένα σπιρτόκουτο, από κείνα τα παλιά, του μονοπωλίου. Όχι σαν καμένο σπίρτο αλλά σαν μπίζος, σα μια φοβισμένη χρυσόμυγα που τέλειωσε το νούμερό της και ξαναμπήκε για ανάπαυση μέχρι την επόμενη παράσταση. Αν ο άνθρωπος με τα άσπρα -λίγοι φοράνε άσπρα πια, μάλλον για να μη σε τρομάζει το φως πάνω τους- έχει καλά νέα (μετά από κείνη τη σιωπή, κοιτάζοντας πορίσματα και αριθμούς, που κράτησε περίπου τριανταοκτώ χιλιάδες χρόνια), ο μπίζος ξαναβγαίνει απ΄το κουτί του, ανοίγει την πόρτα, τρυπώνει στο ασανσέρ, βγαίνει στον ήλιο και παίρνει ανάσα. Ακόμη μια κάλπικη πτήση, η μια άκρη της κλωστής δεμένη στο δάχτυλο, η άλλη λίγο κάτω απ’ το κεφάλι του. Ένα, δυο λεπτά, ένας μήνας, τρεις, τέλος, κουτί ξανά, αριθμοί και διαγνώσεις ξανά. Κι εσύ εκεί, στο τοσοδούλικο κουτί,  ξύνοντας τα χαρτόνια με τα πόδια, γυρισμένος με την κοιλιά προς το θεό των εντόμων, εκλιπαρώντας να ξυπνήσεις μια μέρα και να λείπει αυτή η κλωστή από πάνω σου. Μπας κι ανοίξει μια μέρα το σπιρτόκουτο και θυμηθείς πώς πετάνε, χωρίς να σε βαραίνουν οι διαγνώσεις και οι αριθμοί.

Ανέκαθεν το πρόβλημα ήταν οι αριθμοί, το ‘μαθες στο δημοτικό, το τελειοποίησες με τον καιρό. Πνίγεσαι με αριθμούς, πεθαίνεις με αριθμούς, πεινάς με αριθμούς, σε κυβερνάνε με αριθμούς, σε πουλάνε με αριθμούς, μ’ αυτούς σ’ αγοράζουν κιόλας. Ακόμη κι αν λείψουν οι άνθρωποι, οι αριθμοί θα ζουν, είναι απέθαντοι οι αριθμοί. Μέσα σε έξη ντουβάρια, σε τέσσερα, σε δυο μέτρα, six feet under λέγαν οι παλιοί και δεν τους πίστευες. Θα πληρώνεις ακριβά τους αριθμούς ως το τέλος. Αν όχι εσύ, θα πληρώσουν οι άλλοι που αφήνεις πίσω, θα σε κρατάνε σε μια κορνίζα 20Χ10, σε ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο με πολαρόιντ 3,5 Χ 4,5 ίντσες, σε ένα στικ 8GB, σε ένα βιβλίο με 348 σελίδες, σε ένα ρούχο που σου αγόρασαν το 1998, σε ένα ζευγάρι πράσινα σταράκια νούμερο 40, σε μια 90ρα κασέτα, σε έναν αριθμό κινητού που έμεινε σιωπηλός, σε ένα 24ρι AGFA με 100 ASA που δεν εμφανίστηκε ποτέ, σε δέκα κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, σε πεντέξι λέξεις που έγδαραν, σε ένα εισιτήριο ΚΤΕΛ με επιστροφή που έγραφε τρεις χιλιάδες δραχμές. Στο τέλος θα μείνεις ένας αριθμός, ωραία χαραγμένος. Ετών 47. 70. 64. 86. 32. 19. 51. 12. 78. Σαν συνδυασμός για ν’ ανοίξει το σπιρτόκουτο. Μπας και πετάξεις.

Μα το πρόβλημα με τους αριθμούς είναι απλό στη διατύπωσή του. Και στη λύση του. Λύση δεν υπάρχει, είναι στοιχειωμένη. Είναι εχθρός σου τα μαθηματικά. Όσο μεγαλώνεις, τόσο τα καλοκαίρια δυσκολεύουν. Με πίεση 15,5 πώς θα γλύψεις το αλάτι από κάθε πόρο στο δέρμα της αν δεν έχεις και τα 40ρια Lasix μαζί ;

21 thoughts on “1,2,3,4, you haunt me”

  2. Η απάντηση στην ερώτηση του τέλους είναι :
    Όπως ακριβώς κι εγώ με … 17,5 συστολική (ΚΑΙ υπό αγωγή), γλύφω το αλάτι από κάθε πόρο στο δέρμα του και ποτέ δεν έχω μαζί μου τα 40άρια Lasix , γιατί οι … νεαροί άντρες , ξενερώνουν με κάτι τέτοια …
    ——————————————
    Αν … ΔΕΝ γέλασες (ή έστω … ΔΕΝ χαμογέλασες) μ’ αυτό το σχόλιο μου (κάτι που σου χρειάζεται) , θεωρώ το εαυτό μου , ότι απέτυχε παταγωδώς στην αναμετάξυ μας φιλία … (κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ , στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση , ένα πράμα … )

    Reply

    1. δεν το λες κι αποτυχία αν δεν κινηθούν τα χείλια μου, μη το παίρνετε βαριά. άλλωστε σαν τον Τζόκερ νιώθω εδώ και πολύ καιρό

      Reply

  3. Να θυμηθω να μην ξαναμπώ εδώ μέσα στις 2 τη νυχτα, την ώρα που κανεις πολύ κρύο, ανάμεσα σε έξι τοίχους.

    Reply

    1. είμαι αθώος. ένα μαθηματικού τύπου σχόλιο ήταν όπου το 38 είναι μεγαλύτερο απο το 62. κι εγώ πάγωσα με τέτοια αριθμητική, μη νομίζεις

      Reply

      1. δε μου δίνετε την εντύπωση πως γενικά θέλετε να είστε αθώος. και δεν είστε. και το ξέρουμε όλοι.

        Reply

  4. με κάνατε να λυπηθώ και τους αριθμούς. στοιχειωμένοι κι αυτοί απ΄τους ανθρώπους, που τους ζητάνε μεγέθη στα μέτρα και σταθμά τους

    Reply
  5. Pingback: κίτρινα άστρα « Кроткая

  6. Προ ημερών έλεγα ότι ο γαύρος έχει 7.Εχθές τον βρήκα 5.Άπειροι οι αριθμοί,άπειροι κι οι συνδυασμοί τους.Κι όσο τους προσέχεις,γίνονται αλαζονικοί.Γεμίζουν το κεφάλι σου,που από το βάρος γέρνει.Το θέλουν το σνομπάρισμά τους,για να μην συμπιέζουν τους αναπνευστικούς μύες.

    Reply

    1. έναν ιδιότυπο μαζοχισμό τον έχετε πάντως. τέσσερις κηδείες να έχει το ποστ, εσείς το γάμο θα σκέφτεστε 🙂

      Reply

      1. Σε όσες κηδείες και να αναφέρεστε πάντα τη μουσική έχετε μέσα σας. Χάρηκα που σας ξαναείδα έστω και μέσα από τέτοιο πόστ. Δεν είμαι σαδιστής. Απλός ακόλουθός σας 🙂

        Reply

  12. μετά τα 30 μέτρα βάθος κατάδυσης, είναι ελεύθερη πτώση
    (όλα είναι σχετικά.και η πίεση ακόμα)
    καλές πτήσεις 🙂

    Reply

Leave a reply to xtina Cancel reply